Τον θάνατο όσο κι αν προσπαθούν οι φιλολογούντες να τον ωραιοποιήσουν δεν παύει να είναι ένα φυσιολογικό και συνάμα τραγικό γεγονός.
Θλιβερός όμως είναι επίσης ο ρόλος αυτών που παραμένουν, πικρή η σειρά όσων πρέπει να μιλήσουν για πρόσωπα αγαπημένα που δεν υπάρχουν πια...
Σπαραγμός ψυχής, οδύνη και θλίψη γιατί το πρόσωπο το αγαπημένο για το οποίο η μοίρα μου έγραψε να μιλήσω είναι το παιδί μου, ο Νίκος.
25 Ιανουαρίου 2001 ο παντεδότης και παντογνώστης Θεός, ο βλέπων εν κρυπτώ και αποδίδων εν τω φανερώ, ηθέλησε και ευδόκησε ο Νίκος Κοντάκης στα είκοσι έξι χρόνια του να αναπαυθεί "εν Κυρίω". Η απροσδόκητη εκδημία του Νίκο συγκλόνισε όλους μας κι εβύθισε σε δυσπρόφερτη θλίψη την καρδιά και τη σκέψη μας.
Ο Νίκος, βέβαια, δεν εβάδισε προς τον θάνατο για να αναπαυθεί, ούτε βαρέθηκε την ζωή, ούτε από μαρασμό και εξάντληση δυνάμεων.
Ο Νίκος πέρασε στην αντίπερα όχθη γιατί υπάρχουν "άνθρωποι" που ζουν χωρίς κανόνες, χωρίς νόμους, "άνθρωποι" με έλλειψη αγωγής συνανθρώπου.
Ο Νίκος υπήρξε υπόδειγμα νέου με το ήθος, την αξιοπρέπεια,την σεμνότητα,την καλοπροαίρετη συμπεριφορά, αρετές που αρχίζουν να σπανίζουν.
Εν Ευφημία χρή τελευτάν μας διδάσκει ο Πλάτωνας στον Φαίδωνα και ο Νίκος υπάκουος στα κελεύσματα του Πλάτωνα φρόντισε στα είκοσι έξι χρόνια του να προετοιμαστεί γι'αυτό, έχοντας κιόλας κατακτήσει την απαιτούμενη κατά Πλάτωνα αγαθή φήμη. Μόνο όσοι τον γνώρισαν τον Νίκο είναι σε θέση να βεβαιώσουν την αγάπη του για τον άνθρωπο,για την ζωή.
Μόνο αυτοί μπορούν να μαρτυρήσουν ότι ο Νίκος υπήρξε νέος ευπρεπής, πράος, συνετός. Μόνο αυτοί μπορούν να καταθέσουν ότι ο Νίκος επιβαλλόταν με την σεμνότητα της παρουσίας του και το περιεχόμενο των λόγων του. Μόνο αυτοί μπορούν να διαλαλήσουν ότι ο Νίκος υπήρξε νέος με βαθιά ψυχική καλλιέργεια που μας είχε ωστόσο αιχμαλωτίσει, πρωτίστως με την φυσική του σεμνότητα, με την μετριοπάθεια του, με τον ήπιο και ευγενικό χαρακτήρα του,το "μέτρον" που καθόριζε την όλη στάση του απέναντι στην ζωή, και τους συνανθρώπους του.
Σίγουρα όσοι είχαν την αγαθή τύχη να γνωρίσουν τον Νίκο θυμούνται ένα αλησμόνητο φίλο, φάρο φωτεινό, κίνητρο δημιουργίας, γεμάτος καλοσύνη έτοιμος να ακούσει και να συζητήσει ήρεμα και την πιο ακραία θέση, έτοιμος πάντα να συνδράμει με προθυμία και ανιδιοτέλεια κάθε έργο αγαθό.
Θυμούνται ένα νέο που η εντιμότητα και η δικαιοσύνη αποτελούσαν το πηδάλιο που τον κατηύθυνε χωρίς παρεκκλίσεις στη ζωή. Ένα νέο με ευθύνη και συνέπεια, αρετές σπάνιες στην εποχή όπου οι αξίες μετρώνται από τα αργύρια του παραχρήμα συμφέροντος .
Ένα νέο λεπταισθητο που εσφράγισε ανεξίτηλα με την σφραγίδα της ΑΓΆΠΗΣ όλους εμάς που τον γνωρίσαμε.
Πιστεύω ότι όποιος τον γνώρισε με μια λέξη θα τον χαρακτήριζε ΕΥΓΕΝΗ. Και όμως τι κρίμα, ο ευγενής αυτός νέος των είκοσι έξι χρόνων ,την ώρα που τον περίμενε η καταξίωση ήρθε ο θάνατος. Πέρασε από την μια στιγμή στην άλλη ΑΔΙΚΑ στην χορεία των απόντων.
Έγινε πια μια σκιά, ένα ρίγος που βαθαίνει το κενό. Πέρασε"εκείθε πέρα στον ολόφωτο θόρυβο της αιωνιότητας" στην μυστηριώδη χώρα της αιώνιας αποθεραπείας, αφού μας υπέμνησε τι κορυφαίο είναι να αγαπάς των άνθρωπο.
Κατέκτησε την αθανασία πιστεύω ο Νίκος στη μνήμη όσων τόν γνώρισαν. Σίγουρα ο Νίκος δεν ήταν, ΕΙΝΑΙ και θα ΕΙΝΑΙ παρουσία, λόγος, μορφή και μνήμη γιατί τα θεμέλια που έστησε στα λίγα χρόνια της ζωής του με την ανθρωπιά του και την ταπεινότητα του κανένας θάνατος δεν τα απειλεί.
Η σκέψη μας θα τον συντροφεύει με αγάπη και μνήμη όσα χρόνια και να περάσουν. Όλοι εμείς που τον γνωρίσαμε τον Νίκο και τον αγαπήσαμε θα μαζευτούμε την Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2022 στον Ιερό Ναό του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου στο Κεφαλοβρύσι για να στρέψουμε την ψυχή ψηλά και να προσευχηθούμε στον Ύψιστο να έχει πάντα τον Νίκο ανάμεσα στις Δίκαιες φωτεινές ψυχές που έπραξαν ολοζωής την ΑΓΑΠΗ.
Θέλω όμως να βροντοφωνάξω σήμερα μετά από είκοσι χρόνια δημόσια: "ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ" γιέ μου ευχαριστώ που τίμησες τόσο πολύ, σε πολύ λίγο χρόνο ζωής,την οικογένεια σου,τους συγγενείς σου ,τους φίλους σου. Αδυνατώντας όμως γιέ μου να ερμηνεύσω τις βουλές του Υψίστου, σκύβω ευλαβικά σήμερα στη θλιβερή επαίτιο σου και αποθέτω την δίκαιη δάφνη του ΕΥΓΕΝΗ νέου με δάκρυα βαριά, με αγάπη ανείπωτη και με μνήμη ευλαβική.
Μας λείπεις παιδί μου και μας λείπεις πολύ, Ελπίδα μας μόνο οτι το άνυδρο τοπίο των φαινομένων πραγμάτων διαδέχεται η πλούσια βλάστηση μιας "άλλης πραγματικότητας".
