Για τον Αμαλό…


Παίρνοντας αφορμή από διάφορα κατά καιρούς δημοσιεύματα για τον Αμαλό της Βιάννου, θεώρησα σωστό να καταθέσω τις προσωπικές μου εμπειρίες γι’ αυτό το ανεπανάληπτης ομορφιάς τοπίο που βρίσκεται στα μέρη μας. Είχα την τύχη όλα μου τα καλοκαίρια από το 1957 έως και το 1965 να τα περάσω στον Αμαλό.
Στο οροπέδιο ανεβαίναμε με τα ζώα ή (κυρίως) με τα πόδια. Υπάρχει δρόμος που ξεκινά από τον Απάνω Πεύκο και φτάνει στον Πόρο τ’ Αμαλού. Από τον Πόρο τ’ Αμαλού (φυσικό πέρασμα ανάμεσα στα βουνά που ακόμα υπάρχουν αμπελιτσές), φτάνεις στο «Στρογγυλό Λιβάδι» που κατά κάποιο τρόπο είναι ο προθάλαμος του κάμπου Οροπεδίου. Η λίμνη που σχηματίζεται πολλές φορές και στο «Στρογγυλό Λιβάδι», σε περιόδους έντονων βροχοπτώσεων, ενώνεται με τη λίμνη του κυρίως κάμπου και σχηματίζεται μια ενιαία μεγαλύτερη λίμνη. Πολλές φορές βλέπαμε (κυρίως τον Απρίλιο – Μάιο) αγριόπαπιες κι άλλα υδρόβια πουλιά να κολυμπούν στη λίμνη.
Γύρω από τον κάμπο υπήρχαν τότε τέσσερις μάντρες: του Εμμανουήλ Γρυσμπολάκη, του Εμμανουήλ Κικάκη, των αδελφών Σταυρακάκηδων και του Αθανασίου Ραπτάκη. Στον Αμαλό ανέβαιναν συνήθως τον Απρίλη, ενώ αρχές Νοεμβρίου έφευγαν και κατέβαιναν στα χειμαδιά. Στο πλούσιο γρασίδι του κάμπου έβοσκαν τα ωζά (κυρίως τα πρόβατα) των παραπάνω βοσκών. Ο καθένας είχε τον τόπο του, φύλαγε τα ωζά του κι έτσι δεν υπήρχαν πουθενά περιφράξεις. Τα δικά μας έγγαλα έβοσκαν κι αυτά στον κάμπο, ενώ τα αρνιά τα είχαμε στην κορφή. Μαζί με τα ωζά των βοσκών, έβοσκαν στον κάμπο και ζώα (μουλάρια, γαϊδούρια, αγελάδες και λίγα άλογα) που ανήκαν σε κατοίκους από τα γύρω χωριά. Τα άφηναν ελεύθερα στον κάμπο (κυρίως Ιούλιο – Αύγουστο), όταν δηλαδή τέλειωναν οι πολλές αγροτικές εργασίες. Ορισμένοι άνθρωποι ανέβαιναν τότε στον Αμαλό για να μαζέψουν τις καβαλίνες των ζώων, πολύ καλή κοπριά για τα χωράφια τους.
Οι βοσκοί, στην προσπάθειά τους να διασφαλίσουν την τροφή για τα ωζά τους (γρασίδι, βελάνια, αχλάδες κλπ.), «προστάτευαν» το φυσικό αυτό περιβάλλον και έρχονταν σε προστριβές με όσους χρησιμοποιούσαν σκαλίδες στον κάμπο για να βγάζουν ασκορδουλάκους, αμαλιώτιο ροδίκιο (σταμναγκάθι) ή ήθελαν να κόψουν αχλαδιές και πρίνους. Κοντά στο Άγιο Πνεύμα, αλλά και στη βόρεια πλευρά του κάμπου, υπήρχαν περιβόλια, καλά περιφραγμένα, που ανήκαν σε βοσκούς ή σε κάποιους κατοίκους από τ’ Αμιρά. Τα περβόλια, όπως και τα ωζά, τα πότιζαν ή από το νερό του Αγίου Πνεύματος ή από πηγάδια που έβγαζαν το νερό με μαγγανοπήγαδο, γεράνι κλπ.
Το Οροπέδιο ήταν ένα βασίλειο για τα πουλιά με κυρίαρχα είδη, πέρδικες (στις γύρω πλαγιές), γαρδέλια, ασπρόκωλοι, κορυδαλλοί, καλιακούδες κλπ. Μαζί με αυτά, ήταν κι ένα πλήθος από αρπακτικά πτηνά, όπως γεράκια, κοράκια, γύπες (θράσες ή σκάρες), γυπαετοί (κοκκαλάδες), αετοί (βιτσίλες). Συνηθισμένη ήταν μια έκφραση ανάμεσα στους βοσκούς «Ήσπασέ μου η βιτσίλα σήμερο ένα αρνί».
Όπως ανέφερα και προηγουμένως, οι βοσκοί φύλαγαν τα ωζά τους με μεγάλη επιμέλεια, γιατί, εκτός των άλλων, πάντοτε υπήρχε ο κίνδυνος της ζωοκλοπής. Δεν είναι σωστό να λέγεται ότι εκείνα τα χρόνια δεν υπήρχε ζωοκλοπή. Βέβαια δεν υπάρχει σύγκριση με τη ζωοκλοπή του σήμερα που σχετίζεται, συνήθως, με το οργανωμένο έγκλημα (κλοπές ολόκληρων κοπαδιών, εμπόριο όπλων και ναρκωτικών κλπ.). Η ζωοκλοπή τότε γινόταν (κυρίως ) από εκδίκηση ή για να αυξήσουν το κοπάδι τους (ζωντάρι) ή έκλεβαν ένα δυο ωζά για να τα φάνε που ήταν και η πιο συνηθισμένη κλοπή. Σε κάποιες περιπτώσεις, εκτός από ωζά έκλεβαν και κουδούνια. Το κλεψιμαίϊκο κρέας συνήθως το έτρωγαν βραστό, που το έβραζαν στις σίγλες ή σε γκαζοντενεκέδες. Δυο βοσκοί, έφαγαν ένα βράδυ σε μάντρα στον Αμαλό ένα κριάρι 14 οκάδες! Παρακάτω θα σας διηγηθώ μια περίπτωση κλοπής, που είχε γίνει ευρέως γνωστή εκείνα τα χρόνια. Ένας βοσκός από τις Τάπες Λασιθίου ήταν σε προστριβή με βοσκό από την Σύμη και ήρθε στην περιοχή μας για να του κλέψει ωζά. Νύχτα όπως ήταν, αντί να κλέψει τα ωζά του Συμιανού, έκλεψε έντεκα πρόβατα από τον πατέρα μου, γιατί έμοιαζαν οι σαμιές των δύο βοσκών. Την άλλη μέρα ο παππούς μου έφυγε με τα πόδια δυτικά, ψάχνοντας και έφτασε μέχρι το Γεράκι Πεδιάδος, ενώ ο πατέρας μου τράβηξε ανατολικά. Ρωτώντας γνωστούς και φίλους και φτάνοντας στο Σελάκανο, έμαθε, τελικά, ποιος ήταν ο κλέφτης. Με την παρέμβαση κοινού γνωστού, ο οποίος διαβεβαίωσε ότι ο πατέρας μου δεν θα πήγαινε στα δικαστήρια, του επιστράφηκαν τα δέκα από τα έντεκα πρόβατα.
Τελειώνοντας, θέλω να κάνω μια αναφορά για τον Αφέντη Χριστό. Προσωπικά δεν ξέρω ποιος έχτισε την εκκλησία ή ποιοςτην επισκεύασε. Γι’ αυτό και δεν αμφισβητώ τα γραφόμενα του κυρίου Αδάμη Κρασανάκη στο viannitika.gr σχετικά με την ιδιοκτησία του ναού. Σε ηλικία όμως δέκα ετών που πρωτοπήγα στον Αφέντη από τον Αμαλό λειτούργησε ο παπά Γιάννης Μηλιαράκης από τον Πεύκο, ο οποίος εξακριβωμένα λειτουργούσε στον Αφέντη Χριστό πάνω από 25 χρόνια. Δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, όπως ισχυρίστηκε ο κύριος Κρασανάκης, ότι στον Αφέντη Χριστό δεν ανέβαιναν Βιαννίτες βοσκοί. Όπως προανέφερα τα αρνιά μας έβοσκαν στην κορφή (Λακκούδια του Αφέντη, Καλό Κεφάλι, Κολύμπους κλπ.) και ο πατέρας μου ανέβαινε κάθε πρωί από τον Αμαλό για να τα επιβλέψει. Εκεί πολλές φορές συναντούσε τον Κρασαναδάμη και τον Κρασανογιάννη. Πάντοτε μου μιλούσε με εκτίμηση γι’ αυτούς τους δύο ανθρώπους γιατί υπήρχε αμοιβαίος σεβασμός και «δεν πείραζε» ο ένας τον άλλον.
Η αναφορά μου αυτή έχει σκοπό να «φωτίσει» κάποιες πλευρές, να ενώσει και όχι να διχάσει. Πεποίθησή μου είναι άλλωστε ότι ο Αμαλός, ο Αφέντης Χριστός αλλά και όλα τα μνημεία της φύσης (θρησκευτικά, ιστορικά κλπ.) πρέπει να ενώνουν τους κατοίκους των γύρω περιοχών, αλλά και γενικότερα όλους τους ανθρώπους. Να τους ενώνουν και να τους εμπνέουν σε κοινές δράσεις για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος, της χλωρίδας και της πανίδας κάθε περιοχής.
ΥΓ1: Εκείνα τα χρόνια κανένας βοσκός ή κάτοικος από τα γύρω χωριά δεν έλεγε «Ομαλός», αλλά μόνο «Αμαλός» και προτείνω να το καθιερώσουμε. Είναι και πιο έυηχο.
ΥΓ2: Το 1973, η έκτη τάξη (κλασικό και πρακτικό) του Γυμνασίου Βιάννου πήγαμε εκδρομή στον Αμαλό. Οι αδερφοί Σταυρακάκηδες μας έψησαν αρνί σε πετρόφουρνο δίπλα στο Άγιο Πνεύμα. Το υπέροχο τοπίο, το καλό κρασί και η νιότη συνέβαλαν στο να περάσουμε μια αξέχαστη μέρα.
Κρίμα που, νομίζω, δεν υπάρχει κάποια φωτογραφία!
*Ο Νίκος Κικάκης, είναι Οδοντίατρος, MSc, πρώην αντιδήμαρχος του δήμου Ζωγράφου.
Φωτογραφία: Αρχείο Ελίνας Κονσολάκη