Ημερολόγιο καλημέρας


Ανήκω στην κατηγορία των ευνοούμενων που, λόγω συγκυριών, δουλεύουν, απο το σπίτι.
Κατοικώ μόνιμα σε ένα μικρό χωριό, που ο μέσο όρος ηλικίας κυμαίνεται γύρω στα 70 χρόνια.
Γενικά, ερχόμενη σε επαφή με ηλικιωμένους, ανακάλυψα ότι υπάρχει κάτι σαν παράλληλο σύμπαν, πιο όμορφο και πιο αληθινό από τη δική μας πραγματικότητα... των νεώτερων και καλά.
Θα μπορούσε κάλλιστα, κάθε καλήμερα, να αποτελεί κι ένα ηθογραφικό διήγημα... Γιατί εδώ, κανείς δεν αρκείται σε μια καλημέρα. Πάντα συνοδεύεται με ένα αληθινό «ήντα κάνεις;». Απαντάς, γιατί σου βγαίνει!
Κι αρχίζει τότε ένας υπέροχος διάλογος, ώστε όταν γυρνάς στο σπίτι, απ΄ οπού έχεις βγει απλά για να πετάξεις τα σκουπίδια, είναι σα να έχεις διαβάσει ένα πολυσέλιδο βιβλίο...
Μετανιώνω που δεν είχα σκεφτεί νωρίτερα να φτιάξω κάτι σαν «ημερολόγιο καταστρώματος», που θα περιλάμβανε την κάθε καλημέρα - διήγηση από τότε που μετακόμισα εδώ... Ποτέ δεν είναι αργά...
Ξεκινώ από το σήμερα(23/3), την πρώτη ημέρα εγκλεισμού στο καταπληκτικό αυτό χωριουδάκι.
Από νωρίς ξεκίνησε να κουδουνίζει το κινητό... Πως διέρρευσε; Το είχαν μερικές γιαγιάδες, σε περίπτωση ανάγκης... Στο χωρίο μας, δε χρειάζονται τα κινητά, γιατί η απόσταση που μας χωρίζει, είναι ελάχιστη. Εκτός αν περπατάς με δυσκολία. (Ή αν υπάρχει απαγόρευση κυκλοφορίας, καλή ώρα...)
- Καλημέρα Κλειώ, συγνώμη που ενοχλώ...
- Καλώς την...
- Συγνώμη και πάλι μα... θα μπορούσες όταν σχολάσεις να μου κρατάς μερικά από αυτά τα χαρτιά που συμπληρώνουν για να πάει κάποιος στον Καραβάδο; ...κλαδεύει ο άντρας μου εκεί ελιές, μην τον πιάσουν στο δρόμο...έχουμε και μικρο κοπέλι...
- (!!!) Μα ναι! θα σε πάρω όταν σχολάσω, να σου τα δώσω...
Τελικά μόνο εγώ δεν πήρα χαμπάρι την αλλαγή, διότι, «δουλεύω από το σπίτι» εδώ και δυο βδομάδες!!!
Δεν μεσολάβησε πολύ ώρα από το επόμενο τηλεφώνημα...και να!! στο σταθερό αυτή τη φορά!
- Έλα παιδί μου, η θεία σου είμαι... (θεία , έχω αναγνώριση κλήσεων, βλέπω ποια είσαι, πήγα να πω , αλλά θα μπέρδευα τα πράγματα). Ήντα κάνεις; μπας και σε καθυστερώ; Κατέχω ότι δεν πας στη δουλεία...
- Όχι θεία, δε με καθυστερείς.. ήντα συμβαίνει;
- Μπα θες κοκκάρι;;; εμείς το φυτέψαμε οψές κι επόμεινε.. κι επειδή κατέχω πως βάνεις περβολάκι, σκέφτηκα ανε θες να στο κρατήξω.
- Βέβαια να μου το κρατήξεις θεία. Δε βάνω τώρα περβολάκι , αλλά αργότερα, όταν περάσει η μπόρα. Να σαι καλά!
- Αααα κι ένα άλλο πράμα..
-...
- Ο μπάρμπας σου, παίρνει κάθε μέρα το γάιδαρο και γυρίζει τα διάπαντα... κατές τοντε δα... δε σταβλίζει μέσα... ανε κάτσει μέσα , θα ποθάνει! Πρέπει κοντό να βαστά από κειονά το χαρτί; Και δε κατέχει μπάρε μου να το γράψει κιόλας.... άσε που δε συβάζεται να βαστά μαζί του τέτοια πράματα ... «εεεε κακομοίτσηδες πως σα σε παίζουνε!», μου λέει» - «ήντα θα γεννώ που δε γροικά;; Ανε τονέ πιάσουνε;;»
- (αγχωμένη πολύ η θεία... αν ήταν διαφορετικές οι συνθήκες, θα τη γειτόνευα επιτόπου, να πιούμε ένα καφέ και να την κάνω μια αγκαλιά... κι ας δουλεύω από το σπίτι... μερικά πράγματα προέχουν, κι ας παραβιάζεται το ωράριο από το σπίτι.. Αλλά οι συνθήκες δεν επιτρέπουν αγκαλιές). Μη στενοχωράσαι θειά... Άστονε... πράμα δε θα του κάνουνε. Δεν πάει δα και στ’ Αρκαλοχώρι.... ίσαμε το περβόλι πάει, και δε συναντά μούδε κάτη.... Ξέγνοιασε ....
Επόμενο τηλεφώνημα
- έλα ξαδέρφη, στο σπίτι είσαι;
- καλώς τον ξάδερφο
- μωρέ... να πάω θέλει να βρω δυο κορμοτσούλια των κουνελιών... να περάσω να μου δώσεις από κειανά τα χαρτιά που ήδωκες τση Μαρίας;
- Μωρέ να περάσεις... αλλά γιάντα δε στέλνεις μήνυμα να ξεμπερδέψεις όταν θες να πας κάπου; Πιο εύκολο είναι!
- Δεν κατέχω... εγώ το τηλέφωνο το 'χω μόνο για να μιλώ... δε κατέχω να γράφω μηνύματα...
- Ε πέρασε μπάρε... μόνο όταν πας στο Αρκαλοχώρι , αν μπορείς βγάλε το φωτοτυπίες, να δώσουμε και στους άλλους... μου τέλειωσε το μελάνι... εκτύπωσα πολλές σήμερο...
Υπήρξαν κι άλλα τηλεφωνήματα. Δεν υπάρχει λόγος να τα μεταφέρω. Όντως η μελάνη στον εκτυπωτή τελείωσε... Ανεπίτρεπτη που δεν προνόησα να έχω καβάτζα μελάνη... Ανεπίτρεπτοι κι άλλοι που ανήγγειλαν τα μέτρα χωρίς να σκεφτούν άλλες παραμέτρους, για χωριουδάκια σαν το δικό μου !!!
Όσο για τους διαλόγους, είναι πραγματικοί.
Εν κατακλείδι:
“Ποτέ άλλοτε οι στέγες των σπιτιών των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη, όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά η μία από την άλλη, όσο είναι σήμερα” έγραψε ο Αντώνης Σαμαράκης.
Αν ζούσε σήμερα, νομίζω θα το άλλαζε λίγο...
*Η Κλειώ Μελισσουργάκη είναι Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Μάρθας
Φωτογραφία: Λευτέρης Σπανάκης