Στου ονείρου, τη Μεγάλη αυλή!

Για το πηγαίο ταλέντο του Γιώργου Ραπτάκη, του καλού φίλου-σπουδαίου μαντιναδολόγου και στιχουργού- έχουμε αναφερθεί πλείστες φορές.

Ο ποιητικό του λόγος χωρίς περιττά φτιασίδια και επαναλήψεις, ρέει όπως το γάργαρο νερό και ξεδιψά την διψασμένη και έρημη εποχή μας.

Για του λόγου το αληθές, σας παραθέτουμε το ποίημα που έγραψε πριν λίγες ημέρες το οποίο ήταν ένα ελάχιστο αφιέρωμα στη αείμνηστη μητέρα του που «μίσεψε» τέτοιες μέρες πριν 7 χρόνια:

Το φως του ήλιου, στ’ ουρανού

το θόλο... φέγγει πάλι...

κι από τη νύχτα τη βαθιά....

παλεύω να ξυπνήσω...

Η σκέψη μου... θολό νερό

στου ύπνου τ’ ακρογιάλι..

Τ’ ονείρου τη γλυκιά σκιά!!!

ποθώ να συναντήσω...

Ξημέρωσε... κι οι αισθήσεις μου

δε θένε να δεχτούνε...

πως... οι στιγμές που ζήσαμε

στου ονείρου την αγκάλη...

χαθήκανε στο φως τσ’ αυγής

και πίσω... δε θα ’ρθούνε...

Ούτε στο βράδυ... που μπροστά

η μέρα βάνει πάλι...

Δεν είναι το παράπονο, ούτε θυμός ή λύπη...

Καταλαβαίνεις πως παντού!!!

υπάρχουν ψευδαισθήσεις...

Απλά... στου ύπνου τσοι στιγμές...

εκείνο που σου λείπει....

Ελπίζεις... [κι ίσως εύχεσαι]

ξύπνιος να συναντήσεις....

Μεγάλη αγάπη... τελικά... εκεί υπάρχεις μόνο....

Στου ονείρου, τη Μεγάλη αυλή...

στ’ ολόχρυσο παλάτι!!!!

Εκείνο... που δεν έρχεται μα...

χάνεται στο χρόνο...

Και... πάντα θα αισθάνεσαι

ότι... σου λείπει κάτι....