Ένα Σάββατο με σαφέστατες προδιαγραφές και μηνύματα του ερχομού της άνοιξης, κι εσύ μετακόμισες στην γειτονιά των αγγέλων, στη γειτονιά των καλών ανθρώπων, των ανθρώπων που με την πρεπιά τους τίμησαν το ανθρώπινο είδος.
Πάντα μου είναι δύσκολος ο οριστικός αποχαιρετισμός συνανθρώπων μας. Σαφέστατα δυσκολότερος όμως, είναι ο αποχαιρετισμός ανθρώπων σαν κι εσένα, καλή μου θεία, γιατί ήσουν ένα σπάνιο είδος καλοσυνάτου και γελαστού ανθρώπου. Σπάνιο είδος συζύγου, σπάνιο είδος μάνας, σπάνιο είδος συγγενούς και συγχωριανής.
Δεν γελούσες από συνήθεια, ούτε υποκρινόμενη. Το χαμόγελό σου ήταν όπως το αστέρευτο νερό του Χαλασιά, που έρχεται από τα έγκατα της γης γάργαρο και δροσερό!!!
Ένα μόνιμο χαμόγελο στο ωραίο σου πρόσωπο που δώριζες απλόχερα και χουβαρντίστικα.
Το ίδιο συνέβαινε και με τα λόγια σου. Η κάθε σου κουβέντα, πριν βγει στα χείλη σου, ήταν βουτηγμένη στο μέλι της καρδιάς σου και, κάθε που μιλούσες, ο συνομιλητής σου αισθάνονταν αυτήν την αυθόρμητη-ανυπόκριτη γλύκα. Μια γλύκα ποικιλόμορφη και πολυσήμαντη που γαλήνευε τον άνθρωπο. Κι όχι μόνο τον γαλήνευε αλλά και τον ημέρευε, γιατί η ζεστασιά των λόγων σου έμοιαζε με πουπουλένια βελέντζα, όμοια με την αιγίδα του Δία, που όχι μόνο ζέσταινε τις καρδιές αλλά σου δημιουργούσε κι ένα αίσθημα ασφάλειας και προστασίας.
Καλή μου θεία, φτωχύναμε κι άλλο απ’ το φευγιό σου. Δεν ήσουν μονάχα μια εξαιρετική σύζυγος και μια εξίσου εξαιρετική, τρυφερή και δοτική μάνα, αλλά με την κοινωνική σου στάση συνέδραμες ώστε να ψηλώσει το μπόι του ανθρώπινου είδους.
Ξεχωριστή και ιδιαίτερη η κοινωνική σου συμπεριφορά, δεν διαχώριζες τους ανθρώπους. Η καλή σου καρδιά δεν επέτρεπε αποκλεισμούς.
Αγαπούσες τον κάθε χωριανό, και του δώριζες χαμόγελο και τον καλό σου λόγο. Γλυκομίλητη και προσηνής μετέδιδες αγαλλίαση και ευφροσύνη.
Τίμησες και με το παραπάνω τον ευλογημένο θεσμό της οικογένειας και ευτύχησες να γεννήσεις, να αναθρέψεις και να γαλουχήσεις δύο θαυμάσια παιδιά που κοσμούν την κοινωνία. Τους δώρισες απλόχερα αγάπη και τρυφερότητα κι αυτό αποτυπώθηκε στην κοινωνική τους συμπεριφορά. Ευτύχησες ακόμη να γευτείς την άφατη χαρά των εγγονιών σου κι ήσουν τρισευτυχισμένη όταν μιλούσες γι’ αυτά.
Ιδιαίτερη και ανυπόκριτη η αγάπη σου και στα συγγενικά σου πρόσωπα.
Αναγνώριζες τη συγγένεια και έδειχνες αδιάκριτα σε κάθε συγγενή σου την αγάπη και την εκτίμησή σου.
Δεν θα λησμονήσω την τρυφερότητα και τα γλυκά σου λόγια κάθε φορά που με συναντούσες. Μού έπιανες τα χέρια και μου τα χάιδευες με τρυφερότητα και αγάπη, όπως έκανε και η μάνα που με γέννησε. Ξέρω ότι δεν μεροληπτούσες, γιατί, ίδια τρυφερή ήσουν με όλους τους συγγενείς μας!
Από τα προαναφερθέντα εξηγείται επαρκώς και το γιατί το άγγελμα του θανάτου σου μας πλημμύρισε στεναχώρια και θλίψη.
Φεύγεις με ικανοποίηση, γιατί θέρισες ό,τι έσπειρες: Πήρες αγάπη από την οικογένειά σου, από τον άνδρα, τα παιδιά και τα εγγόνια σου, αγάπη από τους συγγενείς σου, αγάπη από τους συγχωριανούς σου…
Με το άγγελμα του θανάτου σου, όλοι οι συγγενείς, οι γνωστοί και συγχωριανοί μας, είχαν μια καλή κουβέντα αποχαιρετισμού να εκφράσουν για σένα.
Καλή μου θεία… να πας στο καλό… Να είναι ελαφρύ το χώμα της Βιαννίτικης γης που σε σκέπασε…
Σε μας, τους εναπομείναντες, δεν απομένει παρά να διδαχτούμε από την κοινωνική σου συμπεριφορά να αποδιώξουμε τις κακές μας σκέψεις, να απαλλαγούμε από τις μικρότητες και τους φθονερούς μας συλλογισμούς …. και να δούμε με καλοσύνη τους συνανθρώπους μας.
