Η κατάσταση έχει αρχίσει να γίνεται πολύ επικίνδυνη για την παγκόσμια ειρήνη με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Οι Ηγέτες της Ε.Ε. συνειδητοποιούν, κάπως αργά βέβαια, πως η πολιτική που μέχρι σήμερα έχουν ακολουθήσει είναι μάλλον αδιέξοδη και φαίνεται πως ψάχνουν άλλους δρόμους που να οδηγούν σε ειρήνευση εκτός από την επιβολή αναγκαστικής υποχώρησης και ταπείνωσης του νεότευκτου Τσάρου.
Με τρομάζει η τελευταία ενέργεια του Πούτιν που με πρόφαση τη συντήρηση του αγωγού δοκιμάζει τις αντοχές των πολιτών της Ευρώπης.
Με τρομάζει η είδηση που άκουσα και από τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης σύμφωνα με την οποία η Κυβέρνηση ζητά από τους Γερμανούς πολίτες να αρχίσουν να εθίζονται στη μειωμένη ατομική καθαριότητα, μειώνοντας τη συχνότητα που μπανιαρίζονται και τη θερμοκρασία του νερού που χρησιμοποιούν γιατί έρχεται ένας πολύ δύσκολος ενεργειακά χειμώνας.
Δεν έχω καμιά αμφιβολία, έχοντας ζήσει πολλά χρόνια στο γερμανόφωνο χώρο, πως σε πρώτη φάση οι πολίτες, στη μεγάλη πλειοψηφία, θα υπακούσουν στις παροτρύνσεις της κυβέρνησης. Όμως, εάν διαφανεί πως κι αυτές οι ακραίες για την εποχή μας θυσίες είναι ανώφελες και το πρόβλημα εξακολουθεί να είναι δυσεπίλυτο ελλοχεύει ή μάλλον ο κίνδυνος είναι ορατός, οι λαϊκιστές, οι φασίστες, με ανέξοδες υποσχέσεις να γυρίσουν τον τροχό της ιστορίας στη δεκαετία του ’30.
Αυτό το ενδεχόμενο βέβαια δεν ισχύει μόνο για τη Γερμανία.
Την ανέφερα επειδή από εκεί προήλθε η τερατώδης είδηση αλλά και επειδή, είναι ένας λαός που μπορεί εύκολα να ακολουθήσει τον «κατ’ επίφαση» ορθό λόγο.
Είναι νομίζω αναμενόμενο πως, όταν οι λαοί της Ευρώπης με το υψηλό βιοτικό επίπεδο που έχουν αποκτήσει τα χρόνια της ειρήνης, βλέπουν να απομακρύνονται ταχύτατα απ’ αυτό, εξ αιτίας ενός αδιέξοδου πολέμου, καθίστανται επιρρεπείς στον βερμπαλισμό και στις ανέξοδες υποσχέσεις.
Ξεφυλλίζοντας την ιστορία των εθνών αντιλαμβανόμαστε πόσο γρήγορα, σε τέτοιες οριακές κοινωνικές συνθήκες, οι ιδέες σβήνουν, απλουστεύονται οι λύσεις, και ο κίνδυνος του σκότους, όπως εκείνος του 1933, επανέρχεται με απρόσμενες και ανεξέλεγκτες ταχύτητες.
Μια ελαφριά πρόγευση του τι μπορεί να συμβεί πήραμε πιστεύω από τις εκλογές στην Γαλλία.
Ισχυρίζονται , όσοι υποστηρίζουν τη πολιτική που ασκείται μέχρι σήμερα στον Ουκρανικό πόλεμο, πως αυτά που διακυβεύονται εκεί είναι οι αρχές και οι αξίες του δυτικού κόσμου, όπως εκείνες της αυτοδιάθεσης των Λαών, της ελευθερίας, της δημοκρατίας.
Ναι, αυτά τα ιδεώδη είναι η πεμπτουσία στη πολιτική σκέψη των Λαών του δυτικού κόσμου, όμως, νομίζω δεν είναι ο λόγος που η επονομαζόμενη δύση ενεπλάκη σ’ αυτόν τον πόλεμο.
Γιατί απλά, υπεράσπιση αυτών των αξιών «αλά καρτ» δεν γίνεται!!
Δείτε πως αλωνίζει ανενόχλητος ο Σουλτάνος στη γειτονιά μας (Συρία, Ιράκ, Αρμενία, Κύπρο κ.τ.λ.) και πως αντιδρούν οι ευαίσθητοι, για να καταλάβετε τι εννοώ, και ποιο το μέγεθος της υποκρισίας!!
Νομίζω πως τελικά εκτός από την Ουκρανία η μεγάλη ηττημένη σε αυτό τον πόλεμο θα είναι η Ε.Ε.
Δεν είναι μόνο η οικονομική ύφεση, την όποια οι οικονομολόγοι θεωρούν δεδομένη και είναι ορατή πλέον, φοβάμαι αυτό στο οποίο αναφέρθηκα ήδη, δηλαδή, την πολιτική αποσταθεροποίηση των συνεκτικών δυνάμεων της Ε.Ε. που είναι η Γερμανία, η Γαλλία και η Ιταλία.
Εάν αυτό συμβεί τότε η μεγαλύτερη προσπάθεια στην ιστορία των εθνών, η δημιουργία της ομόσπονδης Ευρώπης τελειώνει.
Με αυτό το εφιαλτικό σενάριο στον ορίζοντα αρχίζουν κάποιες περίεργες σκέψεις για τις προθέσεις του Αγγλοαμερικανικού άξονα σχετικά με την Ε.Ε.
Επειδή τα νερά βαθαίνουν, οι σκέψεις και οι συνειρμοί του υπογράφοντα είναι ανεπαρκείς και με αρνητική φόρτιση, θα αρκεστώ στο να υπενθυμίσω τι είχε πράξει το μακρινό 1963 ο Σαρλ ντε Γκωλ, ο μεγαλύτερος ηγέτης της μεταπολεμικής Ευρώπης, όταν ο Μακ Μίλαν είχε υποβάλει αίτημα συμμετοχής της μεγάλης Βρετανίας στην τότε ΕΟΚ .
Ο Στρατηγός αρνήθηκε κατηγορηματικά και, δεικτικά απευθυνόμενος στο συνομιλητή του αιτιολόγησε την άρνηση με το επιχείρημα πως η χώρα που εκπροσωπεί ο Μακ Μίλαν θα ήταν ο «Δούρειος ίππος» των ΗΠΑ στην Οικονομική Ένωση!!!
Φοβάμαι, εν κατακλείδι, πως ο Σαρλ ντε Γκωλ είχε δίκιο και οι γνωστοί σύμμαχοί μας στο ΝΑΤΟ συνειδητά ή ασυνείδητα υποβλέπουν την ισχυροποίηση της Ε.Ε. και την μετεξέλιξή της σε μια δεύτερη δύναμη στον περιβόητο δυτικό κόσμο.
Ελπίζω όσοι διαβάσουν αυτό το κείμενο να μη βιαστούν να συμπεράνουν πως στόχος του είναι να δικαιολογήσει την επαίσχυντη εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία. Άλλωστε σε προηγούμενο σημείωμα, για το ίδιο θέμα, είχα χαρακτηρίσει τον πόλεμο αυτό ιμπεριαλιστικό και, μεταξύ άλλων, ισχυρίστηκα πως το καθεστώς Πούτιν προσομοιάζει με φεουδαρχία και πως ο τεράστιος πλούτος της χώρας έχει διανεμηθεί στους Ρώσους Σεΐχηδες!!
