Ο παράδεισος που δικαιούται η αγαπημένη μας κυρία Τιτίκα

Ήταν η προσωποποίηση της ευγένειας, της καλλιέπειας, της ευπρέπειας, του αλτρουισμού, της δοτικότητας, του Είναι. Απροσποίητη, σπαθί στις απόψεις και τις σχέσεις της, αξιολάτρευτη από όλους. Δυστυχώς, ήταν!

Η Τιτίκα Μανδαλάκη-Γιαννιτσιώτη "κοιμήθηκε" για πάντα! Για να είμαι ακριβής, "κοιμήθηκε" το σώμα της. Γιατί όλα τα υπόλοιπα (ψυχή, συναισθήματα και αρετές) είναι (και θα είναι) εδώ, παρόντα. Άλλωστε πάντα ήταν ένας διαρκής ενεστώτας: δίνω, δωρίζω, γιατρεύω, φιλανθρωπώ, χαμογελώ, κρίνω, αγαπώ και εκατοντάδες ακόμη ρήματα ουσίας και προσφοράς.
Ευτύχησε να γεννηθεί από δύο εξαιρετικούς γονείς: Τον πρωτοπόρο της ιαματικής ιατρικής, Μάνο Μανδαλάκη και την επίσης ιατρό Λίνα Παπακυριάκου.
Ευτύχησε να έχει σύντροφό της μια σπουδαία προσωπικότητα: Τον πανεπιστημιακό δάσκαλο-ιατρό, τον αξιαγάπητο Τάσο Γιαννιτσιώτη.
Ευτύχησε να αποκτήσει δύο σπουδαία παιδιά: Την Έμι, δρ. Ιατρό και τον Γιώργο, διακεκριμένο πολιτικό επιστήμονα.
Ευτύχησε να αγαπηθεί από όλους όσοι βρέθηκαν στη διδακτική της διαδρομή και από όλους τους συνεργάτες της. Περισσότερο όμως αγαπήθηκε από τους ασθενείς της.
Το πρώτο τηλεφώνημα που έλαβα ήταν πριν από πολλά χρόνια, όταν πήρε στα χέρια της το πρώτο φύλλο της "Ηχώ της Βιάννου". Όσο ανακαλώ στη μνήμη μου τα λόγια της, τόσο η ψυχή μου βουτάει πιο βαθιά στη λίμνη της θλίψης. Κάθε που έπαιρνε στα χέρια της την Ηχώ,, η αγαπημένη μου κυρία Τιτίκα σήκωνε το ακουστικό και η ευγενική της φωνή πλημμύριζε το είναι μου.
Θα ζητήσω συγγνώμη από μια μεγάλη αδυναμία μου: τον Λόρκα, που θα παραποιήσω ένα του ποίημα. Είμαι βέβαιος πώς, αν πληροφορηθεί ότι το έκανα για την κυρία Τιτίκα, θα του αρέσει: Αγαπημένη μου κ. Τιτίκα,

Ο παράδεισός σου διάφανη γαλήνη
που θα τη ραγίζουν
τα γλυκά φιλιά μας
κι ήχοι απ' το φεγγάρι
που τραβάει μακριά!

Αυτός είναι ο παράδεισος που δικαιούται η αγαπημένη μας κυρία Τιτίκα. Εγώ, για όσο ακόμη ζήσω, θα προσμένω πότε θα ξαναδώ αυτές τις όμορφες, καλλίγραμες, ερωτευμένες σιλουέτες, τον Τάσο και την Τιτίκα, πιασμένους αγκαζέ, όπως στη νεότητά τους, να κάνουν τον απογευματινό τους περίπατο στον παραλιακό του Κερατόκαμπου.
Όσο ακόμα δικαιούμαι να υπάρχω ως φυσικό πρόσωπο, η αγαπημένη μου Τιτίκα θα είναι στον Παράδεισό μου!
Στην Έμι και στο Γιώργο, αλλά και στις αγαπημένες της εγγονούλες έχω τούτο να μεταφέρω: Μακάρι όλοι οι άνθρωποι να είχαν μητέρα τους την Τιτίκα Μανδαλάκη!!!

Φωτογραφία: Στον Κερατόκαμπο το καλοκαίρι του 1975 - Αρχείο Γεωργίου Γιαννιτσιώτη