Το παρακάτω στιχούργημα έγραψε ο καλός φίλος Αντώνης Ι. Κοντονασάκης, οποίος, δυστυχώς έφυγε νεότατος από τη ζωή. Μας το έστειλε από τα Χανιά, όπου ζούσε, και το δημοσιεύσαμε στην Ηχώ της Βιάννου. Το αναδημοσιεύουμε στη μνήμη του.
Μια ταχινή σηκώθηκανα πάω να ποτίσω,
μα έπρεπε να πιω καφέτα μάτια μου ν’ ανοίξω.
Πάω λοιπόν για τον καφέστο διπλανό ντουκιάνι
και βρίσκω εκειά τον Κόπανοκαι τον Πλαντζουνογιάννη.
Εβάστα τη μουζίκα ντουκι ενήμενε να φέξει
εις τη κορφή του Μαφεζένα πάει να την παίξει.
Γιατί εκειά ’χανε ωζάτα δυο Θεοπιστάκια
κι όλο ζημιές εκάνανεστα νέα μουρελάκια.
Και σαν επόπια τον καφέείπα να γείρω κάτω
μα σαν τη πόρτα εδιάβηκαθωρώ και τον Τσαγκάτο.
Απ’ το Λουτράκι ερχότανεκαι είχε μαϊνάρει
γιατί τον είχε ο Τσαγκουρνήςπάντα αλετρουβιάρη.
Μα όπως επροχώρησανάσου τον Κουσκουμπέκη
και το βιολί του εκράτειενεσαν να ’τανε τουφέκι!
Εις το Πετρούνι επήγαινενα κάμει περασάδα
και με τη γλύκα του βιολιούνα πει μια μαντινάδα
Αγάλι αγάλι επήγαινα,σίμωσα στου Τελώνη
που κούτσα κούτσα ο φουκαράςτο γάιδαρό του στρώνει
Στ’ αόρι θα νε πήγαινεστου Χαλασιά τη βρύση
απού ’χε πέτρες πάμπολλεςνα τσοι ξετροχαλίσει
Να βρει μια μαγεριά χοχλιούςτο βράδυ σαν γυρίσει
με τέχνη η Τελώναιναθα του τσοι μπουμπουρίσει.
Δυο βήματα ως έκαμαθωρώ τον Κοκκινάκη
κι εβάστα παραμάσκαλαένα καλό θρινάκι.
Κι αυτός την ώρα ενίμενεγια να αποδιαφωτίσει
το στάρι που ελώνεψενα πάει να λυχνίσει.
Όπως εκατηφόριζατ’ Αϊ Γιωργιού τη σκάλα
στω Κονταξήδω ήστεκεη Άννα η δασκάλα.
Κιαμιά εκδρομή θα πήγαινεοθέ τα Μουρελάκια
και πρέπει πως περίμενεεκειά τα κοπελάκια.
Συνέχισα το δρόμο μου,όταν θωρώ τη Θράσα
και κάτι έλεγε στ’ αυτίτου Νικολή του Πάσα.
Απ’ ό,τι εκατάλαβαδεν λέγανε για μάσα
μα κάποιον πρέπει θέλανενα πιάσουνε στα… πράσα.
Εις του Σηφάκη απέναντιστου Κοντυλοδασκάλου
εκειά δεν ήμουν σίγουροςτ’ αυτιά μου αμφιβάλλου(ν).
