Είχα καιρό να μπω στο αυτοκίνητο... Να οδηγήσω, ήθελα να πω. Άρα, είχα καιρό να ξαναβιώσω την άθλια οδηγική συμπεριφορά των "Λεβεντοκρητικών"...
Δεν υπαινίσσομαι πως, μονάχα εδώ, στην αποκαλούμενη και «Λεβεντογέννα» Κρήτη, ενδημεί το φαινόμενο… Για σχεδόν δύο εικοσαετίες όργωνα τους δρόμους της ελληνικής επικράτειας και γνωρίζω πολύ καλά την κατάσταση και το οδηγικό «μαγκιλίκι» των Ελλήνων. Έχω φάει πολλές… μούτζες στο δολοφονικό πέταλο του Μαλιακού, στις φονικές στροφές του Δομοκού και του Σαραντάπορου, γιατί δεν έκανα ό,τι και οι ανεγκέφαλοι που δεν λογάριαζαν τη μάνα που τους έκανε!
Θυμάμαι όταν ένα F89 φορτωμένο μέχρι τα παραπέτια πορτοκάλια, μου έκανε μια δολοφονική προσπέραση στις «ψοφάω για αίμα» στροφές του Μενιδιού… Εγώ με το καντέτ κι εκείνος με το θεριό που το έκανε… Μπόινγκ! Λίγο πιο κάτω, κοντά στο «Ανοιξιάτικο», λίγο πριν την Αμφιλοχία, το βαρύ όχημα κείτονταν ανάσκελα σ’ ένα χωράφι… Ούτε που σταμάτησα, γιατί, τον ηλίθιο που καθόταν στη θέση του οδηγού, θα τον πλάκωνα στις σφαλιάρες…
Να μην κουράζω, έχω πολλά και βαριά ένσημα στην οδήγηση…
...Κοιτάζω και ξανακοιτάζω το σοκαριστικό βίντεο του διπλού θανατηφόρου τροχαίου της Μεσαράς, και με λούζει κρύος ιδρώτας, γιατί, σε κάθε 100 μέτρα συναντιέμαι με κάποιον εξαιρετικά επικίνδυνο οδηγό. Τα δάκρυα θα αργήσουν να στεγνώσουν, οι οδυρμοί θα ακούγονται για πολύ ακόμη, αλλά τούτο σε ελάχιστους γίνεται μάθημα… Μια νέα γυναίκα είναι νεκρή, όπως νεκρό είναι και το αγγελούδι της…
Εδώ σωπαίνουν τα πουλιά, σωπαίνουν κι οι καμπάνες…
Μ’ αυτές τις θλιβερές σκέψεις οδηγούσα με προορισμό το Ηράκλειο. Η πρώτη κατραπακιά ήρθε νωρίς νωρίς… όταν ένας χωριανός μου, με προσπέρασε στις πρώτες στροφές, αμέσως μετά την διακλάδωση προς Μέση, εκεί όπου έχουν σημειωθεί ουκ ολίγα τροχαία… Ούτε η κλειστή στροφή ούτε η διπλή διαχωριστική γραμμή εμπόδισαν τον επικίνδυνα άμυαλο οδηγό να θέσει σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή μου, τις ζωές των όποιων άλλων πιθανόν θα έρχονταν από την αντίθετη κατεύθυνση, που ευτυχώς δεν έρχονταν…. Φυσικά και έθετε σε κίνδυνο και τη δική του φτηνοζωή… Εκείνος προσπέρασε ωσάν να ήταν όλη η γη μια ευθεία… κι όλη δική του… Αξιοσημείωτη επισήμανση: Μετά από 15 λεπτά, τον συνάντησα στην καντίνα, στο Αρκαλοχώρι, να παραγγέλνει καφεδάκι…
Η δεύτερη κατραπακιά ήρθε στην διακλάδωση του Καραβάδω… Ένα 4Χ4 που με ακολουθεί «πατείς με πατώ σε», το οδηγεί ένας άλλος συγχωριανός, πανεπιστημιακής μόρφωσης!!! Το επισημαίνω εμφαντικά, γιατί ούτε νεαρός άμυαλος ήταν ούτε απαίδευτος…
Με ακολουθεί στα τρία μέτρα, μέχρι που σκέφτομαι πως, αν πατήσω λίγο το φρένο ώστε, να πάρω με ασφάλεια τη στροφή δεξιά και να μπω στο νέο δρόμο προς Αρκαλοχώρι, θα μου την ανάψει! Φρενάρω πράγματι και βλέπω από τον καθρέπτη να πέφτουν… καντήλια! Μου παίζει το κλάξον και ταυτόχρονα «τσαλοπατεί» την διπλή διαχωριστική γραμμή και προσπερνά… αλητίστικα και προκλητικά! Ευτυχώς δεν ερχόταν από απέναντι άλλο όχημα… Το μαρτύριο αυτό συνεχίστηκε καθ’ όλη τη διαδρομή… Φτάνοντας στη γέφυρα της Αλικαρνασσού, δύο άλλοι «λεβέντες», μας προσπέρασαν κραυγαλέα παράνομα κι επικίνδυνα! Αμέσως μετά το φανάρι πήγαν δεξιά, και χώθηκαν (πάλι παράνομα) για να προλάβουν να στρίψουν αριστερά, στο επόμενο φανάρι, προκειμένου να βγουν στον εθνικό! Πέντε καραμπινάτες παρανομίες σε απόσταση μόλις 150 μέτρων! Βεβαίως, εγώ δεν είμαι αστυνομικός, αλλά κι αν ήμουν δεν θα κυνηγούσα τέτοιες παρανομίες. Την σήμερον ημέρα η καραμπινάτη παρανομία είναι αν δεν φοράς μάσκα! Γιατί, αυτές είναι οι (πολιτικά) άνωθεν εντολές…
Κατέγραψα φωτογραφικά μια ντουζίνα κραυγαλέων οδηγικών παραβάσεων, από εκείνες που συχνά προκαλούν δυστυχήματα…
Βασανίζω πολύ το μυαλό μου να βρω εξηγήσεις…
Είναι κάποιοι τόσο κομπλεξικοί που βγάζουν όλα τα απωθημένα τους όταν οδηγούν;
Είναι τόσο άμυαλοι που, αντικειμενικά, αδυνατούν να διαχειριστούν τη δύναμη των 200 ή 250 ίππων;
Είναι τόσο ηλίθιοι που κοστολογούν την ζωή τους όσο με ενός βατράχου;
Είναι τόσο κόπανοι που δεν λογαριάζουν τη δική τους ζωή. Τη δική σας και τη δική μου ζωή όμως; Με ποιο δικαίωμα την βγάζουν στο σφυρί;
Βασανιστικά ερωτήματα και δεν είναι μόνο αυτά. Είναι τόσα κι άλλα τόσα…
Μέχρι όμως, που το επίσημο κράτος θα αδιαφορεί, και θα αναλώνεται στο να κυνηγά «μαγισσάκια» με μάσκες, ο Μολώχ της ασφάλτου θα καταπίνει ανθρώπινες ζωές…
Ενώ στην Ψωροκώσταινα είμαστε αυτοκαταδικασμένοι σ’ αυτό το διαρκές πένθος, και να τραγουδούμε το «κλαίει η μάνα μου στο μνήμα»… οι διωκτικές αρχές των «βάρβαρων» Ευρωπαίων, προστατεύουν τους σώφρονες πολίτες από τους κάφρους, κάνοντας ό,τι κι εγώ: Φωτογραφία της παράβασης και… τσουχτερά πρόστιμα… Όσο δεν θα γίνεται αυτό… η μάνα μας θα κλαίει στο… μνήμα… Καλή μας νύχτα… ίσαμε το επόμενο θανατηφόρο τροχαίο…
