Κάθε που θέλω να αποχαιρετήσω ένα συνάνθρωπό μας, αισθάνομαι μιαν αφόρητη δυσκολία να βρω τις λέξεις-αγκωνάρια για να βάλω μπροστά το χτίρι του αποχαιρετισμού. Δύσκολο εγχείρημα. Πολύ δύσκολο…
Το απόγευμα της χθεσινής Κυριακής, οι πένθιμες καμπάνες τελάλισαν πως, ο μπάρμπα Νίκος Κοτσιφάκης, ο ράφτης, έκλεισε τα μάτια του για πάντα!
Ενενήντα έξη χρόνια τίμησε το ανθρώπινο είδος. Καθαρό βλέμμα, καθαρή καρδιά, καθαρό-πεντακάθαρο και το ζάλο του.
Ιδεολόγος, έντιμος, αξιοπρεπέστατος, ευγενής, χιουμορίστας και γλυκομίλητος, αφήνει θετικότατο το αποτύπωμά του, στοιχεία που από τη μια προσδιορίζουν ευανάγνωστα την προσωπικότητά του, αλλά απ’ την άλλη, μεγεθύνουν το κοινωνικό κόστος. Όταν φεύγουν τέτοιοι άνθρωποι συνειδητοποιούμε πως ολοένα και φτωχαίνουμε.
Έζησε όρθιος, έφυγε όρθιος… Ούτε οι αλλεπάλληλες πολιτικές κακοτοπιές τον λύγισαν, ούτε και ο ένας αιώνας που σήκωνε αγόγγυστα!
Μπάρμπα Νίκο Κοτσιφάκη, θα μας λείψει πολύ το καθημερινό σου σούρτα-φέρτα στον κεντρικό δρόμο της Βιάννου.
Θα μας λείψει πολύ η γενναιόδωρη ευγένειά σου, η γραφική σου
φιγούρα και το εγκάρδιο καλημέρισμά σου.
Εγώ θα πιω μια διπλή ρακή στη μνήμη σου για το διπλό πένθος: Και για να παγουδιάσω τη φυγή σου αλλά και για να ξορκίσω το στοιχειό της κοινωνικής μας φτώχειας…
