Η πιο όμορφη γειτονιά, είναι αυτή που μεγαλώνουμε. Όταν είμαστε μικροί, ανυπομονούσαμε να φύγομε να γνωρίσουμε τον κόσμο…
Τώρα που μεγαλώσαμε, αναπολούμε, νοσταλγούμε να επιστρέψουμε εκεί, στα σοκάκια που μεγαλώσαμε, που κάναμε τα πρώτα μας βήματα, που τρέξαμε, που παίξαμε σαν παιδιά, που μάθαμε ν’ αγαπούμε. Είναι ένα κομμάτι που το κουβαλούμε μαζί μας, μέσα μας, και πάντα θέλομε να επιστρέψομε, γιατί κρατεί τις πιο όμορφες αθώες αναμνήσεις μας.
Όταν βρεθούμε εκεί, λες και τίποτα δεν άλλαξε...
Κι όμως όλα έχουν αλλάξει. Οι γειτονιές έχουν σημαδέψει τη ζωή μας.
Αθωότητα, ξεγνοιασιά, παιγνίδι, ανεμελιά, φιλίες που άνθιζαν και μοσχοβολούσαν σαν τα λουλούδια που φύτεψαν οι μανάδες μας στα μπαλκόνια και στις αυλές.
Αγαπημένο στέκι «η Αγιά- Πελαγιά», όπως την λέγαμε, μαγικό μέρος και τόπος συνάντησης μικρών και μεγάλων. Αποσπερίδες, ατέλειωτες συζητήσεις, καφέδες...
Μεγαλώσαμε όμορφα, ανέμελα, είχαμε ασφάλεια, τα σπίτια ήταν ανοιχτά, μύριζαν ασβέστη, κουβαλούσαμε νερό από τη βρύση με το σταμνί, τα ρούχα μας τα πλέναμε στον ποταμό, που σκεπάστηκε αργότερα ή στη σκάφη, όπως και το μπάνιο μας..
Το ψωμί το ζυμώναμε στο φούρνο της Αριστοτέλαινας… Βοηθούσε ο ένας τον άλλο σε χαρές και λύπες. Λίγα τα υλικά αγαθά, αλλά η αγάπη, η χαρά, το μοίρασμα, η ανθρωπιά πολλή. Με το πέρασμα του χρόνου... όλα γλυκαίνουν, η νοσταλγία πολλές φορές τα κάνει… πιο όμορφα.
Οι φωτογραφίες, μάς ταξιδεύουν για λίγο στα μέρη που αγαπούμε, αν, και πολλοί έχουν φύγει, πολλά αγαπημένα πρόσωπα, κι αυτό… πονεί. Τα κρατούμε μέσα μας, όμως, και προχωράμε.
Φύγανε οι άνθρωποι που αγαπούσαμε.
Η γειτονιά τώρα έχει αλλάξει...
Μερικά σπίτια δεν άντεξαν στο πέρασμα του χρόνου… Άλλα επισκευάστηκαν… ομόρφυναν, όμως ερήμωσαν.
