«Το μόνο πράγμα που παίρνει μαζί του πεθαίνοντας ο άνθρωπος είναι το μικρό εκείνο μέρος της περιουσίας του που ίσα ίσα δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο. Κάτι λίγες αισθήσεις ή στιγμές, δυο τρεις νότες κυμάτων, την ώρα που τα μαλλιά τα παίρνει ο αέρας, τα γλυκά ψιθυρίσματα μες στο σκοτάδι, ολίγες μέντες από δυο κοντά κοντά βαλμένες ανάσες, ένα τραγούδι, βαρύθυμο, σαν βράχος μαύρος και το δάκρυ, το δάκρυ της μιας φοράς, το για πάντα. Όλα όσα, μ’ άλλα λόγια, κάνουν την αληθινή του φωτογραφία, την καταδικασμένη να χαθεί και να μην επαναληφθεί ποτέ».
Παραθέσαμε τις τόσο περιεκτικές σκέψεις του Νομπελίστα ποιητή μας Οδυσσέα Ελύτη (Τα Δημόσια και Τα Ιδιωτικά) γιατί, την ομορφιά των νέων της φωτογραφίας που σας παραθέτουμε ακυρώνει το πένθος για τους απόντες: Κώστας Φουρναράκης-Δημήτρης Καδιανάκης, Γιώργης Συκολογιαννάκης: «Μαύρο το δάκρυ, το δάκρυ της μιας φοράς, το για πάντα», όπως εύστοχα λέει ο ποιητής.
Τρεις οι ζώντες, τρεις κι οι απόντες… Ανάμεικτα και τα συναισθήματα από το αριθμητικό ισοζύγιο. Πολλές χαρές, πολλά και τα δάκρυα…
Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 1950 όταν το φωτογραφικό «κλικ» απαθανάτισε την ομορφιά και το σφρίγος των έξη λεβεντόπαιδων από την Άνω Βιάννο. Ο άγνωστος φωτογράφος, εκτός από τους έξη λεβέντες, απαθανάτισε ταυτόχρονα την οικιστική ομορφιά και την αρχιτεκτονική αισθητική της κωμόπολης, στοιχεία που συνθέτουν μια απαράμιλλη γραφικότητα.
Διακρίνονται από αριστερά όρθιοι: Αντώνης Δημόπουλος, Κώστας Στρατάκης, Παναγιώτης Σπυριδάκης, +Δημήτρης Εμμ. Καδιανάκης.
Καθήμενοι: +Κώστας Φουρναράκης και +Γιώργης Συκολογιαννάκης.
Σημείωση: Η φωτογραφία μάς παραχωρήθηκε από τον αγαπημένο φίλο Αντώνη Δημόπουλο, τον οποίο θερμά ευχαριστούμε.
