Κάθε χρόνο τέτοια εποχή οι νέοι από την περιοχή της Βιάννου, πηγαίναμε στο τρύγος και δουλεύαμε στο μάζεμα των σταφυλιών. Θυμάμαι που την επομένη της Παναγίας, στις 16 Αυγούστου ξεκινούσαμε παρέες από τα χωριά μας, φορτωμένοι με τις κουβέρτες μας και πηγαίναμε στη Χανιώπορτα του Ηρακλείου. Η μετακίνηση γινόταν με το λεωφορείο και επειδή οι ταξιδιώτες ήταν πολλοί το ΚΤΕΛ φρόντιζε να δρομολογεί περισσότερα λεωφορεία για να καλύψει τις ανάγκες. Στη Χανιώπορτα ερχόταν οι αγρότες από τα γύρω χωριά και έψαχναν εργάτες. Κάναμε το παζάρι στο μεροκάματο.
Το 1967 που πήρα το βάπτισμα του πυρός το μεροκάματο ήταν 110 δραχμές για τις κόφτρες ( έκοβαν τα σταφύλια), 120 δρχ για τις απλώστρες (άπλωναν τα σταφύλια στον οψιγιά) 130 δρχ για τους κουβαλητές που κουβαλούσαν τα γεμάτα σιδερένια τσιγκάκια από το αμπέλι στον οψιγιά και 140 δρχ για τον αλουσουδιαστή που ήταν και η πιο βαριά δουλειά. Το φαγητό ήταν υποχρέωση του ιδιοκτήτη αφεντικού.
Η εργασία ξεκινούσε με την ανατολή του ήλιου και τέλειωνε με τη δύση του με ένα διάλειμμα 12-14.30 για φαγητό. Οι μετακινήσεις γινόταν με σκαπτικές μηχανές που είχαν βαγόνια ή με τα πόδια. Το βράδυ αν το χωριό ήταν μεγάλο συνήθως πηγαίναμε σινεμά. Η εργασία διαρκούσε περίπου ένα μήνα ενώ αλλάζαμε και αφεντικά όταν τέλειωναν τα σταφύλια κάποιου. Στο τέλος μας πλήρωναν και φεύγαμε για την πόλη του Ηρακλείου όπου ξοδεύαμε αρκετά από τα χρήματα που είχαμε πάρει. Ήταν καλές μέρες και για την αγορά του Ηρακλείου. Τότε η σταφίδα ήταν το χρυσό προϊόν του Ηρακλείου. Σήμερα...
*Οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν τη δεκαετία του 1970 από τον John Handy
