Αναμνήσεις του παλιού καιρού…
Είναι πολλές οι ομορφιές που σιγά σιγά φεύγουν και χάνονται από τα χωριά μας και το μόνο που μένουν είναι οι γλυκές αναμνήσεις αλλοτινών καιρών και χρόνων.
Εμείς οι παλιότεροι έχουμε τόσα πολλά να θυμόμαστε αλλά και άλλα τόσα να αισθανόμαστε απογοήτευση. Ώρες φορές αισθάνομαι να με πνίγει απελπισία, όταν φέρνω στη μνήμη μου την παλιά Βιάννο. Θυμάμαι τους παλιούς ξυλόφουρνους που ήταν σε κάθε γειτονιά, και τώρα δεν υπάρχει ούτε καμινάδα! Σε παλαιότερο σημείωμά μου έχω αναφερθεί τόσο στους επαγγελματικούς ξυλόφουρνους όσο και στους ημιεπαγγελματικούς, αλλά και στους καθαρά ιδιωτικούς που υπήρχαν στην Άνω Βιάννο. Οι καθαρά επαγγελματικοί ήταν οι φούρνοι του Τζαγκουρνή, του Φουρναράκη (Φραντζολοκωστή) και των Δασκαλάκηδων. Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα απολύτως. Η κατάσταση αυτή απογοητεύει τους νέους, οι οποίοι οδεύουν προς τις πόλεις με συνέπεια να ερημώνουν κι άλλο τα χωριά μας.
Ωστόσο τέτοιες μέρες η μνήμη φέρνει στο μυαλό μας ωραίες εικόνες από εκείνα τα ευλογημένα χρόνια, τότε που τα παιδιά των σχολείων έκαναν τις αποχαιρετιστήριες γιορτές ή τις γυμναστικές τους επιδείξεις, όπως τις λέγαμε. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους αξέχαστους δασκάλους μας, όπως την Άννα Κονταξάκη και τον Μανώλη Καδιανάκη, που αμέσως μετά το Πάσχα μας έκαναν πολλές πρόβες για να μάθουμε παραδοσιακούς χορούς και τραγούδια, όπως και ασκήσεις γυμναστικής! Η ημέρα των επιδείξεων ήταν μια ωραία γιορτή. Μια γιορτή όχι μόνο για τους μαθητές και τις μαθήτριες, αλλά για τους όλους κατοίκους του χωριού, που μαζεύονταν στο Βράσκο να καμαρώσει παιδιά, εγγόνια και ανίψια. Μπροστά σε καρέκλες καθότανε οι επίσημοι. Ο πρόεδρος της κοινότητας, οι καθηγητές, οι δάσκαλοι και οι ιερείς και γύρω τριγύρω, πλήθος κόσμου! Την επομένη των επιδείξεων τα παιδιά έπαιρναν τα ενδεικτικά… Άλλα χαίρονταν κι άλλα ήταν πικραμένα είτε γιατί δεν είχαν καλό βαθμό στο ενδεικτικό τους είτε γιατί έμεναν στην ίδια τάξη…
Αντίστοιχη γιορτή γινότανε και στο Γυμνάσιο, όπου μαζευότανε οι γονείς όλων των παιδιών από όλα τα χωριά της επαρχίας! Ο αείμνηστος Παπαλάμπρου, ο γυμναστής έδινε τα παραγγέλματα με τη βροντώδη φωνή του και οι μαθητές τα εκτελούσαν με ακρίβεια. Αργότερα ήρθε ένας άλλος προικισμένος γυμναστής, ο Δημήτρης Ραπτάκης κι από κοντά τους αείμνηστος παιδονόμος Αγαμέμνονας Νεραντζάκης. Δεν θα ξεχάσω κάποιες επιδείξεις που ο Δημήτρης Ραπτάκης, βοηθούμενος από την σύζυγό του, την επίσης καθηγήτρια-φιλόλογο κ. Νίτσα Σαπουντζάκη, προετοίμασε τα παιδιά να χορέψουν κρητικούς χορούς ντυμένα με παραδοσιακές στολές! Όμως, φαίνεται πως κι αυτά, όπως και τόσα άλλα, είναι δυστυχώς, μονάχα αναμνήσεις…