Στα παλιότερα χρόνια, τον κεντρικό δρόμο της Άνω Βιάννου κοσμούσαν λογής λογιών καλλωπιστικά δέντρα. Ακακίες, μουριές, κουτσουπιές, φοίνικες και φυσικά, πλατάνια, με τον Γέρο Πλάτανο να έχει δικαιωματικά τα πρεσβεία.
Κατά περίεργο τρόπο, από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, το ένα μετά το άλλο, τα δέντρα εξαφανίστηκαν!
Μόλις και μετά βίας διασώθηκαν όλες κι όλες τρεις μουριές και μια ακακία, ενώ είναι ανεξήγητο, το πώς την γλίτωσε ο Μεγάλος Πλάτανος!!!
Βέβαια, παρατηρώντας τις «ουλές» στον κορμό του, είναι ευδιάκριτη η «βαρβαρότητα» των νεοβιαννιτών, οι οποίοι, αδιστάκτως τον κατακρεουργούν για να διέρχονται τα οχήματα ή ακόμη χειρότερα, για να μην εμποδίζει τις οικοδομικές τους αυθαιρεσίες.
1969 και φαίνονται ακόμη κάποια λιγοστά δέντρα που και αυτά δεν υπάρχουν σήμερα. Στην κεντρική φωτογραφία, ο κεντρικός δρόμος της Άνω Βιάννου το 1943
Εσχάτως, μάλιστα, ετέθη το θέμα να ξανακοπούν κάποια από τα κλαδιά του, ώστε απρόσκοπτα να διέρχονται τα λεωφορεία και για να παρκάρουν κάποιοι ασυνείδητοι τα οχήματά τους.
Για δέντρα, λοιπόν, ούτε λόγος…
Αλλά σάμπως υπάρχουν άλση; Άγνωστη η λέξη για τους περισσότερους! Οι Νεοβιαννίτες δείχνουν σαφέστατη προτίμηση στα λεγόμενα «καταλύματα» από ο,τιδήποτε άλλο. Προς άρση κάθε παρεξήγησης επεξηγείται πως, το «κατάλυμα», εν προκειμένω, δεν είναι χώρος προσωρινής διαμονής, αλλά ερειπωμένα σημεία εντός των οικισμών, όπου, απορρίπτονται πάσης φύσεως σκουπίδια. Τα «καταλύματα» αυτά, θα λέγαμε ότι είναι ο κοινωνικός καθρέπτης των Βιαννιτών!
Οι νεοβιαννίτες λοιπόν, δείχνουν τις σαφέστατες προτιμήσεις τους στα «καταλύματα». Αντίθετα, τις αλέες και τα άλση, μάλλον, τα μισούν.
Το διαπίστωσα και προσφάτως, καθώς εξερχόμενος της οικίας μου, έπεσε το μάτι μου στο (υποτιθέμενο) αλσίλιο του Μιχ. Αρχαγγέλου όπου είναι εμφανέστατη η τσαπατσουλιά. Ασφαλώς και ο προ πολλών δεκαετιών φυτευτείς φοίνικας, θα αναρωτιέται αν φυτεύτηκε ως καλλωπιστικό σε αλσίλιο ή αν πρόκειται για δέντρο παραλλαγής, σε κατάλυμα όπου, εκτός της καθαριότητας και της τακτοποίησης, μπορεί ο καθείς να εναποθέτει ό,τι τού είναι άχρηστο!
Αλλά μάλλον σιωπά διότι, στο ακριβώς απέναντι γωνιακό οικόπεδο που, για πολλά χρόνια, στεγάζονταν το φαρμακείο-ιατρείο Παπαμαστοράκη και Γ. Σπανάκη και, μετά το άδοξο τέλος του και την ισοπέδωσή του από κάποιον αδέξιο οδηγό, μετατράπηκε σε υποτιθέμενο αλσίλιο, η κατάσταση είναι ίδια απογοητευτική. Και είναι το κέντρο της Κωμοπόλεως!
Αναρωτιέμαι, πώς μπορεί να αισθάνεται ένας οποιοσδήποτε επισκέπτης, που βρίσκεται στην Αγία Κερά, και παρατηρεί την αμφιθεατρική-μαγευτική και καθηλωτική εικόνα της Άνω Βιάννου και εισερχόμενος στην κωμόπολη, βρεθεί ξαφνικά μπροστά στους ξέχειλους κάδους απορριμμάτων και τις τόσες άλλες αλγεινές-καθημερινές εικόνες;
Φίλες και φίλοι, αναρωτιέμαι πού βρίσκεται ο πάτος αυτής της αξιακής κρίσης και πότε μπορεί ν’ αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Θέλω να είμαι αισιόδοξος αλλά… τίποτα δεν συνηγορεί περί τούτου, καθώς όλα τα στοιχεία δείχνουν αφόρητη παρακμή διαρκείας…
Στην κατακλείδα του άρθρου μου, θα παραθέσω δύο φρέσκα-φρεσκότατα περιστατικά από τα οποία αβασάνιστα τεκμηριώνεται η απαισιοδοξία μου:
Περιστατικό 1ο: Άνδρας που διαμένει στο Ηράκλειο, καταφθάνει κάποια Κυριακή στην Άνω Βιάννο. Παρκάρει το όχημά του, ένα 4Χ4, και εναποθέτει κάποια άδεια χαρτοκιβώτια στους μικρούς κάδους που τοποθέτησε ο Δήμος, προκειμένου να συγκεντρώνονται τα μικροαπορρίμματα των περαστικών. Δηλαδή, μετέφερε από το Ηράκλειο τις χαρτόκουτες για να τις απορρίψει στη γενέθλεια γη!
Όπως ήταν φυσικό οι κάδοι φράκαραν, αφού, ως προελέχθη, ο ρόλος τους είναι άλλος… Επισημειώνεται ότι, οι μεγάλοι κάδοι απορριμμάτων βρίσκονταν σε απόσταση μικρότερη των 50 μέτρων!
Περιστατικό 2ο: Νεαρός-μαθητής γυμνασίου αγοράζει από το κατάστημά μου ένα κουτί με πουράκια Παπαδοπούλου. Λίγη ώρα αργότερα το κουτάκι αυτό, όπου ιδιοχείρως αναγράφονταν η τιμή του προϊόντος, βρέθηκε στο παρακείμενο περιβόλι μου! …
