Πρωί πρωί, δυο δάκρυα κύλησαν αυθόρμητα κι απροσποίητα...
Ήταν απ' αυτά, τα αληθινά δάκρυα, που δεν παράγονται επαγωγικά, επειδή κάποιος δίπλα σου οδύρεται...
Αφετηρία αυτών των δακρύων ήταν η ανάγνωση της προπερυσινής μου αφιέρωσης με αφορμή τον άδικο και αδόκητο θάνατο του Νότη Μαυρουδή...
Επιτρέψτε μου να την επαναδημοσιεύσω ως ένα σεμνό-ταπεινό μνημόσυνο στη Μνήμη της σπουδαίας εκείνης καλλιτεχνικής προσωπικότητας...
Έ ν α ς π α λ ι ά τ σ ο ς ε ί μ α ι ε γ ώ … .
Ν ό τ η,
Θ υ μ ά μ α ι … αν και παρήλθαν 38 ενιαυτοί από τότε…
Ήταν οι πρώτοι μήνες μετά την παλιννόστησή μου. Έγνοια μου πρώτη, η πολιτιστική αφύπνιση της Βιάννου, καθώς η αισθητική και μουσική βαρβαρότητα ερχόταν με σπουδή.
Εκείνο το καλοκαίρι, το πρώτο μετά την επάνοδό μου στο γενέθλιο τόπο, έμελλε να δοκιμάσω τις αντοχές μου πίνοντας πολλά πικρά ποτήρια θλιβερών διαπιστώσεων.
Με τις βαλίτσες μου φορτωμένες τις ακριβές πραμάτειες του Χατζιδάκι, του Θεοδωράκη, του Λεοντή, του Ξαρχάκου και του Μαρκόπουλου, αλλά και των μεγάλων δημιουργών του ρεμπέτικου τραγουδιού, πίστεψα πως θα μπορούσα να αντιπαλέψω τα επελαύνοντα θηρία των εκφραστών του σκυλάδικου…
Θ υ μ ά μ α ι …
Τέθηκα επικεφαλής μιας ομάδας νέων που είχαν κι εκείνοι ανησυχίες….
Σε πήρα τηλέφωνο…
Σού εζήτησα να έρθεις στη Βιάννο, μήπως και η ευαισθησία της μουσικής σου και το τόσο τρυφερό «τσίμπημα» στις χορδές της κιθάρας σου γαληνέψουν τις ψυχές μας από το βόρβορο του κρητικοσκυλάδικου και των Αντυποπανταζήδων…
«Πού πέφτει η Βιάννος;», με ρώτησες, κι εγώ, χωρίς περιστροφές σου απάντησα πως απέχει από την Αθήνα όσο κι απ’ το Μισίρι…
Αποδέχτηκες με χαρά να έρθεις… σε τούτη την ευρωπαϊκή εσχατιά…
Είχες παρέα σου μια σπουδαία φωνή: Τη Νένα Βενετσάνου!
Θ υ μ ά μ α ι …
Ήρθα και σας παρέλαβα από το αεροδρόμιο και σας γνώρισα με την ιδιαίτερη πατρίδα του Ιωάννη Κονδυλάκη… και τον τελευταίο σταθμό του Στάθη Μάστορα.
Το βράδυ, στη συναυλία ξεκίνησες με μια ανδαλουσιάνικη μελωδία και ακολούθησε το «Άκρη δεν έχει ο ουρανός»… «Το πρωινό τσιγάρο», κι ύστερα «Στην ποταμιά σωπαίνει το κανόνι» κι ο επιτάφιος… του Ρίτσου… και… πολλά ακόμη σπουδαία τραγούδια..
Θ υ μ ά μ α ι …
Φυσούσε ένας δαιμονισμένος βοριάς…
Στον αύλειο χώρο του Γυμνασίου Βιάννου, συγκεντρώθηκαν όλοι κι όλοι ογδόντα άνθρωποι!
Μόνο τόσοι άντεξαν να τεθούν απέναντι στη γοητεία της τέχνης σου, αλλά και στη ανεπανάληπτη ερμηνευτική σαγήνη της Βενετσάνου.
Θ υ μ ά μ α ι …
Την ηρεμία σου απέναντι στον λυσσομανούντα Βιαννίτη Βοριά…
Θ υ μ ά μ α ι
Τον θαυμασμό σου στον ηρωισμό μας να πάμε κόντρα στα ρεύματα του γυφτοσκυλάδικου και του λούμπεν…
Θ υ μ ά μ α ι
Όταν κατά την επιστροφή μας στο Ηράκλειο με το opel cadett και, καθώς ανεβοκατεβαίναμε τις λαγκαδιές, διέγνωσες την αφόρητη πίκρα μου και, προφανώς, θέλοντας να με αποφορτίσεις, ζήτησες από τη Νένα και μας τραγούδησε «α καπέλα» το τραγούδι της:
«Κείνο που θυμάμαι απ’ τα νησιά μας
είναι της Κρήτης τα ορεινά χωριά…
…Στη Γαύδο στη Φολέγανδρο
και στα μικρά νησιά
βαριά σιωπή μαρμάρωσε
φωλιάζουν νυχτερίδες»….
Θ υ μ ά μ α ι κι άλλα Νότη…
Διάβαζα ανελλιπώς τα περίφημα «σχολιάκια σου (μετά πάσης ειλικρινείας)», τα οποία θεωρώ ό,τι ωραιότερο, ό,τι πιο εύστοχο, ό,τι πιο πολιτικό, ό,τι πιο καλογραμμένο…
Τα θεωρώ εφάμιλλα των σχολίων του Χατζιδάκι στο Τρίτο!
Μιλήσαμε στο τηλέφωνο λίγους μήνες πριν και είχαμε μείνει να τα πούμε στα ερτζιανά και στο Απόδειπνο της Τετάρτης…
