Το ημερολόγιο έγραφε 5 Δεκεμβρίου 2018, όταν ο Νίκος Ψιλάκης, ο ακριβός φίλος, μου έκαμε την μεγάλη τιμή να έρθει ως το στούντιο του Κόκκινου Κρήτης στη ραδιοφωνική μου εκπομπή, το ιστορικό πια "Απόδειπνο Τετάρτης"…
Ήταν η παραμονή της γιορτής του… όπως και σήμερα…
Ο Νίκος δεν βρίσκεται πια στη γη…
Εδώ που τα λέμε δεν μπορούσε ένας τέτοιος Ήλιος να μην αναληφθεί στα επουράνια. Εκεί ήταν η θέση του, ώστε να μπορεί να εκπέμπει το παγκόσμιο φως του!
Τον φαντάζομαι, καθισμένο στο ουράνιο στασίδι του, γαλήνιο και επιβλητικό να στοχάζεται τα μελλούμενα.
Νίκο, Φίλε μου αγαπημένε,
Τι πιο ωραίο από το να σου αφιερώσω για την αυριανή γιορτή σου ένα δικό σου ποίημα!!!
Και είπεν ο ποιητής:
Θα με βρείτε μέσα στο πλήθος
ν' αγναντεύω τα βλέμματα των περαστικών
να σέρνω τα βήματά μου
στους αχάρακτους δρόμους.
Θα με γνωρίσετε...
Θα κρατώ ένα στίχο σε σχήμα κεραυνού
κι ένα δισάκι στον ώμο.
Θα με δείτε
γονυπετή στο χάραμα της μέρας
με το χέρι τεντωμένο
να μαζεύω στάλα-στάλα το φως
και να συνάζω όνειρα
τα δικά μου, τα δικά σας
τα παιδικά μας τραγούδια
τα στιχάκια των ποιητών
που δεν γεννήθηκαν ακόμη.
Θα σας καλέσω κι εσάς στη γιορτή.
Και μην ξεχνάτε:
την καταιγίδα να κρατάτε μαζί σας
στήμονες πολύχρωμων λουλουδιών
τα χαμόγελα που δεν άνθισαν ακόμη.
Μην αμελήσετε να έχετε στο γυλιό σας
στίχους χαραγμένους στον αρχαίο πηλό
τις ραψωδίες των άστρων
παιάνες μαχών που δεν δόθηκαν
φωτιά και τραγούδι.
Να 'ρθείτε κι εσείς στη γιορτή
να σκορπίσουμε μαζί το άλικο φως
να φωτιστούν τα σκοτάδια του κόσμου...
