Όποιος κι αν ήταν ο φωτογράφος, του αξίζουν πολλά πολλά «μπράβο», γι’ αυτή την τόσο όμορφη, τόσο ζωντανή φωτογραφία! Άνοιξη ήταν και τότε και οι δυο Μανώληδες, εκείνο το Απριλιάτικο-μαγευτικό απόγευμα, κάθισαν σιμά του Λιβυκού Πελάγους και με φόντο την Αρμενόπετρα απολάμβαναν τη ρακή τους!
Μανώλης κερνούσε, Μανώληδες έπιναν! Ήταν η εποχή που οι αγκιναρόκηποι και οι κουκόκηποι βρίσκονταν στις καλύτερές τους και ο Μανώλης Κοκολάκης γνωστότερος ως Κοκόλας (αριστερά) έχει ήδη κάνει την επίσκεψή του στον κουκόκηπό του, αφού, ως γνωστόν, τα καρπερά χλωροκούκια σε συνδυασμό με τις ντόπιες-κορωνέϊκες ελιές (κολυμπάδες, τις λένε στην ντοπιολαλιά μας), είναι ο ιδανικός μεζές της ρακής!
Δεξιά, ο έτερος των Μανώληδων, ο Μανώλης του Αριστοτέλη (Τακτικάκης), απαθανατίζεται κρατώντας με ευλάβεια το μπουκάλι με τη ρακή… Αξίζει όμως να εστιάσουμε περαιτέρω στην προσωπικότητα των δύο Μανώληδων, που με το δικό του τρόπο ο καθένας, καθόρισαν το κοινωνικό γίγνεσθαι… Ο Κοκόλας, ήταν μια πληθωρική προσωπικότητα, κυρίαρχο πρόσωπο των Μαγατζέδων, με ασύλληπτο πνεύμα. Τα πειράγματά του θεϊκά! Το καφενεδάκι του ήταν αξιοζήλευτο στέκι για περισσότερα από 60 χρόνια!
Στα αρμυρίκια εκείνου του γραφικού καφενείου, έγιναν θρυλικές παρέες και φιλοξενήθηκαν μυριάδες προσωπικοτήτων! Δυστυχώς, ο Κοκόλας, ο άνθρωπος που δώρισε το χώρο για να δημιουργηθεί, ένα λίκνο πολιτισμού, το θέατρο «Κοκόλας», μας άφησε χρόνους…
Έχουμε όμως τόσα πολλά να μας τον θυμίζουν! Ωστόσο, αφορμή για το φωτόγραμμα τούτο είναι η εκδημία του εκ δεξιών Μανώλη, ο οποίος διάλεξε την πρωταπριλιά να μισέψει! Ο Μανώλης του Αριστοτέλη, ο φανατικός, αλλά αγνός Παναθηναϊκάρας, ο καλοκάγαθος και προσηνής Βιαννίτης, δεν είναι πια ανάμεσά μας…
