Ο μαέστρος Κορονοϊός


Ο μαέστρος ανέβηκε ευθυτενής και αγέρωχος στο πόντιουμ.
Οι μουσικοί σηκώθηκαν όλοι όρθιοι, πάντα με τη σωστή απόσταση μεταξύ τους, δηλαδή, δύο μέτρα. Όλοι τον φοβόντουσαν για την αυστηρότητά του και τις τιμωρίες του, διότι ήταν ο διάσημος μαέστρος Κορνοϊός. Σήκωσε με το δεξί χέρι τη μπαγκέτα του στον αέρα και όλοι φόρεσαν τα πλαστικά γάντια μιας χρήσης στα χέρια τους, έβαλαν τη χειρουργική μάσκα στο πρόσωπο και στη συνέχεια κάθισαν στις θέσεις τους. Ο μαέστρος δεν έδωσε σημασία. Είχαν συμφωνήσει ότι στη σημερινή πρόβα κεκλεισμένων των θυρών θα έπαιζαν το γνωστό ρέκβιεμ «πνευμονία με νοσηλεία στην εντατική» στη La minore. Πρώτος ξεκίνησε ο νεαρός πιανίστας, ο οποίος έκανε την εισαγωγή, «ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ». Χάιδεψε τα πλήκτρα του φορητού υπολογιστή και… Κλικ, κλικ, κλικ/κ-λ-ι-κ/κλικκλικκλικ, ακούστηκε στη σιωπή της άδειας αίθουσας. Όλα τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης πήραν φωτιά. Το πρώτο βιολί, δηλαδή το γλυκόλαλο κινητό σε ανοικτή ακρόαση, πήρε το λόγο. Βροχή τα ringtones ανακατεμένα με λέξεις, όπως καραντίνα, νοσηλεία, κρούσματα. Τα κρουστά, τα δάκτυλα που ξεφύλλιζαν άγρια τις σελίδες των πολυσέλιδων μυθιστορημάτων, άρχισαν να δίνουν το ρυθμό στην αρχή αργό και στη συνέχεια πιο γρήγορο, ενώ το τεράστιο τσέλο είχε δώσει τη θέση του στην απαραίτητη τηλεόραση, το αγαπημένο όργανο των ηλικιωμένων θεατών. Αυτή έπαιζε ειδήσεις ενημερωτικές, δίνοντας οδηγίες με ψύχραιμη λογική.
Ο μαέστρος ανησύχησε λίγο, αλλά έκανε νόημα με τη μπαγκέτα του να συνεχίσουν. Ξαφνικά το μπάσο σηκώθηκε από τη θέση του με ένα μεγάλο μπουκάλι γεμάτο αντισηπτικό. Πέρασε από όλους τους μουσικούς, οι οποίοι καθάρισαν με το ειδικό υγρό τα χέρια τους και τα όργανά τους. Ήταν η γνωστή «συμφωνία της απολύμανσης» σε Fa magiore. Ο μαέστρος ξίνισε το πρόσωπό του. Αυτό δεν το είχαν συζητήσει. Εδώ αξίζει να σημειωθεί και η απουσία όλων των πνευστών οργάνων της ορχήστρας, των σταγονιδίων μετάδοσης, όπως ονομάζονταν. Ο μαέστρος επέμενε για την παρουσία τους, αλλά τα άλλα μέλη της ορχήστρας αντιστάθηκαν σθεναρά και τα απέκλεισαν.
Έπαιξαν λίγο ακόμα, αλλά είχε ήδη περάσει ο χρόνος και ήταν η ώρα του διαλλείματος. Οι μουσικοί σηκώθηκαν να πλύνουν σχολαστικά με σαπούνι τα χέρια τους. Ο μαέστρος Κορονοϊός διαφώνησε φωνάζοντας δυνατά και εκνευρισμένος πέταξε κάτω τη μπαγκέτα του κι έφυγε. Τελικά, το έργο δεν ολοκληρώθηκε και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
…Η μητέρα έκλεισε το βιβλίο και κοίταξε τρυφερά το μικρό της που κοιμόταν. «Μάρθα, Μάρθα, τι παραμύθι διαβάζεις στο παιδί; Είναι σωστό για την ηλικία του;».
«Γρηγόρη δεν είναι παραμύθι, είναι μια αληθινή ιστορία».
*Ο κ. Αγησίλαος Αλιγιζάκης είναι ιατρός ορθοπεδικός, πολιτισμολόγος