Ο Κύριλος (Κωνσταντίνος) Συναδινάκης γεννήθηκ το 1868 στο Αμαργιανό Πεδιάδας. Από μικρό παιδί αγαπούσε πολύ την εκκλησία, «ήταν άνθρωπος του Θεού» όπως συνηθίζει να λέει ο λαός.
Αποφάσισε να αφιερώσει την ζωή του στον Θεό. Κάποια μέρα έφυγε κρυφά από το σπίτι του πατέρα του και πήγε στην μονή του Αγίου Αντωνίου στην Άρβη. Ήθελε να γίνει μοναχός. Δοκίμασε τον εαυτό του στην σκληρή μοναχική ζωή, κι όταν διαπίστωσε ότι αυτό του έδινε χαρά και γέμιζε το είναι του, χειροτονήθηκε μοναχός. Το μοναχικό όνομα που απέκτησε ήταν Κύριλλος. Σε διάστημα λίγων χρόνων έγινε και ιερέας.
Μετά τον θάνατο του π. Γρηγόρη Κονδυλάκη, τοποθετήθηκε στην ενορία του χωριού μας για αρκετά χρόνια, μαζί με τους άλλους μοναχούς της Ιεράς Μονής Αγίου Αντωνίου Άρβης μέχρι που χειροτονήθηκε ο χωριανός μας π. Γιάννης Ζωάκης. Ασχολήθηκε με τη μεταφορά του νεκροταφείου του χωριού από την Κερατούρα στην μπροστινή αυλή της Εκκλησίας λόγω της μεγάλης απόστασης και του ανηφορικού δρόμου μέχρι του Βολάκου το χαράκι.
Ο ερευνητής Γιώργος Καλογεράκης σε άρθρο του στην εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ της 16-12-2019 γράφει:
«Όταν τον Σεπτέμβρη του 1943 αποφάσισαν οι Γερμανοί μετά την μάχη της Σύμης να περάσουν από φωτιά και τσεκούρι την επαρχία Βιάννου, ο Κύριλλος Συναδινάκης βρισκόταν στο μοναστήρι του. Το πρωί της 14ης Σεπτεμβρίου 1943 κατέφτασαν στην μονή οι Γερμανοί στρατιώτες. Βρήκαν τον Κύριλλο και τον σκότωσαν. Μαζί του ήταν και ένας σιμισάρης του μοναστηριού από το χωριό Άγιος Βασίλειος Βιάννου, ο Μανόλης Παξιμαδάκης. Κι αυτός δεν γλίτωσε την οργή των κατακτητών. Αφού λεηλάτησαν το μοναστήρι, έκαψαν τις εικόνες και σύλησαν τα ιερά σκεύη, βγήκαν στο προαύλιο και έβαλαν στόχο την καμπάνα της εκκλησίας. Με χαχανητά και με μεγάλο θάρρος, άρχισαν να πυροβολούν το σήμαντρο.Έβαλαν κατόπιν φωτιά στα κελιά των μοναχών.
Οι Γερμανοί μετά την καταστροφή της επαρχίας Βιάννου, έδωσαν άδεια να ταφούν οι νεκροί. Σε όλη την περιοχή της Βιάννου υπήρχαν εκατοντάδες άταφα πτώματα. Στα σοκάκια των χωριών, στους κήπους, στα χωράφια, στους ναούς. Στον Άγιο Αντώνιο πήγε ένας χωριανός του Κύριλλου, ο χωροφύλακας Δετοράκης Μιχάλης (υπηρετούσε στη Βιάννο), μάζεψε το πτώμα του και το έθαψε στο ιερό του παλαιού ναού του Αγίου Αντωνίου.
Η Αροδάμη Συναδινάκη (Τζιμπιμπάκη) είναι ανιψιά του Κύριλλου Συναδινάκη, κόρη του αδερφού του Στέλιου και θυμάται:
…Εγώ επρόλαβα το θείο μου τον Κωστή σαν καλόγερο. Ο πατέρας μου έλεγε ότι ο Κωστής ήφυγε κρυφά από το σπίτι. Ήθελε να πάει να γενεί καλόγερος. Επήγε στην Άρβη. Και εγίνηκε καλόγερος και πήρε καλογερικό όνομα Κύριλλος. Επούλησε εδώ την περιουσία του στον πατέρα μου και πήρε τα λεφτά και αγόρασε εκεί περιουσία, στην Άρβη, δική του.
Στο ίδιο μοναστήρι ήτανε συνέχεια, εκεί τονε σκοτώσανε και οι Γερμανοί. Επήγαινε όμως και στη Βιάννο και λειτρούγανε. Τελευταία που τονε σκοτώσανε οι Γερμανοί ήτονε στη Βιάννο. Την ημέρα του Τιμίου Σταυρού ήφυγε από τη Βιάννο να πάει να λειτρουήσει την εκκλησία, να μη μείνει αλειτρούητη. Επήγε στο μοναστήρι και εκεί τονε σκοτώσανε οι Γερμανοί. Στση 14 του Σεπτέμβρη το 1943. Εσκοτώσανε κι έναν άλλο μαζί του, έτσι ελέγανε.
Στο χωριό μας το Αμαριανό ερχότανε αλλά εγώ ήμουνε μικρή, ίσα που τονε θυμούμαι. Μου’λεγε ότι μ’αγαπά κι ότι ήθελα να κάνει για μένα την ανιψιά του μεγάλο καλό. Θυμούμαι που μας ήλεγε ότι έχει πολλά λεφτά το μοναστήρι. Τα είχε βαρμένα στην πόρτα στο κελί του σε μια τρύπα. Οι Γερμανοί όμως εκάψανε το κελί και τα πήρανε. Εκάνανε καταστροφές στο μοναστήρι, εσπάσανε τη καμπάνα, επήρανε και τσι εικόνες. Εγώ δεν επήγα από κει κι ύστερα στην Άρβη.
Τον θείο μου τον έχουνε θάψει στο ιερό τση εκκλησίας. Εγάπανε πολύ την εκκλησία γι’αυτό επήγε καλόγερος. Στο ίδιο μοναστήρι ήτανε κι ένας άλλος μας χωριανός που ελέγουντονε Ανανίας στο καλογερικό του όνομα. Εγώ δεν τονε θυμούμαι ξέρω όμως ότι είχαμε ένα καλόγερο χωριανό μας στην Άρβη. Ο Ανανίας επέθανε κι αυτός μετά την Κατοχή.
Και πριν τον είχανε λειτρουγάρη στον Κρεβατά, ένα χωριό. Εκεί τον είχανε και λειτρούγανε ως παπά. Οι Γερμανοί εφτάξανε και ο Κύριλλος ήτανε στην εκκλησία και ήκανε την λειτρουγιά. Επεριμένανε οι Γερμανοί και επολειτρούησε και μετά τονε πιάσανε. Αυτός που τον ήθαψε, ήτανε χωροφύλακας στην Βιάννο, ήτανε από δω και λέγουντανε Δετοράκης Μιχάλης. Μετά που δώκανε την άδεια οι Γερμανοί και τσι θάφτανε, επήγε μαζί με άλλους και τονε θάψανε, πίσω από την εκκλησία στο ιερό.
Έτσι επήγε ο μπάρμπας μου. Δεν τόνε σεβαστήκανε οι Γερμανοί. Είχε περάσει τα εβδομήντα του χρόνια. Κοντό, κακό θελα τοσε κάνει; Δεν ήτανε αυτοί χριστιανοί; Εσκοτώσανε ένα άνθρωπο τση εκκλησίας. Γιατί; ….»
