Μια αχτίνα ελπίδας…
Παλικαράκι τριάντα τόσων χρόνων πια, κατάφερε να γίνει ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας.
Ο χώρος που δραστηριοποιείται επαγγελματικά είναι αρένα! Θεριά ανήμερα οι αντίπαλοι, καραδοκούν να κάμεις το παραμικρό λαθάκι για να σε κατασπαράξουν. Εντέλει όμως, μια αρένα είναι και η ζωή.
Παρακολουθώ την πορεία του παλικαριού, σχεδόν από τη γέννησή του, δηλονότι μας συνδέει άρρηκτος δεσμός και δεν κρύβω πως, το καμάρωνα από παιδί, γιατί το έβλεπα να υιοθετεί αγόγγυστα τις γονικές διδαχές. Δεν ήταν ο μαθητής του είκοσι, αλλά διάβαζε τόσο όσο να τελειώσει το πανεπιστήμιο.
Εκτός από τις πανεπιστημιακές σπουδές, σπούδασε και στο μεγάλο πανεπιστήμιο, που το λένε ΖΩΗ, εκείνο που στη γλώσσα της λογικής και του ρεαλισμού σημαίνει «μαθαίνω να βγάζω το ψωμί μου»! Άγνωστες λέξεις για τα περισσότερα ελληνόπουλα τα οποία, με απόλυτη ευθύνη των γονέων τους, μεγάλωσαν με ψεύτικα και δανεικά όνειρα, λησμονώντας πως, η ζωή είναι Ειρηνικός Ωκεανός που σπάνια είναι στις… καλές του. «Μην κωλώνεις ρε, εγώ είμαι εδώ!»… είναι μια από τις προσφιλείς εκφράσεις του νεοέλληνα γονιού, που (κυριολεκτικά) υπνωτισμένος από τα μεταπολιτευτικά- καπιταλιστικά χάδια, ενόμισε αίφνης πως η Ελλάδα μεταμορφώθηκε σε… Ελβετία!
Ειδικότερα μετά το ιστορικό ’81, τότε που ήρθαν στη ζωή μας τα πενθήμερα, οι διπλασιασμοί στους μισθούς, οι αθρόοι διορισμοί στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, ο Έλληνας είδε τον ουρανό σφοντύλι! Ήταν τότε που η Ελλάδα πλημμυρίστηκε από τραπεζοκαταστήματα, ιδιοκτησίες λαμογιών-αρπακτικών της παγκόσμιας αγοράς, εντεταλμένων να «μπουκώσουν» τον Έλληνα με λογής λογιών πιστωτικές κάρτες και τον πλάνταξαν με δωροδάνεια και διακοποδάνεια. Η θεία μου η Κατίνα, σταμάτησε να πουσουνίζει με το λάδι και του λοιπού αγόραζε ζωοτροφές με τσεκ επιταγών, ενώ ο μακαρίτης ο φίλος μου ο Γιώργης, ο βοσκός, σνόμπαρε τη ρακή και φίλιασε αδερφικά με το Famous Grouse το εις την κρητική-ιδιωματική προφορά «περδικάτσι»!
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, ελάχιστοι γονείς εσκέφθηκαν ότι, καλά τα γράμματα και οι σπουδές, αλλά ετούτος ο ντουνιάς είναι μεγάλος καριόλης και δεν έχει ανάγκη μόνο γραμματιζούμενους, αλλά και ανθρώπους που να γνωρίζουν ότι το ελαιόλαδο παράγεται από την ελιά και το κρομμύδι από το… κοκάρι!
Γι’ αυτό εκαμάρωνα το Βιαννιτόπουλο που πρωταγωνιστεί στην ιστόρηση ετούτη, όπως εκαμάρωνα και τους γονείς του. Γιατί εντέλει, η οικογένεια είναι το παν! Αυτή είναι το σχολειό, αυτή και τα πανεπιστήμια. Αυτή είναι που θα σου μάθει να σέβεσαι τον πλησίον σου, αυτή θα σε διδάξει να είσαι ευγενικός και καλός οδηγός, αυτή θα σε μυήσει στο να σέβεσαι το περιβάλλον, αυτή θα σου μάθει και πώς βγαίνει το ψωμί!
Το Βιαννιτόπουλο λοιπόν της ιστορίας τα διδάχθηκε όλα τούτα και δεν αρκέστηκε στη διδαχή, αλλά, τα έκαμε τρόπο και στάση ζωής! Από τα γυμνασιακά κιόλας χρόνια έμαθε να ξεκλαδίζει τις ελιές και τα ξινόδεντρα και να συμμετέχει ενεργά (κι όχι ως υψηλός επισκέπτης) σε κάθε φάση της παραγωγικής διαδικασίας. Δηλαδή, να στρώσει τα ελαιόπανα, να δουλέψει το ραβδιστικό, να λιοκλαδίσει, να μεταφέρει τον καρπό στο ελαιουργείο, να τον αλέσει και να πάει το λάδι στο πιθάρι!
Ότι δηλαδή εκάνανε και οι παλιότεροι, που το κάθε μέλος της οικογένειας είχε το ρόλο του στην επίπονη διαδικασία εξεύρεσης τροφής! Γιατί αυτό είναι τελικά το μέγα ζητούμενο: Τι και κυρίως, πώς, θα εξευρεθεί το κατιτίς που θα φάμε, για να πάμε τη ζωή λίγο πιο πέρα, αλλά και λίγο ψηλότερα!!!
Είπαμε όμως ότι το σλόγκαν του νεοέλληνα γονιού είναι: «Μην κωλώνεις παιδί μου, εγώ είμαι εδώ»!!!
Βέβαια ελάχιστα από τα σημερινά καλόπαιδα είπανε στον κύρη τους: «Κάθισε πατέρα στο σπίτι να ξεκουραστείς, γιατί φέτος τις ελιές θα τις μαζέψουμε με τα αδέρφια μου»… Και δεν το είπανε, γιατί ούτε αυτό τους έμαθαν οι γονείς τους!
Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις, ήταν η πληροφορία που περιήλθε σε γνώση μου, η οποία, (κυριολεκτικά) με συντάραξε! Ευθύς μετά την επιβολή του νέου lockdown η επιχείρηση του Βιαννιτόπουλου ανέστειλε προσωρινά την λειτουργία της, κι εκείνο έσπευσε να πάει στο μεροκάματο ραβδίζοντας ελιές! Είκοσι μεροκάματα από 40 ευρώ την ημέρα είναι ένα οκτακοσάρι!!! Ναι, τόσα θα πάρει το παλικάρι! Το ακούσατε εσείς οι γρουσούζηδες-επιδοτηματίες αυτής της έρμης χώρας; Ναι, σε σας το λέω που περιμένετε αναξιοπρεπέστατα να σας βάλουν στην τράπεζα τα τρακοσάρια της εξαθλίωσης και της κακομοιριάς! Μπαααα… Δεν ακούγονται τέτοια πράγματα στην Ελλάς του 2020!
Να γιατί η πληροφορία αυτή είναι εξόχως ενδιαφέρουσα. Αναφέρομαι στην πρωτοβουλία του νεαρού από τη Βιάννο, που χωρίς να χάσει καιρό, αντί να τη στήσει καραούλι στα γλίσχρα επιδόματα της αναξιοπρέπειας, έσπευσε να εργαστεί!!! Θα το φωνάξω όσο πιο δυνατά μπορώ, να το ακούσουν τα τρία «μπουμπούκια» από το Ηράκλειο που ήρθαν να εργαστούν στις ελιές ενός εξαιρετικού ανθρώπου, του πρώην διευθυντή του Δημοτικού Σχολείου Άνω Βιάννου, τα οποία, αποβραδίς έφαγαν και ήπιαν του σκασμού, πήραν δώρο κι ένα μπετόνι λάδι και την επομένη, αντί για το λιόφυτο, την κοπάνησαν μουλωχτά για το… Ηράκλειο… Τόσο λεβέντες!
Η είδηση όμως αυτή, και εννοώ για τον νέο από τη Βιάννο, από τη μια με γεμίζει χαρά και ικανοποίηση κι απ’ την άλλη με πλημμυρίζει απογοήτευση και πίκρα. Ικανοποίηση που ανήκει στο στενό συγγενικό μου πυρήνα, αλλά και πόνο, γιατί είναι ελάχιστες αυτές οι περιπτώσεις. Όλοι οι Έλληνες γνωρίζουμε πολύ καλά πού «πονάει» η πατρίδα μας.
Ναι, γίνανε εγκληματικά πολιτικά λάθη, κυρίως από τα κόμματα που κυβέρνησαν μεταπολιτευτικά. Λάθη, που κατέστρεψαν και διέλυσαν την οικονομία της χώρας.
Ναι, καλώς εχόντων, οι κύριοι υπαίτιοι αυτών των εγκλημάτων (τους οποίους όλοι γνωρίζουμε), θα έπρεπε να καταδικαστούν για εσχάτη προδοσία. Είναι λ.χ. απερίγραπτα τραγικό, να μένει ατιμώρητο το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου, που μπροστά του, το σκάνδαλο Κωσκωτά φαίνεται παρωνυχίδα…
Είναι εξίσου τραγικό το μέγα σκάνδαλο ανάληψης και διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων από μια καθημαγμένη οικονομικά χώρα που την περίμενε στη γωνία ο ολετήρας των αδίστακτων δανειστών.
Αλλά μήπως δεν ήταν εγκληματικές όλες οι σκοτεινές διαδικασίες αγοράς πανάκριβων οπλικών συστημάτων;
Και τέλος, ήταν εγκληματικά επαχθείς οι αθρόες- όλως διόλου περιττές προσλήψεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουμε την κομματική μας πελατεία, που ναι μεν έφεραν πρόσκαιρα χαμόγελα, αλλά δεν αναρωτήθηκε κανείς από «πού» θα πληρώνονται;
Πλημμύρισαν ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ, η Ολυμπιακή, ο ΟΣΕ, το ΙΚΑ, οι κρατικές τράπεζες και τα υπόλοιπα κομματικά μαγαζάκια με κομματικούςστρατούς, αλλά το αύριο ποιος το σκέφτηκε;
Όμως (κι εδώ είναι όλο το ζουμί…) αν στην Ελλάδα υπήρχαν πολλοί πολίτες σαν και το Βιαννιτόπουλο της ιστορίας μου, τότε, όχι μόνο θα ήταν ανθηρή η οικονομία μας, αλλά δεν θα επιτρέπαμε και στον κάθε Φον κόπανο να μας κουνάει το δάχτυλο υποτιμητικά…
Γιατί, φίλες και φίλοι, το παλικαρόπουλο αυτό από την Βιάννο, έμαθε να βγάζει το ψωμί του, και μάλιστα με εντιμότητα. Ούτε γλείφοντας, ούτε κύπτοντας! Ορθός-ολόρθος, λεβέντικα και παλικαρίσια, με τις αρχές, τις δυνάμεις και τις αξίες του πορεύεται και μεγαλουργεί!
Κρίμα που η Ελλάδα δεν έχει πολλούς σαν κι αυτόν!!!
Υ.Γ. 1 Λυπούμε γιατί, δεν έχω την άδεια να δημοσιοποιήσω τα στοιχεία του…
Υ.Γ. 2 Ασφαλώς και δεν είναι η μοναδική περίπτωση ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μου. Ο τόπος μας και γενικότερα η χώρα μας, έχει προκομμένα νειάτα. Δυστυχώς όμως είναι ισχνή μειοψηφία… Κι εδώ είναι το πρόβλημα…
*Ο Μανώλης Σπανάκης είναι δημοσιογράφος