Από τον κ. Δημήτρη Ι. Σπανάκη πήραμε και δημοσιεύουμε την ακόλουθη επιστολή:
«Αχ ψεύτη κι άδικε ντουνιά
άναψες τον καημό μου
είσαι μικρός και δε χωράς
Τον αναστεναγμό μου»
Κάπως έτσι (ίσως και χειρότερα) νοιώθω τον τελευταίο καιρό. Γάντι μου ήρθε ο στίχος του Τάσου Λειβαδίτη που στολισμένος με την υπέροχη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη έγινε πολυαγαπημένο μας τραγούδι. Πράγματι είναι μικρός ο ντουνιάς και δεν τον χωρά τον αναστεναγμό μου.
Δούλεψα 38 περίπου χρόνια και ήρθε η ώρα να απολαύσω τους καρπούς της δουλειάς μου. «Σύνταξη γήρατος», την λένε, μα εγώ δεν συμφωνώ. Ας είναι όμως. Ήρθε η ώρα και για μένα.
Δούλεψα ως το τέλος του Αυγούστου του 2020 και από 1ης Σεπτεμβρίου είμαι στις τάξεις των συνταξιούχων. Μετά από τρεις μήνες μου έδωσαν μια προσωρινή σύνταξη για να ζήσω με ενοίκιο, δύο παιδιά φοιτητές και με μια σύζυγο με 70% αναπηρία, που, ευτυχώς και παρά την αναπηρία της, με πόνο ψυχής και αρθρώσεων συνεχίζει να εργάζεται.
Έκτοτε, πέρασαν 26 μήνες. Περίμενα στωικά, χωρίς να ενοχλήσω βουλευτές και γνωστούς για να μεσολαβήσουν. Αυτά ήταν και συνεχίζουν να είναι πέρα από την λογική και την φιλοσοφία μου.
Κι εκεί που περίμενα να έρθει μια σύνταξη της τάξεως των 1000 ευρώ συν τα αναδρομικά που αναλογούν στους 26 μήνες αναμονής, είδα στην ηλεκτρονική διεύθυνση του ΕΦΚΑ, ότι μου δίνουν 740 ευρώ ακαθάριστα για σύνταξη και ούτε λόγος για αναδρομικά. Απεναντίας χρωστώ ακόμα 1300 ευρώ.
Από εκεί που μου χρωστούν μου παίρνουν και το βόδι.
Κι αυτό γιατί ο «κύριος Ρομπότ», άψυχος και χωρίς συναίσθημα, δεν άνοιξε τον φάκελό μου (αλήθεια βρε πατριώτες ανοίγουν τα ρομπότ φακέλους;) για να δει ότι εκεί, εκτός της αίτησης για συνταξιοδότηση υπάρχει κι ένα χαρτί που αναφέρεται σε θαλάσσια υπηρεσία περίπου 5χρονων κι ένα χαρτί που έχει σταλεί το 2018 για να αναγνωρίσω σε δόσεις τα δυο χρόνια της θητείας μου στο στρατό. Ενός στρατού που με τίμησε με ένα χρόνο λίγο πιο πάνω από την Ορεστιάδα του Έβρου και άλλο ένα χρόνο σ’ ένα χωριό του Κιλκίς.
Βρίσκομαι λοιπόν με μια σύνταξη της μισής από αυτή που δικαιούμαι και με 5.000 περίπου αναδρομικών.
Θα πρέπει να περιμένω να έρθει ο φάκελος με την ρομποτική απόφαση της απόδοσης της σύνταξής μου, να κάνω μια ένσταση αντίρρησης, να τους πω ότι διαφωνώ με το ρομπότ και ότι υπάρχει μέγα ΛΑΘΟΣ. Άντε τώρα να έρθει ο φάκελος, να κάνω με τη βοήθεια εργατολόγου την ένστασή μου, να την στείλω με κούριερ και, φυσικά, να περιμένω τον συνάδελφο του γενικού λογιστηρίου του κράτους ν’ ανοίξει το φάκελό μου και να στείλει αίτημα στο Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο που θέλει κι αυτό το χρόνο του να το επεξεργαστεί, ώστε να στείλει απάντηση.
Να την δει ξανά ο συνάδελφος του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους και αφού κάνει τους υπολογισμούς να αποδώσει στον Καίσαρα αυτά που του αναλογούν.
Βέβαια, μ’ αυτά και μ’ αυτά η αξιοπρέπειά μου έχει πάει στα τάρταρα, έχω χάσει τον ύπνο μου και μόνιμα στη σκέψη μου να τριγυρίζει ένα ατελείωτο «γιατί»;
Αν ακούσετε στα ΜΜΕ ότι κάποιος έχει στηθεί έξω από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και κάνει απεργία πείνας εγώ θα είμαι. Ένας φόρος τιμής στον πατριώτη μου υπουργό κ. Χατζηδάκη. Κρίμα το επώνυμο…».
