«Χθες μεσάνυχτα και κάτι κατηφόρισα
στην μικρή την πλατεΐτσα που σε γνώρισα
Κάποιο άγαλμα που μ’ είδε με θυμήθηκε
και τον πόνο μου να ακούσει δεν αρνήθηκε…
Και του μίλησα για σένα και για μένανε
και τα μάτια του βουρκώναν και όλο κλαίγανε
Του ’πα για το φέρσιμό σου και για τα άλλα σου
τα ασυγχώρητα τα λάθη τα μεγάλα σου
Κι ύστερα με πιάσαν θεέ μου κάτι κλάματα
που με βρήκανε κουρέλι τα χαράματα
Με το άγαλμα ως το δρόμο προχωρήσαμε
μου εσκούπισε τα μάτια και χωρίσαμε
Προτάξαμε τους στίχους ενός πολυαγαπημένου τραγουδιού, τούς οποίους έγραψε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και τους "έντυσε" με τη μουσική του ο Μίμης Πλέσσας…
Αφορμή γι’ αυτό στάθηκε ένα άγαλμα που βρέθηκε στο δρόμο μας, κατά την πρόσφατη περιήγησή μας στην γραφικότατη παλαιά πόλη της πρωτεύουσας της Σλοβακίας, την Μπρατισλάβα.
Αναζητήσαμε την ιστορία του εν λόγω αγάλματος γιατί, πράγματι, εντυπωσιαστήκαμε καθώς ήταν κατά τέτοιο τρόπο τοποθετημένο ωσάν το σώμα να ήταν μέσα σε υπόνομο και φαίνονταν μονάχα το κεφάλι!
Δεκάδες ήταν οι επισκέπτες που φωτογράφιζαν το άγαλμα. Αναζητήσαμε πληροφορίες στο διαδίκτυο απ’ όπου και πληροφορηθήκαμε την γοητευτικότατη ιστορία που το συνοδεύει, όσο βέβαια και το όνομα του καλλιτέχνη που το φιλοτέχνησε.
Το άγαλμα, λοιπόν, αυτό μνημονεύει έναν εργαζόμενο στον τομέα της αποχέτευσης, ο οποίος αγαπούσε ένα κορίτσι.
Κάποτε του ζήτησε να πιούν ένα καφέ. Η κοπέλα δέχτηκε την πρόταση, όμως, όταν πληροφορήθηκε για το επάγγελμά του, ουδέποτε κράτησε την υπόσχεσή της! Εκείνος όμως, την περίμενε κάθε μέρα, την ίδια ώρα στο ίδιο σημείο!
Ο ερωτευμένος νέος δεν ξεπέρασε ποτέ αυτόν τον ανεκπλήρωτο έρωτα, όπως ποτέ δεν ξεπέρασε και την απόρριψή του από το κορίτσι αυτό. Αυτόν το ερωτικό του καημό τον εμπιστεύθηκε στους φίλους του κι εκείνοι για να του συμπαρασταθούν κάθονταν μαζί του για να πιουν καφέ και να τον παρηγορήσουν…
Μετά το θάνατό του φιλοτεχνήθηκε αυτό το άγαλμα, ενώ ακριβώς δίπλα λειτούργησε κι ένα καφέ για να έρχονται οι άνθρωποι να πίνουν καφέ μαζί του και να εκφράζουν την αγάπη τους και την συμπάθεια τόσο γι’ αυτόν, όσο και για τους εργαζόμενους στην καθαριότητα που με τις προσπάθειες και τον κόπο τους η πόλη είναι καθαρή…
Επισημειώνεται ότι το καπέλο έχει αλλάξει χρώμα επειδή πολλοί το χαϊδεύουν ως χαιρετισμό..
Το άγαλμα είναι δημιουργία του Viktor Hulik και στήθηκε το 1997
