Αλιόρι, Αύγουστος 2006… Ο Δημοσθένης Ραπτόπουλος αφηγείται στην Άννα Μανουκάκη
«Θυμούμαι με περηφάνια και συγκίνηση πολύ συχνά τα παιδιά της Βιάννου τα μαύρα χρόνια της Κατοχής. Τί καιροί ήταν εκείνοι; Πού βρίσκαμε τη δύναμη, την αφοβιά και προπάντων την ωριμότητα να κάνομε τέτοιες αποκοτιές;
Τί αντιπροσωπευτικό θα ήθελες να διηγηθείς, για να δώσεις παραδείγματα για τα παραπάνω;
Πρώτα – πρώτα μού ҆ρχεται στον νου η Χιλιοποδαρούσα που σχηματίσαμε τις πρώτες μέρες που ήρθαν οι Ιταλοί στη Βιάννο ως κατακτητές. Μαζευτήκαμε συνεννοημένα όλα τα παιδιά στον Πλάτανο και σχηματίσαμε μια μεγάλη σειρά το ένα πίσω από το άλλο. Περνούσαμε μπροστά από τον Ιταλό στρατιώτη – φρουρό που είχε στηθεί εκεί, σύμβολο της εξουσίας, για να περνά ένας – ένας και να τον χαιρετά με σεβασμό. Ο ίδιος αντιχαιρετούσε έναν – έναν στρατιωτικά. Περνούσαμε, λοιπόν, ένα – ένα τα παιδιά της τεράστιας σειράς, τον χαιρετούσαμε, μας ανταπέδιδε το χαιρετισμό κι εμείς συνεχίζαμε. Εκείνος στο τέλος διαλύθηκε - ο άνθρωπος - και από την επομένη δεν ξανάρθε φρουρός στρατιώτης στον Πλάτανο για τιμές. Εμείς, τα παιδιά της Βιάννου, «το επιβάλαμε». Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη.
Η άλλη ιστορία που δε θα ξεχάσω ποτέ ήταν όταν πια έφυγαν οι Γερμανοί και είχε πλημμυρίσει την ψυχή όλων και κυρίως των παιδιών μεγάλη περηφάνια και αυτοπεποίθηση. Κάναμε σχέδια και όνειρα να κάνομε τη Βιάννο και τη ζωή μας παράδεισο. Εδώ καταφέραμε και διώξαμε τους Γερμανούς και τους Ιταλούς… Προπάντων ήμασταν αποφασισμένα τα παιδιά που είχαμε οργανωθεί στην ΕΠΟΝ και στα Αετόπουλα, που στην πανεαμική Βιάννο της Κατοχής ήταν αναρίθμητα. Αμέσως μετά το τέλος της Κατοχής αποφασίσαμε να καθαρίσομε την Άνω Βιάννο και από τα σκουπίδια που είχε συσσωρεύσει η αδιαφορία, καθώς ο αγώνας για επιβίωση και απελευθέρωση δεν άφηνε περιθώριο για άλλες έγνοιες. Αναρίθμητα παιδιά, λοιπόν, επιτεθήκαμε στα σκουπίδια και σε μια μέρα μόνο καθαρίσαμε το χωριό και το κάναμε να λάμπει. Μας βοήθησε πολύ ένα εγκαταλειμμένο κάρο του Πλακιώτη εργολάβου Χριστόφορου Παπαδημητράκη. Σ’ αυτό ζευτήκαμε και μεταφέραμε τα σκουπίδια έξω από το χωριό. Μέρες ομόνοιας, ψυχικής ανάτασης και προσφοράς, αλλά δυστυχώς ανεπανάληπτες, γιατί πολύ γρήγορα μπήκαμε στα βάσανα του Εμφυλίου. Ήταν, όμως, φωτεινό παράδειγμα για τα θαύματα που δημιουργεί η συλλογική δουλειά των ανθρώπων που ομονοούν».
Η φωτογραφία του αείμνηστου Δημοσθένη Ραπτόπουλου είναι του Μανώλη Σπανάκη
