Τα μουρέλα που ξυπνούνε αναμνήσεις
Θα σου φανεί περίεργο κι ίσως να γελάσεις μα... "Καβλιανά"(!) τη λένε την αγροτική περιοχή, ανάμεσα στο Κεφαλοβρύσι και στο Κρεββατά Βιάννου...
Κληρονομιά από τη προγιαγιά μου τη Χαρίκλεια...
Αγαπημένο μου κομμάτι γης και για μένα, ΙΣΤΟΡΙΚΌ!
Και ο λόγος; Επειδή ο προπάππους μου ήτανε δήμαρχος του τότε Δήμου Αγίου Βασιλείου, επαρχίας Βιάννου, έπρεπε να δώσει το καλό παράδειγμα...
Κι έτσι ήταν τα πρώτα μουρέλα που κλαδεύτηκαν στον τόπο τότε, περίπου το 1906 μ. Χ.
Δε κατέχω πόσω χρονώ είναι οι κορωνέϊκες ελιές, κεντρισμένες απάνω στσ' αργουλίδες...
Όμως δε μ' αφήνουνε παραπονεμένο ποτέ τως...
Κι ανάμνησες μου ξυπνούνε...
16 ή 17 χρονώ ντεληκανιδάκι ήμουνε, οντέν επήγαμε οι δυό μας! με την Αγιασμένη τη μάνα μου να τσι ραβδίσομε...
Και τότεσας, δεν είχαμε μηχανάκια και βέργες ηλεκτρικές....
Ντέμπλες και κατσούνια η δουλειά...
Σ ένα σκαφτηκό μηχανάκι, κοτσαρισμένο ένα βαγονάκι επηγαίναμε και κάναμε όλες μας τσι δουλειές...
Εγώ οδηγός! Ο κύρης μου στο μεροκάματο...
Ραβδιστής, λιγατάρικος, καλά τα κατάφερνα στο σκαρφάλωμα..
Η μάνα, στα πανιά και στο λιοκλάδισμα... Με τα χέρια τσι καθάριζε τσ ελιές από τα περιττά φύλλα και κλαδιά που πέφτανε από το ράβδος τω δεντρώ...
-"Ιντα λάδι ήθελ' 'α βγάλουνε τα φύλλα και τα ξύλα;"...
Εμεσημέριασε κι εγώ που ζύγωνα αφορμή να κάτσω....
-"Ε μάνα... Εγώ πεινώ!!"
(Ίντα σ ύψωμα ήθελα να μαι;
Γη ξεκοπή τσι πήραμε τσ ελιές;)
Ότι είχε η Αγιασμένη, έστρωσε στη γης κι εκάτσαμε να κάμομε μεσημέρι...
Και μου 'βγαλε και το πρόγραμμα...
-" Γιαε δα Γιώργη... Εδά που θα 'ποφάμε.... Ο γεις μας θα ραβδίζει το στρωμένο μουρέλο.... Κι εγώ! θα λιοκλαδίζω τσ ελιές"..