"Όταν ζωγραφίζω, είμαι εγώ"
Είμαστε στην πολύ ευχάριστη θέση να "εγκαινιάσουμε" μια νέα ενότητα στη σελίδα μας, στην οποία θα συνομιλούμε με άτομα που κατάγονται από την ευρύτερη περιοχή της Βιάννου και ασχολούνται με κάποιο είδος τέχνης, είτε επαγγελματικά, είτε ημι-επαγγελματικά, είτε καθαρά ως χόμπι.
Παλαιότερα, σας είχαμε παρουσιάσει συνεντεύξεις με τον ζωγράφο Γιάννη Ζαχαράκη ο οποίος κατάγεται από τον Χόνδρο αλλά και τον θρυλικό, αξέχαστο ακορντεονίστα, Κώστα Σταματάκη, με καταγωγή από την Έμπαρο και την Άνω Βιάννο, όπου είχαμε την τιμή να μας δώσει την τελευταία συνέντευξη της ζωής του, αφού ένα χρόνο μετά "έφυγε" από τη ζωή.
Αυτή τη φορά θα σταθούμε σε άτομα νέα ηλικιακά που θα μας μιλήσουν για το ρόλο που έχει παίξει η τέχνη στη ζωή τους και τι σημαίνει γι αυτούς να είσαι καλλιτέχνης, σε μια χώρα που σίγουρα δεν ανοίγει... διάπλατα την αγκαλιά της δίνοντας οποιοδήποτε κίνητρο σε κάποιον/α να κυνηγήσει αυτό που του αρέσει.
Αν παραφράσουμε τη γνωστή φράση του Γάλλου συγγραφέα, François Mauriac, τα χέρια και η όρεξη είναι προαπαιτούμενα για να γίνεις εργάτης, τα προηγούμενα μαζί με το μυαλό είναι αρκετά για να γίνεις τεχνίτης, όμως για να γίνεις καλλιτέχνης τα χρειάζεται όλα αυτά, αρκεί να έχεις "καρδιά". Και μέσα από αυτές τις γραμμές, θα καταλάβετε σίγουρα, ότι σ'αυτά τα παιδιά το λέει για τα καλά η καρδούλα τους.
Το viannitika.gr σήμερα, θα φιλοξενήσει την Κυριακή Μ. Πετράκη που κατάγεται από την Άνω Βιάννο, η οποία μάλιστα πολύ πρόσφατα, αποφάσισε να "δοθεί" 100% στον χώρο, κάνοντας τα πρώτα επαγγελματικά της βήματα.
Θα μας μιλήσει για το κομμάτι της ζωγραφικής στον οποίο βρίσκει τον εαυτό της στον απόλυτο βαθμό, για τη σημασία του να δημιουργείς κάτι μοναδικό και να "φτιάχνεις την ευτυχία με τα χέρια σου" αλλά το σημαντικότερο, για το πως κατάφερε-επέλεξε να ασχοληθεί με αυτό που αγαπάει, νικώντας τις "εκπτώσεις" και τους συμβιβασμούς.
Ας ξεκινήσουμε.
Πότε και πως κατάλαβες ότι θες να δεις πιο σοβαρά την κλίση που έχεις στη ζωγραφική;
Δεν ήμουν από τα παιδιά που είχαν ξεκάθαρη κλίση στα καλλιτεχνικά από την αρχή. Ήμουν χαοτική και καταπιανόμουν με διάφορα κατά καιρούς.
Υπήρχε όμως πάντα μια φωνούλα μέσα μου, που μου έλεγε ότι εκεί κάπου θα "με βρω", αλλά η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν τη πήρα στα σοβαρά.
Ποιές ήταν δηλαδή οι πρώτες σου "απόπειρες" ;
Είχα προσπαθήσει πολύ παλιά να γραφτώ σε σχολή ξυλογλυπτικής, αλλά ποτέ δεν άνοιξε αυτό το τμήμα, οπότε το άφησα και ασχολήθηκα με κάτι εντελώς άσχετο, που δεν μου άρεσε και μετά ασχολήθηκα πάλι με κάτι άσχετο που ποτέ δεν μου άρεσε. Για πάρα πολλά χρόνια έκανα μια δουλειά που δεν ήμουν εγώ, αλλά δεν ήξερα τι ήταν αυτό ακριβώς που ήθελα να κάνω. Κάποια από τα χόμπι μου παρ' όλα αυτά ήταν καλλιτεχνικά, να φτιάχνω κάτι με τα χέρια μου, να βάφω κλπ.
Για αρκετά χρονιά έφτιαχνα έπιπλά και διακοσμητικά από χαρτόνι και αναπαλαίωνα vintage έπιπλα. Θυμάμαι ότι τότε σχόλαγα απ' τη δουλειά στις 12 τα μεσάνυχτα και καθόμουν ως τις 3-4 το πρωί και έτριβα,έβαφα, γιατί με γέμιζε όσο τίποτα άλλο. Πάρα πολλοί φίλοι με παρότρυναν να αρχίσω να το κάνω επαγγελματικά, αλλά ποτέ δεν είχα την αυτοπεποίθηση να το τολμήσω.
Παρ' όλα αυτά το προσπάθησα και είχε επιτυχία. Εκείνο το διάστημα διάβαζα αρκετά για μεγάλους ζωγράφους, ιστορία τέχνης, design, είδη ζωγραφικής, τεχνικές, κανόνες χρωμάτων κ.α.
Και πότε βρήκες ακριβώς τι σε εκφράζει;
Ο πρώτος μου πίνακάς ήταν κάπου στο 2016. Αποφάσισα να τολμήσω να φτιάξω κάτι abstract με την τεχνική του impasto και μαγεύτηκα. Ήταν κάτι απόλυτα "εγώ" όλη αυτή η διαδικασία. Να δημιουργείς κάτι που δεν υπήρχε πριν, κάτι που είναι μοναδικό στον κόσμο, όχι σημαντικό αλλά μοναδικό. Αλλά απ' την άλλη, το μοναδικό είναι και σημαντικό.
Τι το ιδιαίτερο έχει αυτό το είδος;
Η ελευθεριά αυτού του είδους ζωγραφικής είναι συναρπαστική. Έντονο, μη στατικό, ο απόλυτος τρόπος έκφρασης που πάντα έψαχνα και δεν το έβρισκα.
Αρκετοί πιστεύουν ότι αυτό το είδος ζωγραφικής είναι εύκολο, ότι πιάνεις ένα πινέλο, κάνεις μουτζούρες και ωπ! Ένας πίνακας αφηρημένος, υπέροχος, είναι μπροστά σου σε 10 λεπτά. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Έχει κανόνες και τεχνικές όπως όλα τα είδη ζωγραφικής και το βρίσκω πολύ δύσκολο να προσαρμόσεις αυτούς τους κανόνες σε μια τυχαία πινελιά. Αλλά για μένα αυτό είναι το μαγικό.
Έτσι λοιπόν μπήκα στον κόσμο της ζωγραφικής, σαν χόμπι. Ύστερα από αρκετά χρόνια, θα έλεγα τυχαία, έγινε το επάγγελμά μου. Κάποιος είδε τους πίνακες μου, μου ζήτησε συνεργασία, οι δικοί μου άνθρωποι με παρότρυναν να το κάνω, με στήριξαν φοβερά και έτσι έγινε.
Πιστεύεις ότι είναι εύκολο για ένα άτομο που μεγαλώνει σε μια τυπική οικογένεια στην επαρχία, να ασχοληθεί σοβαρά με κάποιο είδος τέχνης;
Πιστεύω ότι δεν έχει να κάνει καθόλου με καταβολές, το πού και το πώς μεγαλώνουμε. Το πίστευα παλιά, αργότερα όμως γνώρισα καλλιτέχνες οι οποίοι δεν είχαν τέτοιου είδους προσλαμβάνουσες απ το περιβάλλον που μεγάλωσαν. Πιστεύω όμως ότι είναι κάτι που υπάρχει εκεί, μέσα μας από πάντα. Κάτω απ' το πετσί μας και μας ενοχλεί, μέχρι να βγει.
Το περιβάλλον μας βοηθάει να το ανακαλύψουμε νέοι, να το καλλιεργήσουμε κλπ. Σε μια πόλη π.χ. έχουμε την ευκολία να κάνουμε μαθήματα ζωγραφικής η οποιασδήποτε τέχνης, ώστε να ξεκαθαρίσουμε νωρίς μέσα μας τι είναι αυτό που πραγματικά έχουμε κλίση.
Και κλίση για μένα είναι κάτι που, όχι απλά "μ' αρέσει να κάνω", αλλά αυτό που είμαι.
Υπάρχει κάποιος καλλιτέχνης του οποίου τα έργα σημαίνουν "κάτι παραπάνω" για σένα;
Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που θαυμάζω, όχι μονό το ταλέντο τους, αλλά και την προσωπικότητά τους, την ιστορία τους. Μικροί καλλιτέχνες με τεράστια θέλησή για αυτό που αγαπάνε, που ζούσαν σε άθλιες συνθήκες και τα λιγοστά χρήματα που έβγαζαν τα διέθεταν να αγοράσουν χρώματα, καμβάδες και πινέλα, για πάρα πολλά χρόνια.
Τεράστιοι καλλιτέχνες όπως η Frida Kahlo, γνήσιο ελεύθερο πνεύμα, που παρά τους φρικτούς πόνους της ζωγράφιζε με μοναδικό τρόπο, ο Jackson Pollock, που ήταν πάντα υπό αμφισβήτηση λόγω της αλλοπρόσαλλης και αλκοολικής τεχνικής του, ο Dali με την τεράστια εσωτερική ελευθερία και τρέλα που αγαπώ και ζηλεύω σε κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα την ιδιότητα του. Και τέλος ο Van Gogh. Αυτοδίδακτος, κλινικά καταθλιπτικός και όχι μόνο, δεν μπορούσε να βρει πουθενά την ευτυχία ώσπου άρχισε να τη ζωγραφίζει. Και τι πιο υπέροχο απ το να μπορείς να φτιάξεις με τα χέρια σου την ευτυχία ε;
Τι σε παρακινεί να πιάσεις το πινέλο;
Πολλά κοινά με τους παραπάνω με κάνουν να πιάνω το πινέλο.
Επίσης, θεωρώ μαγικό να βάζεις λίγο ακόμα χρώμα στον κόσμο αυτό. Κυρίως υπάρχει μια ισχυρή πείνα για δημιουργία, έκφραση, ασταμάτητη πλέον τώρα που βρήκα τον τρόπο να το διοχετεύσω.
Τις ώρες που ζωγραφίζω είμαι απόλυτα εγώ. Αυτό που αναζητούσα πάντα.
Έχεις να πεις κάτι σε όσους/όσες έχουν κλίση και μεράκι για τη ζωγραφική όμως για τους χ,ψ λόγους φοβούνται να το "κυνηγήσουν";
Σε όλους αυτούς που φοβούνται να το κυνηγήσουν, έχω να πω και να τονίσω ότι δεν έχει νόημα να μην ακούς τον εαυτό σου. Δεν έχει κανένα νόημα να μην πιστεύεις σε αυτόν, γιατί αργά η γρήγορα υπάρχει μπροστά μας ένα αδιέξοδο και εμείς είμαστε οι χαμένοι, που δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε και που.
Οφείλουμε στον εαυτό μας να ζούμε ελεύθεροι, σε κάθε επίπεδο. Να παλεύουμε, να δουλεύουμε για ο,τι όνειρα έχουμε και να μαθαίνουμε, να ψαχνόμαστε ασταμάτητα με τον εαυτό μας. Κάθε πρωί να ξυπνάμε καλύτεροι άνθρωποι από χθες και γύρω μας να έχουμε φτιάξει τον κόσμο που ονειρευόμαστε. Τίποτα λιγότερο.
«Εσύ έχεις τα πινέλα, εσύ και τα χρώματα. Ζωγράφισε τον παράδεισο και μπες μέσα ».
Ν.Καζαντζάκης.
Δείτε περισσότερα έργα της Κυριακής Πετράκη, στο Instagram και στο Pinterest.
Διαβάστε ακόμη τις συνεντεύξεις:
Γιάννης Ζαχαράκης - "Ο νότος είναι στο κύτταρο μου"