Ένα πρωινό σαν σήμερα το 2009, σταμάτησε ο χρόνος μόλις στα 53 του, για ένα από τα πιο αγαπητά πρόσωπα της εκπαιδευτικής κοινότητας του Ηρακλείου, τον Μιχάλη Κ. Πετράκη.
Η είδηση του θανάτου του αγαπητού δασκάλου από την Άνω Βιάννο σε τροχαίο, έσκασε σαν βόμβα τόσο στο Ηράκλειο, όσο και στην Άνω Βιάννο και τον Κερατόκαμπο που αγαπούσε ιδιαίτερα.
Ήταν 7.15 το πρωί, όταν οδηγούσε το χαρακτηριστικό τζιπάκι του με πορεία προς το Σκαλάνι, φορώντας τη ζώνη του χωρίς να τρέχει ιδιαίτερα. Στον Κόμβο Καλλιθέας ένα αυτοκίνητο από το αντίθετο ρεύμα με μεγάλη ταχύτητα μπαίνει στο δικό του, αφού ο οδηγός του είχε χάσει τον έλεγχο, πιθανότατα λόγω της ολισθηρότητας του δρόμου που είχαν προκαλέσει οι πρώτες βροχές. Η σύγκρουση δυστυχώς απέβη μοίρα για τον Μιχάλη Πετράκη, παρά το ότι δεν υπέπεσε σε κάποιο οδηγικό σφάλμα.
Ο θάνατος του βύθισε στο πένθος την εκπαιδευτική και μαθητική κοινότητα. Ο Μ. Πετράκης ήταν πολύ αγαπητός στους συναδέλφους του αλλά και στους μαθητές του 48ου δημοτικού σχολείου στην Αγία Αικατερίνη όπου δίδασκε. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και οι μαθητές των πρώτων χρόνων του διορισμού του τηλεφωνούσαν σε δασκάλους του σχολείου για να πληροφορηθούν για την ώρα της κηδείας του δασκάλου τους.
Ο ίδιος, αγαπούσε πολύ τον τόπο του και ήταν ερωτευμένος με τον Κερατόκαμπο και το σπίτι του στους Καψάλους. Ήταν μια όμορφη, σεμνή και χαμογελαστή φιγούρα που λάτρευε να κάθεται στους "Μαγατζέδες", ενώ όνειρο του ήταν να μετατεθεί σε κάποιο σχολείο της Βιάννου για να τελετειώσει την πορεία του στην εκπαίδευση. Όσοι τον γνώριζαν καλά, λένε ότι ήταν εξαιρετικά σεμνός και βαθιά ανθρωπιστής. Στον "θρυλικό" πια, "Καφενέ του Καγιαμπή" στο Ηράκλειο μάλιστα, ανάμεσα στις δεκάδες σπουδαίες προσωπικότητες, υπάρχει και μια φωτογραφία του με τη λεζάντα: "Να σκέφτεστε..."
Μετά τον θάνατο του, ο αείμνηστος Μανόλης Γ. Στρατάκης, είχε γράψει στην "Ηχώ της Βιάννου":
Ο Μιχάλης Κ. Πετράκης από την Άνω Βιάννο, ήταν ερασιτέχνης ζωγράφος και σκηνογράφος. Διακεκριμένος εκπαιδευτικός, με πολλά καλλιτεχνικά προσόντα συνδυασμένα με ένα έντονο ανθρωπισμό, είχε προσελκύσει την αγάπη και τη φιλία ενός πλήθους ανθρώπων. Ο ξαφνικός θάνατός του οδήγησε σε συλλογισμούς για τη ζωή που είναι μια κατάσταση μεταξύ της αρχής και του τέλους του ανθρώπου, που μας συμπεριφέρεται άστατα και κάποτε πρόστυχα. Η ασύμμετρη εναλλαγή των προσφορών της στο ανθρώπινο είδος, από ευτυχισμένες στιγμές μέχρι τραγικά εξαθλιωμένες, οι απρόοπτες επεμβάσεις της που «εν ριπή οφθαλμού» μεταβάλλουν την υπάρχουσα κατάσταση στην απόλυτα αντίθετή της, μας κάνει να αγανακτούμε, φυσικά χωρίς… όφελος. Ακούγεται πολλές φορές ότι η ζωή είναι θαυμάσια – και είναι, είναι όμως και φρικτή…
Στην κηδεία του Μιχάλη στο νέο κοιμητήριο Ηρακλείου προσήλθε ένα μεγάλο πλήθος, εκπροσωπώντας ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα. Τα εκατοντάδες δακρυσμένα μάτια μιλούσαν έντονα για τη συμμετοχή στο μεγάλο πένθος…
Πρέπει να παραδεχτώ πως η αλλοπρόσαλλη ζωή έκαμε στον Μιχάλη μια τελευταία χάρη. Άφησε αναλλοίωτη την ομορφιά του προσώπου του…
Ήταν, ίσως, μια παραχώρηση στο καλλιτεχνικό του ταλέντο.
Ενώ όλοι μας αντιλαμβανόμαστε τις δραματικές συνέπειες της αιώνιας απουσίας του στην οικογένειά του, τους χαροκαμένους γονείς και τα αδέρφια του, δεν έχουμε καμιά δυνατότητα να αντιστρέψουμε αυτό το βαρύ πένθιμο κλίμα. Μόνο ευχές για να αντιμετωπίσουν το δράμα τους με την πίστη ότι ο Μιχάλης διέγραψε σ’ αυτή τη ζωή μια τροχιά που δίκαια απέσπασε τα χειροκροτήματα του πλήθους που του απέδωσε τον τελευταίο χαιρετισμό. Δεν θα ξεχάσω τη συνεργασία μας, εγώ ως σκηνοθέτης κι αυτός ως σκηνογράφος στην «Αυλή των θαυμάτων». Η απομάκρυνσή μας από το κοιμητήριο δεν μας απάλλαξε από πολλά ερωτηματικά. Δεν ξέρω από ποια σκέψη σπρωγμένος θέλω να μάθω τι σκέπτονται οι άλλοι συνάνθρωποί μου για τη ζωή. Γι’ αυτό προτείνω να τη βαθμολογήσουμε με κλίμακα από το μηδέν ως το δέκα, αλλά με άριστα το μηδέν και μηδέν το δέκα…
Το παρακάτω ποίημα, δημοσιεύτηκε για τον Μιχάλη Κ. Πετράκη στο soste.gr:
Ο πατέρας μας έφυγε νωρίς,
νέος,
ωραίος,
χαμογελαστός…
Μας άφησε τις τέσσερις εποχές
ζωγραφισμένες
σ’ ολάκερο τον τοίχο του σπιτιού μας.
-Να τις ζείτε μ΄ όλα τους τα χρώματα!
Είπε και πέρασε στην αντίπερα όχθη
«μ’ένα άλμα, πιο γρήγορο από τη φθορά!»
Ο πατέρας μας τώρα, θα’ναι το ποίημα,
μέσα σ΄όλες τις εποχές…
Ας είναι αυτό το δημοσίευμα, μια ταπεινή αναφορά στη μνήμη του...
