Το Ύστατο Χαίρε στον αγαπημένο μου ξάδελφο Γιώργο Μεταξάκη

Βαρύ το πένθος και ανείπωτη η οδύνη της 14ης Ιουνίου 2025.
Το Αρκαλοχώρι έγινε φτωχότερο, κι ο ουρανός πλουσιότερος.

Ο Γιώργος μας – αυτό το ήσυχο φως, αυτή η ψυχή γεμάτη καλοσύνη, πίστη, εντιμότητα και αξιοπρέπεια –
άφησε τον πρόσκαιρο κόσμο και πέρασε στην αιωνιότητα. Δεν έφυγε· μεταστάθηκε. Μετουσιώθηκε. Έγινε

ενέργεια καθαρή, άχραντη, και ενώθηκε με το άκτιστο φως του Δημιουργού.

Ο Γιώργος έφυγε ξαφνικά, στα 50 του χρόνια, αφήνοντάς μας άφωνους μπροστά στο μυστήριο του
θανάτου. Κι όμως, αν και σώπασε η φωνή του, η παρουσία του μιλά ακόμα δυνατά μέσα μας. Γιατί ο
Γιώργος δεν ήταν απλώς φιλόλογος· ήταν πνευματικός άνθρωπος, δάσκαλος ζωής. Με γαλήνη στο

βλέμμα, με ευγένεια που δεν ζητούσε λόγια, με πίστη που σιωπηλά φώτιζε.
Δεν είναι τυχαίο πως έφυγε την Ημέρα του Πατέρα. Σαν να του ψιθύρισε ο ουρανός:

«Γύρνα σπίτι, παιδί μου. Ο δικός μας χρόνος αρχίζει τώρα».

Σαν να τον καλούσε ο πολυαγαπημένος του πατέρας, για να τον αγκαλιάσει ξανά.

Ο Γιώργος δεν δίδασκε μόνο γράμματα. Δίδασκε αξίες. Δεν μιλούσε μόνο με τον λόγο, αλλά και με τη
σιωπή του, την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, το φως της παρουσίας του. Υπηρέτησε με αγάπη τους
μαθητές του, τους συναδέλφους του, τη σχολική κοινότητα της Νισύρου – ένα νησί που αγάπησε και

αγκάλιασε με την καρδιά του, και που έγινε η δεύτερη πατρίδα του.

Για τους μαθητές του, ήταν ο φίλος-δάσκαλος που άκουγε, κατανοούσε, καθοδηγούσε.
Άνοιγε δρόμους στις αναζητήσεις τους και άναβε φωτιές στη σκέψη τους. Περήφανος, ασυμβίβαστος,

μαχητικός, σώφρων, αξιαγάπητος.

Ήταν άνθρωπος πίστης – όχι επιδεικτικής, αλλά ταπεινής και βαθιάς.

Μιας πίστης που του έδινε εσωτερική γαλήνη και δύναμη. Κι αυτή η πίστη είναι τώρα που μας
παρηγορεί: πως ο Γιώργος δεν χάθηκε· απλώς πέρασε σε έναν κόσμο πιο φωτεινό, πιο ήσυχο, πιο

αληθινό.

Σήμερα, τα μάτια και οι καρδιές μας στρέφονται στη μητέρα του.

Σ’ αυτήν τη μάνα που τον ανέθρεψε με αγάπη, αρχές και πνευματική καλλιέργεια. Ποια λόγια μπορούν να
παρηγορήσουν έναν τέτοιο πόνο; Ίσως μόνο ένα: ότι ο Γιώργος ζει. Όχι στη σάρκα, αλλά στο άυλο, στο
αιώνιο, στο άφθαρτο. Θα σε συντροφεύει στις σιωπές, θα σε χαϊδεύει στο φως του ήλιου, θα σου μιλά

στο φτερούγισμα του ανέμου. Είναι εκεί. Δεν σε άφησε. Δεν θα σε αφήσει ποτέ.

Αγαπημένη μου ξαδέλφη Άννα,

σηκώνεις το πιο βαρύ φορτίο. Μα γνώριζε τούτο:

Ο γιος σου δεν έσβησε. Μετουσιώθηκε στην άφατη αγαλλίαση του Υψίστου.
Έγινε φως, έγινε προσευχή, έγινε άυλη παρουσία που θα σε καθοδηγεί και θα σε παρηγορεί.
Ο αγαπημένος μας Γιώργος άφησε πίσω τον αδελφό του Θανάση, τη νύφη του Ρένα και τις ανιψιές του, τη
Βασιλική – την πολυαγαπημένη του σύντροφο και συνοδοιπόρο του στη ζωή – με τα παιδιά της,
που τα αγάπησε σαν δικά του. Και όλους εμάς, που σήμερα δεν αποχαιρετούμε απλώς έναν άνθρωπο,

αλλά πενθούμε την απουσία ενός φωτισμένου πνευματικού ανθρώπου.

Ο Γιώργος δεν ήθελε ποτέ να ξεχωρίσει.

Κι όμως ξεχώριζε σιωπηλά – για την καλοσύνη, την ευγένεια, την ταπεινότητα, την αυθεντική του πίστη.
Ήταν πάντα προσηνής. Πάντα παρών. Πάντα έτοιμος να συνδράμει με καλοσύνη και σοφία. Έπειθε με το
παράδειγμά του πως όλα αντιμετωπίζονται με θετική σκέψη, με πίστη, με έμπρακτη κατάφαση στη ζωή.

Αποχωρείς στην πιο καρποφόρα και δημιουργική σου ηλικία. Και αφήνεις την μορφή σου, ανεξίτηλη
στις καρδιές όλων μας, αγέραστη και αειθαλή. Μια μνήμη που θα ανθίζει καλοσύνη, προσφορά και

αγάπη.

Γιώργο μας, σε ευχαριστούμε για το φως σου.

Για την πίστη σου. Για την ανθρωπιά σου. Για την ευσέβεια, την ευαισθησία, την ενσυναίσθηση, την

καλοσύνη σου, το πράο και ησύχιο πνεύμα σου.

Θα σε θυμόμαστε πάντοτε: Ακμαίο, δημιουργικό , με εκείνο το πλατύ χαμόγελο της της ανυπόκριτης

ευγένειάς σου & της Αγάπης σου.
Γιατί η αγάπη δεν σβήνει με τον θάνατο.

Την παίρνουμε μαζί μας και την αφήνουμε πίσω μας, σαν αποτύπωμα,της ζωής μας.

Τώρα θα είσαι παράδειγμα προς μίμηση σε όλους εμάς που είχαμε την τύχη να σε ζήσουμε και να σε γνωρίσουμε.

Θα είσαι μια γλυκιά ανάμνηση, ανεκτίμητο εγκόλπιο , στις ψυχές των αγαπημένων σου.
Θα έρχεσαι γλυκά και αθόρυβα στα όνειρά μας. Εκεί θα σε προσμένουμε όλοι : η μάνα σου, η σύζυγός
σου, ο αδελφός σου, όλοι οι αγαπημένοι συγγενείς και φίλοι, που σε αγαπήσαμε αληθινά.

Καλό σου ταξίδι στο Ανέσπερο Φως, αγαπημένε μας Γιώργο.

Τρυφερή μου Άννα ,

κράτα μέσα στην οδύνη σου, αυτό στην καρδιά σου:

Υπάρχει ελπίδα αιώνιας ζωής: "Είπε λοιπόν προς αυτή ο Ιησούς : Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή.

Αυτός που πιστεύει σε μένα και αν πεθάνει, θα ζήσει."

(Ιωάννης 11:25)

Ολοκληρώνω τον ύστατο χαιρετισμό μου με μια μικρή προσευχή:

Κύριε Ιησού ,

Πάρε, σε παρακαλώ, κάθε δάκρυ των αγαπημένων του εκλιπώντος

και μετέτρεψέ το σε σπόρο ελπίδας.
Κάθε αναστεναγμό τους, κάν’ τον προσευχή.

Μίλησέ τους εκεί που κανείς δεν φτάνει — στο βάθος της καρδιάς τους.

Θύμισέ τους σε παρακαλώ ,ότι ο Γιώργος δεν χάθηκε,
μόνο πέρασε πρώτος στην Αιώνια Πατρίδα.
Θύμισέ τους ότι ο θάνατος δεν έχει τον τελευταίο λόγο.

Εσύ τον νίκησες.

Εσύ είσαι η Ανάσταση και η Ζωή.

Δώσε τους λόγο να ζουν.
Να πορεύονται μαζί Σου.
Μικρά σημάδια ελπίδας.

Σκέπασε τη μοναξιά τους με την παρουσία Σου.

Φύλαξέ τους τις νύχτες.

Μίλα τους τις μέρες.

Κι όταν δεν μπορούν να προσευχηθούν,

ας φτάνουν σε Σένα τα δάκρυά τους σαν ευώδες Θυμίαμα,

στον Ουρανό του ελέους Σου.

Είσαι ο Κύριος που όπως αναφέρει ο άγιος Λόγος Σου , στους Εβραίους 13 :5

«Δεν θα σε αφήσω ούτε θα σε εγκαταλείψω.»

*Η Ρένα Τζωράκη Μανουκάκη είναι πρόεδρος των Συγγραφέων -Λογοτεχνών "Κρητών Λόγος"