Υπάρχουν κάποια χτυπήματα της μοίρας ή της ζωής τόσο βαριά, σχεδόν θανατηφόρα, που σε αφήνουν τουλάχιστον ανάπηρο. Πριν από 26 χρόνια βίωσα ένα τέτοιο χτύπημα: μέσα σε δέκα λεπτά, έχασα τον σύντροφό μου, μόλις 55 ετών, μια σπουδαία πνευματική και ηθική προσωπικότητα, μια σχέση ωραία, ποιοτική και δημιουργική. Μια μεγάλη αγάπη.
Για πολύ καιρό έπεφτα και σηκωνόμουν.
Τελικά, με κράτησαν όρθια τα παιδιά μας και η λαχτάρα να κρατήσω ζωντανή τη μνήμη του και το σπουδαίο εκπαιδευτικό και ανθρωπιστικό του έργο.
Με στήριξαν η δουλειά, οι μαθητές, οι αξίες μου, η αγάπη των φίλων, των συγγενών και όλης της τοπικής κοινωνίας, που μας αγκάλιασε με φροντίδα και αγωνία.
Το απόγευμα του Σαββάτου της 14ης Ιουνίου, έφυγε για την αιωνιότητα —όπως και ο πατέρας του με οξύ έμφραγμα- στα πενήντα του χρόνια ο πρωτότοκος γιος μας, ο Γιώργος.
Ένα σπάνιο διαμάντι πνεύματος, ήθους και αληθινής μόρφωσης. Έσβησε στο Κέντρο Υγείας Νισύρου, όπου ζούσε τα τελευταία 15 και πλέον χρόνια. Αν και είχε όλες τις προϋποθέσεις να απολαύσει τη ζωή, επέλεξε να ζει προσφέροντας καθημερινά όλες του τις δυνάμεις ως φιλόλογος στο Γυμνάσιο-Λ.Τ. Νισύρου, παλεύοντας για τη μόρφωση των παιδιών και την πρόοδο του τόπου.
Αγωνιζόταν ακατάπαυστα, δίδασκε και εκτός ωραρίου, πρόβαλλε ταινίες, συζητούσε, οργάνωνε αθλητικές δραστηριότητες με τη μαθητική ομάδα μπάσκετ, και πάνω απ’ όλα, ζούσε ως ζωντανό παράδειγμα έμπρακτου ανθρωπισμού.
«Μάνα, πρέπει να αποσπαστούν τα παιδιά από τα κινητά που τους καταπίνουν το είναι, τα αποβλακώνουν και χάνονται.
Χρειάζεται μεγαλύτερος αγώνας απ’ ό,τι στην εποχή σας, όπου η παιδεία ήταν ένα ιδανικό. Σήμερα οι αξίες σβήνουν καθημερινά. Όσοι το καταλαβαίνουμε έχουμε χρέος να παλέψουμε. Εγώ σας είδα να το κάνετε με τον πατέρα μου. Δεν έχω καμιά δικαιολογία να αδρανώ.».Έτσι μου έλεγε συχνά.
Ο Γιώργος, όπου κι αν βρισκόταν, ήταν ένα σεμνό πρότυπο ανθρωπισμού. Εφάρμοζε με συνέπεια την ηθική και πνευματική του καλλιέργεια στην οικογένειά του (δίπλα στη σπουδαία μαθηματικό και σύζυγό του Βασιλική Σουλιώτη και
τα παιδιά τους), στην κοινωνία, στη ζωή.
Έπεσε στις τίμιες επάλξεις όπου υπηρέτησε με αγάπη και αυταπάρνηση.
Τον είχα δει για τελευταία φορά τις ημέρες του Πάσχα, που περάσαμε όλοι μαζί στο Αρκαλοχώρι, αγαπημένα και κατανυκτικά. Μου τον έφεραν πίσω σε φέρετρο, αφού αποχαιρέτησε πετώντας ολόκληρο το Νότιο Αιγαίο.
Στο γλυκύτατο πρόσωπό του φαινόταν μια άγια γαλήνη και το χαμόγελο της γνήσιας αγάπης. Αγάπης που έκανε πράξη καθημερινά, ξεπερνώντας με πόνο και κούραση την απογοήτευση των καιρών.
Ο γιος μου, ο άξιος συνάδελφός μου, ο φίλος μου, που τρεις με τέσσερις φορές την ημέρα μου έδινε ζωή με ένα τηλεφώνημα και κάθε βράδυ γράφαμε και συζητούσαμε, ήταν ο πραγματικός επιμελητής των βιβλίων μου —ο δεύτερος
εαυτός μου. Έφυγε, αφού μοίρασε τον εαυτό του με χίλιους τρόπους αγάπης στους συνανθρώπους του και κυρίως στα παιδιά – στο αύριο του κόσμου.
Δύο ημέρες πριν φύγει, μου είχε στείλει μήνυμα:
«Δες τι κοινοποίησα, μάνα: Στη Γάζα καθρεπτίζεται όλο το όνειδος της ανθρωπότητας – βάλτε τέλος σε αυτή τη θηριωδία.»
Το παιδί μου γεννήθηκε και κυρίως καλλιεργήθηκε με το παράδειγμά μας. Ήταν ανήσυχο πνεύμα από πολύ νωρίς. Παρά το ότι τοποθετούσαμε τα "δύσκολα" βιβλία ψηλά στις βιβλιοθήκες, ανέβαινε σε σκάλα και τα κατέβαζε. Διάβαζε Αρχαία Ελληνικά από την Έκτη Δημοτικού. Στο Πανεπιστήμιο, μακριά από το οικογενειακό "θερμοκήπιο" είδε την παθογένεια της κοινωνίας και κατάλαβε ότι ακόμα και τα πιο υψηλά ιδανικά, όταν εφαρμόζονται στην πράξη , από τον άνθρωπο, αλλοιώνονται. Πάλεψε, αλλά δεν συντρίφθηκε.
Κατέληξε συνειδητός αγωνιστής του Χριστιανικού Ανθρωπισμού. Απαρνήθηκε τις ανέσεις, έζησε ταπεινά, με ολιγάρκεια και αυτάρκεια, μοιράζοντας όχι από το περίσσευμα, αλλά από το υστέρημά του. Και πάντα τη συμπαράσταση και την αγάπη – που, όπως έλεγε, «ουδέποτε εκπίπτει».
«Είναι άρρωστος;» έλεγε. «Ν’ ανάψω ένα κεράκι γι’ αυτόν και να δω τι χρειάζεται η οικογένειά του.»
Αγαπούσε, συνέπασχε, αυτοθυσιαζόταν. Ήταν τόσο ευαίσθητος και ευάλωτος από παιδί… Γιατί, παρά τις προσπάθειές μας, δεν έφτασε στο μέτρο — και πώς να το αντέξει η καρδιά;
Ξέρω ότι ίσως δοκιμάζω τους αναγνώστες μου. Κάποιοι, που
θεωρούν τον εαυτό τους «ασφαλή», μπορεί να τρομάξουν
βλέποντας ότι όλοι είμαστε περαστικοί. Κανείς μας δεν νικά
τον χρόνο που μας θρέφει, μας αλλάζει και μας σβήνει. Όμως,
πάντα μιλώ, εκμυστηρεύομαι, καταφεύγω στους συνανθρώπους μου. Αυτοί με σήκωναν, συχνά χωρίς να το γνωρίζουν, όταν έπεφτα.
Τώρα έχω καταρρεύσει. Όμως μέσα μου τρεμοσβήνει ακόμα η αγάπη, η αγωνιστικότητα για τον άνθρωπο, τον Τόπο, την Ιστορία, για να συνεχίσω το λιθαράκι που έβαλε ο λατρεμένος Γιώργος μου τόσα χρόνια. Πιστεύω στο θαύμα της ζωογόνου αγάπης των ανθρώπων, των συνανθρώπων μας.
Ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο για να ευχαριστήσω όλους —και είναι τόσοι πολλοί— που συμπαραστέκονται στον πόνο μας:
Στη γυναίκα του, στα παιδιά τους, στον αδελφό του Θανάση και στην οικογένειά του, στους θείους, στα ξαδέλφια, στους φίλους του και σε εμένα,την τραγική του μάνα .Όμως το χέρι μου ακολούθησε την καρδιά —όπως πάντα— & μίλησε εξομολογητικά.
Καταφεύγω σε εσάς, πονώντας για το αγαπημένο μου παιδί, που έφυγε μόλις στα πενήντα του, ίσως γιατί εξάντλησε τα όριά του, ίσως γιατί ολοκλήρωσε τον προορισμό του. Τώρα αναπαύεται στην αγκαλιά του Θεού της Αγάπης, της Αγάπης που υπηρέτησε ολόψυχα. Κι από εκεί πάνω βλέπει τον πόνο μας —τον πόνο των μαθητών του, της εκπαιδευτικής
κοινότητας, των φίλων.
Μεγάλες ευχαριστίες οφείλουμε σε όλους όσους μας συμπαραστάθηκαν και συμπαραστέκονται στη φοβερή αυτή δοκιμασία:
Στα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ του Ηρακλείου, της Βιάννου, των Δωδεκανήσων( ιδιαίτερα της Νισύρου ) για την αναφορά του γεγονότος και τα ευγενικά τους λόγια.
Σε όσους παντού έγραψαν στις προσωπικές τους ιστοσελίδες για τον καθηγητή και άνθρωπο Γιώργο Μεταξάκη.
Για τα ψηφίσματά τους στην ΕΛΜΕ Δωδεκανήσων, στην ΕΛΜΕ Ηρακλείου, στον Σύλλογο Συνταξιούχων Ν. Ηρακλείου, στην Ένωση Φιλολόγων Ν. Ηρακλείου, στο Κέντρο Κρητικής Λογοτεχνίας και στο Βλαχάκειο Ίδρυμα Βιάννου.
Στους ευγενικούς ομιλητές που μίλησαν με συντριβή προς τιμήν του:
Τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη Επιφάνειο Ζαχαράκη, Πρωτοσύγγελο της Ιεράς μας Μητροπόλεως, ο οποίος μετέφερε και το συλλυπητήριο μήνυμα του Μητροπολίτη μας, τον Αρχιγραμματέα της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της Εκκλησίας της Κρήτης Νήφωνα Βασιλάκη και τον Αιδεσιμολογιώτατο πατέρα Φουκαράκη Σπυρίδωνα προϊστάμενο του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού.
Τον Δήμαρχο κο Β. Κεγκέρογλου,την φιλόλογο Μαρία Φραγκιαδάκη, τον γιατρό Αλέξανδρο Κατσαμπρακάκη και τον αγαπημένο συμμαθητή και φίλο του Γιώργου,Αντώνη Κοζυράκη.
Τους περίπου 50 ανθρώπους που ήρθαν από την Νίσυρο και την Αθήνα, την καθηγήτρια Δάφνη Παπαστυλιανού από την Νίσυρο που μίλησε, τον μαθητή και προστατευόμενό του Μιχαήλ - Πρόδρομο Πανταρώτα ,ο οποίος τον αποκάλεσε «πατέρα» του.
Τους συγγενείς και φίλους, στον αναρίθμητο κόσμο από την περιοχή του Αρκαλοχωρίου, της Βιάννου, του Ηρακλείου που με πολλή αγάπη και πόνο παρευρέθηκε.
Όσους συμπαραστάθηκαν & συμπαραστέκονται και καθημερινά με χίλιους τρόπους γίνονται για μας μια ανοιχτή παρηγορητική αγκαλιά.
Τους σεβαστούς ιερείς που αυθόρμητα συμμετείχαν στην κηδεία του Γιώργου μας, του Γιώργου της έμπρακτης Αγάπης
που έκανε τις χριστιανικές αρχές πράξη στη σύντομη ζωή του και άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά του.
Σε όλο τον κόσμο, του οποίου η συμπαράσταση μας στηρίζει στην ανείπωτη οδύνη που ζούμε .
Για το Γιώργο μας, το μέγα ανεκτίμητο δώρο της ζωής μας , που η πρόωρη αποδημία του είναι πόνος αβάστακτος .
Γιώργο μας, γλυκιέ μου γιε, φίλε και συνάδελφε- αγάπη μου, ανεκτίμητε σύντροφε, και πατέρα, αγαπημένε και μοναδικέ μου αδελφέ,
καλέ μας θείε:
Μέσα στην οδύνη μας σε φανταζόμαστε από την αγκαλιά του Θεού και του πατέρα σου, Μανώλη Μεταξάκη, να χαμογελάς και να μας λες:
"Να αγωνιζόμαστε για το καλύτερο του όπου γης Ανθρώπου.
Για την ειρήνη του κόσμου.
Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.
Στα τρίσβαθα του μυαλού και της ψυχής μας είσαι
και θα είσαι όσο ζούμε.
Ακούμε τη φωνή σου. Αηδόνι, που σε σκέπασε της μαύρης γης το χώμα
