Αβάσταχτο πόνο είχε στα σωθικά του ο Γιώργης τση Μαγδαληνής για μια κοπελιά. Ο πόνος του ήτανε πια βαρύς, καθώς σε λίγες μέρες θα έφευγε στρατιώτης. Ένα βράδυ επήρε τσι φίλους του να πάνε καντάδα στην κοπελιά, που ήτανε το σπίτι τζη δίπλα στο μεγάλο πρίνο να τση πει τη μαντινάδα που έβγαλε μοναχός του το πρωί, να τση δείξει την αγάπη και τον έρωτά του:
Πέρδικα-πετροπέρδικα
απού κοιτάς τον πρίνο
εσίμωσε το τέρμενο
απού φεύγω και σ’ αφήνω!
Έπαιζε το μαντολίνο θεοτικές κοντυλιές, εκούρδιζε ο Γιώργης να πιάσει σειρά τση μαντινάδες, αλλά οι άλλοι, πιο καπάτσοι, δεν τον αφήνανε.
Ό,τι ώρα ήβανε αρχή, τσουπ, τον εκαπάκιαζε ο άλλος. Έτσι κι αφού είδε κι απόειδε ότι δεν τον αφήνανε δίδει εντολή: «Σκασμός εδά, εγώ πονώ, είπαμε»!!!
