Με τη συχωρεμένη την μάνα του, την Άννα, ερχόταν μια μέρα από τα Λιβάδια της Βιάννου, ο αλησμόνητος Αντώνης του Κάτη.
Όταν περάσανε του Κοκότα τη Μερθιά ανοίξανε οι καταρράκτες του ουρανού! Βροχή με το τουλούμι!
Η Άννα έκαμε κουράγιο, αλλά μόλις έφτασε στο Κάτω Μύλο, είδε ανοιχτή την πόρτα της Δωροθέας και μπήκε μέσα, έως ότου καλονίσει. Βρεγμένη μέχρι το μεδούλι, λησμόνησε τον ατυχή Αντώνη, ο οποίος στεκόταν έξω και βρεχόταν σαν γάιδαρος! Κάποια στιγμή όμως τον πέρασε το νερό και τονε εξετουρτούρωσε!
Δειλά-δειλά ξεπροβάλλει από την πόρτα και λέει στη μάνα του: «Α-νάρθης δε μπλιό να πιαίνομε γιατί μου φαίνεται πως βρέχει κι είναι κι ανατολικός»!!!
