Με αφορμή τα αιματηρά γεγονότα στα Βορίζια, θυμηθήκαμε μια αληθινή ιστορία που συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο του Βιαννίτη Πλοιάρχου Ε.Ν. κ. Μιχάλη Καρπαθάκη που έχει τον τίτλο «Θαλασσόλυκοι του Αιγαίου». Στην εν λόγω ιστορία καταγράφεται μια από την σοβαρότατες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας του πόσο εύκολο καταργείται το κράτος και καταστρατηγούνται οι νόμοι. Η ιστορία λαμβάνει χώρα στο ιστορικό F/B Μίνως.
Αντιγράφουμε από το βιβλίο:
«Αποπλεύσαμε από τη Σούδα με Πλοίαρχο τον καπετάν Παναγιώτη Ψυρή, ύπαρχο τον Γιώργο Τσιχλάκη και υποπλοίαρχους τους Γιάννη Δοκιανάκη, Νίκο Κολαρετάκη κι εμένα.
Το πλοίο ήταν το γηραιότερο της ελληνικής ακτοπλοΐας. Κανονικά έπρεπε να είχε αποσυρθεί λόγω παλαιότητας και των πολλών προβλημάτων στον εξοπλισμό του. Από το πρώτο ταξίδι διαπίστωσα ότι τα περισσότερα όργανα στη γέφυρα υπολειτουργούσαν ή δεν λειτουργούσαν καθόλου. Η πλαγιοδέτηση στα λιμάνια, προβληματική. Στο λιμάνι της Σούδας ήταν σχετικά εύκολα, αλλά στα λιμάνια του Πειραιά και του Ηρακλείου, μόνο χάρις στις ικανότητες του πλοιάρχου και πάντοτε με τη βοήθεια ρυμουλκού, μιας και το πλοίο ήταν μονοπρόπελο και χωρίς προπέλα στην πλώρη. Τα δρομολόγια ήταν Πειραιάς-Σούδα ή Πειραιάς-Ηράκλειο. Κατά την ολιγόμηνη παραμονή μου συνέβησαν αρκετά συμβάντα μεταξύ των επιβατών, όπως άλλωστε και στα προηγούμενα αλλά και στα επόμενα πλοία. Άλλα σοβαρά και δυσάρεστα, άλλα ευχάριστα και με πολύ γέλιο.
Κάποιο βράδυ στη Σούδα, λίγο πριν τον απόπλου, ανέβηκε στο πλοίο ένας επιβάτης ψηλός και γεροδεμένος, με κρητικά ρούχα, μαύρο πουκάμισο, χακί κιλότα για παντελόνια και στιβάνια μέχρι το γόνατα. Μόλις μπήκε στο σαλόνι όπου βρισκόμουν εγώ ντυμένος με τη στολή μου, βλέπω ότι είχε εμφανέστατα στη ζώνη του ένα πιστόλι.
Χαμογελαστός τον πλησιάζω και με ευγένεια του λέω: «Σας παρακαλώ, κύριε, εάν θέλετε, βγάλτε το πιστόλι από τη ζώνη σας και βάλτε το στην τσέπη σας να μην το βλέπουν οι άλλοι επιβάτες».
Όχι, δεν το βγάζω. Εκειά το θέλω.
Βρε κουμπάρε, σε παρακαλώ, κάνε μου τη χάρη. Φοβάμαι μην το δει καμιά γυναίκα και φοβηθεί και εάν πάθει πράμα θα βρούμε τον μπελά μας.
Όχι δεν το βγάζω.
Σε παρακαλώ βγάλε το. Σαν χάρη σου το ζητάω.
Άμα μου το ξαναπείς, θα το βγάλω και θα σου παίξω. Χάσου από μπροστά μου.
Έφυγα αμέσως για τη γέφυρα και ενημέρωσα τον πλοίαρχο για το γεγονός. Η οδηγία που έλαβα ήταν να βγάλω τη στολή μου, να φορέσω πολιτικά και μαζί με δύο ναύτες να καθίσομε στο διπλανό τραπέζι να τον επιτηρούμε διακριτικά μέχρι να κοιμηθεί. Η εντολή του πλοιάρχου εκτελέστηκε, και σε λίγο, μαζί με δύο ναύτες, καθίσαμε στο διπλανό τραπέζι του οπλοφόρου επιβάτη. Αυτός βέβαια με γνώρισε. Μου έριξε μια βλοσυρή ματιά, αλλά δεν είπε τίποτα. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, τον πήρε ο ύπνος κι εμείς αποσυρθήκαμε στις καμπίνες μας. Εν τω μεταξύ, ο πλοίαρχος είχε ειδοποιήσει για το συμβάν το λιμεναρχείο Πειραιώς διά του ασυρμάτου. Το πρωί, μόλις πλαγιοδέτησε το πλοίο άρχισε η αποβίβαση των επιβατών από τη σκάλα, δύο λιμενικοί συνέλαβαν τον οπλισμένο επιβάτη μόλις πάτησε το πόδι του στην προβλήτα και τον οδήγησαν στο λιμεναρχείο για τα περαιτέρω. Εγώ δεν το αντιλήφθηκα διότι βρισκόμουν στα γκαράζ, το έμαθα όμως αμέσως μετά από τον άλλο υποπλοίαρχο και τους ναύτες που ήταν παρόντες. Το μεσημέρι το συζητήσαμε στην τραπεζαρία και τότε μάθαμε από τον πλοίαρχο ότι ο ίδιος είχε ειδοποιήσει το λιμεναρχείο με επακόλουθο τη σύλληψη του οπλοφόρου. Το απόγευμα στις 16:00 άρχισε η φόρτωση αυτοκινήτων και επιβατών, κανονικά, όπως κάθε απόγευμα.
Κάποια στιγμή, έκπληκτός βλέπω μπροστά μου τον ίδιο, χθεσινό επιβάτη με τα ίδια ρούχα και στιβάνια και το όπλο στην ίδια θέση στη ζώνη του, να προχωρεί προς τη σκάλα επιβίβασης στο πλοίο. Εγώ θορυβήθηκα και πήγα να απομακρυνθώ, φοβούμενος μην γίνει κάποιο επεισόδιο. Εκείνος με είδε, κατάλαβε την πρόθεσή μου να φύγω, σήκωσε το χέρι του ψηλά σαν να με χαιρετούσε και χαμογελώντας μου λέει: «Κουμπαράκι, μου την έφερες οψάργας και ειδοποίησες το λιμεναρχείο. Μα εμένα, μωρέ, δεν με νοιάζει γιατί αφεντικό στο λιμεναρχείο είναι ο κουμπάρος μου, και ήρθα από την Κρήτη να τον δω. Ετσά με μωλάρανε ντελόγο και μου δώσανε κι ένα χαρτί που σου δείξω εδά, για να μην πληρώσω εισητήριο….».
