Ήχοι Βιαννίτικης καντάδας στο 49ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου

Μάτια που εύκολα γελούν
κι εύκολα πάλι κλαίνε,
αυτά τα μάτια αγαπώ
γιατί κακό δε θένε.

Στων αματιών σου τις φωτιές
όποια καρδιά κεντήσει,
μόνο της αγάπης σου νερό,
μπορεί να τηνε σβήσει.

Τα μάτια σου είναι θάλασσα
ήλιος στο πρόσωπό σου,
κι η άνοιξη μπορεί να 'ρθει
μ' ένα χαμόγελό σου.

Πώς είναι άραγε να κάνεις καντάδα στην αγαπημένη σου συνοδευόμενος από μεγάλη παρέα; Πώς είναι να ξέρουν όλοι ποια αγαπάς κι εκείνη να μην το γνωρίζει; Να στέκεσαι κάτω από το παραθύρι της να τραγουδάς για την αγάπη σου και να περιμένεις έπειτα ένα σινιάλο ότι σε άκουσε;
Αυτά και άλλα πολλά συζήτησαν τα παιδιά της Στ' Τάξης του 49ου Δημοτικού Σχολείου Ηρακλείου, μαζί με τους εκπαιδευτικούς τους και τους Δημήτρη Παπαματθαιάκη και Ραφαήλ Δαμουλάκη από τη Βιάννο.

Όπως γράφει χαρακτηριστικά το κείμενο που αντλήσαμε από τον ιστότοπο της Βιβλιοθήκης το σχολείου, τα παιδιά και οι εκπαιδευτικοί ήρθαν σε επαφή με "καντάδες μιας άλλης εποχής, τότε που τα αισθήματα ήταν έντονα και οι τρόποι έκφρασης περιορισμένοι. Η καντάδα δεν ήταν απλώς η διασκέδασή τους, ήταν η έκφραση των πιο προσωπικών συναισθημάτων τους. Οι στιγμές μαγικές και οι μνήμες τόσο έντονα νοσταλγικές. Η καντάδα ήταν τότε τρόπος ζωής που συμπαρέσυρε μαζί της νέους, εφήβους και μικρά παιδιά στον κόσμο της αγάπης.
"Δεν μπορεί η καντάδα να είναι ίδια τώρα εδώ που παίζουμε και τότε... ο ήχος του ακορντεόν, του μαντολίνου είναι διαφορετικός. Οι ήχοι αυτοί τη νύχτα στη Βιάννο ακούγονται διαφορετικά. " , μας είπε ο κ. Δημήτρης, "Έγιναν πολλές προσπάθειες για αναβίωση της καντάδας στο χωριό μας, αλλά δεν είναι το ίδιο. Όταν κάτι γίνεται τόσο προσποιητό, χάνει τη μαγεία του"
Κι όμως εμάς μας μάγεψαν οι δύο αυτοί προσκεκλημένοι μας. Μας έκαναν να αισθανθούμε όμορφα, να ξεπεράσουμε ντροπές κι αναστολές και να επιχειρήσουμε κι εμείς - γιατί όχι - να φτιάξουμε και τη δική μας μαντινάδα."

Πηγή: 49dimschoollibrary.weebly.com