Ήταν κάπου προς το τέλος της δεκαετίας του ’80… Οι κοινωνίες είχαν άλλες μορφές λειτουργίας. Υπήρχαν και τότε τα βαρίδια του ατομικισμού, αλλά δεν είχαμε απολέσει, σε τέτοιο βαθμό, την ανθρωπιά μας!
Η φτώχεια, και γενικότερα οι δυσκολίες, φέρνουν εγγύτερα τους ανθρώπους, σε αντίθεση με την καλοπέραση που διαλύει κάθε αλτρουιστική διάθεση!
Τότε λοιπόν, προς τα τέλη της προαναφερθείσας δεκαετίας, κάπου δέκα άνθρωποι αποδείξαμε έμπρακτα τον εθελοντισμό μας συνδράμοντας στο φίλο μας, το Γιάννη Χατζογιάννη, προκειμένου να στεγάσει το αγροτόσπιτό του στην αγροτική περιοχή των Καψαλών, της γνωστής ημιπαράλιας περιοχής της Άνω Βιάννου. Αρχέγονη ανάγκη η αλληλοβοήθεια.
Εκεί βρέθηκα κι εγώ για να λάβω μέρος σ’ αυτή την αγιασμένη εθελοντική τελετουργία και βέβαια, δεν θα μπορούσα να μην απαθανατίσω το όλο σκηνικό με τους άνδρες, παραταχθέντες «εν σειρά», να λειτουργούν με τρόπο άψογο εν είδει μεταφορικής ταινίας…
Ομοιάζαμε με ένα θεατρικό θίασο που ο καθένας είχε συγκεκριμένο ρόλο κι όλοι μαζί, συνεργαζόμενοι άψογα όπως τις μπίλιες ενός ρουλεμάν, να φτάνουμε με επιτυχία στον τελικό μας στόχο! Οι νεότεροι στο μάλαμα του τσιμέντου και κατόπιν σειρά έπαιρνε η ανθρώπινη αυτή μεταφορική ταινία. Ο κουβάς με το μπετόν από χέρι σε χέρι έφτανε στον τελικό αποδέκτη για να τον αδειάσουν πάνω στο καλούπι!
Καθοριστικός και ο ρόλος των γυναικών, σ’ αυτή την επαναλαμβάνω, αξιοθαύμαστη ανιδιοτελή προσφορά. Να φτιάξουν τις μυζιθρόπιτες και τους λουκουμάδες, να κερνούν κατά διαστήματα τους συμμετέχοντες και βέβαια, μετά το πέρας της εργασίας, παρακάθονταν όλοι σε μακρύ τραπέζι για το ευχαριστήριο γεύμα! Όμως, «πάν’ οι ώρες πάν’ οι μέρες τα Σαββάτα κι οι Δευτέρες»… και κοιτάζοντας τη φωτογραφία κάνουμε και τον αναπόφευκτο-θλιβερό απολογισμό, καθώς στο απουσιολόγιο, δυστυχώς, είναι υπέρτεροι οι οριστικά απόντες…
Πάνω στο καλούπι αριστερά ο +Μανώλης Γελασάκης (Του Μπίστη) που ήταν ο καλουπατζής. Δίπλα του ο +Πολυχρόνης Ραπτάκης. Ακολούθως ο +Γιάννης Παπαδημητράκης (Χαρκιάς), ο Γιάννης Χατζογιάννης, ο Τάσος Μπαξεβανίδης, και τελευταίος ο +Γιώργης Μαγκουφάκης.
Και επειδή ο στίχος του Μιχάλη Μπουρμπούλη που προτάχθηκε είναι συγκλονιστικός, κλείνω με αυτόν τούτο το μικρό αφιέρωμα:
