Ένα μνημόσυνο για όλες τις γυναίκες της επαρχίας της Βιάννου που θυσιάστηκαν
"Ήταν Σεπτέμβρης του 1943 όταν το πέπλο του Ναζισμού και του φασισμού έπεσε στην επαρχία Βιάννου και ακολούθησε σε λίγο πείνα, βία, τρομοκρατία, εκτελέσεις, θάνατος. Ο λαός υπέφερε, δυστυχούσε και έμοιαζε να έχει χάσει κάθε ελπίδα", θυμάται ο Κεφαλοβρυσανός Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου της περιοχής, Κωστής Κοντάκης...
Και συνεχίζει:
"Στο Κεφαλοβρύσι, το χωριό μου, εκτελέστηκαν 32 άνδρες μεταξύ αυτών και δύο αδέλφια 32 και 33 ετών. Ο Κωνσταντίνος Κουνδουράκης και ο αδελφός του Μανώλης. Ο πρώτος είναι Παππούς μου παντρεμένος με την Μαρία Σπουγιαδάκη την ΚουντουροΜαρία.
Έχουν τρία παιδιά 11, 9 και 4 ετών. Τον δολοφονούν οι Γερμανοί φασίστες στο φαράγγι του Κόρνια με χειροβομβίδες. Περνούν μερικές μέρες και έρχεται το μαντάτο στην ΚουντουροΜαρία....
Πόνος αβάσταχτος, κραυγές απελπισίας, κατάρες στον φονιά, όμως η ζωή έπρεπε να συνεχιστεί, ήταν αναγκαίο το νήμα της καθημερινότητας να μην διακοπεί. Η ζωή έπρεπε να συνεχιστεί με κάθε θυσία.
Το κενό της απουσίας του άνδρα ως παράγοντα της οικονομικής επιβίωσης αλλά και ως συνεκτικό στοιχείο της οικογένειας καλείται πλέον να το καλύψει η μαυροφορεμένη ΚουντουροΜαρία.
Θα μου επιτρέψετε να κάνω ένα μνημόσυνο της γιαγιάς μου που πιστεύω ότι είναι μνημόσυνο για όλες τις ανώνυμες Γυναίκες της επαρχίας Βιάννου της εποχής εκείνης.
Πρώτη σκέψη μετά τον θρήνο και τις κραυγές απελπισίας, η 32χρονη χήρα ΚουντουροΜαρία είναι να φέρει τον άνθρωπο της στο κοιμητήριο του χωριού.
Δένεται με σκοινί και κατεβαίνει στο φαράγγι και μαζεύει σε ένα σεντόνι το σώμα του αγαπημένου της που ήταν πλέον σε αποσύνθεση και το φέρνει στο κοιμητήριο του χωριού στο Κεφαλοβρύσι που πλέον σκίαζε το πέπλο του θανάτου.
Καλείται να προσπεράσει τον χαμό του ανθρώπου της, να προσπεράσει το δικό της πρόβλημα και να γίνει η ίδια Γυναίκα και Άνδρας, προκειμένου η οικογένειά σε όλα τα επίπεδα, οικονομικό κοινωνικό και συναισθηματικό να συνεχίσει να υφίσταται.
Αγρότισσα πλέον και Αγρότης, Μάνα και Πατέρας, Νοικοκυρά και Κουβαλητής γίνεται η μαυροφορεμένη ΚουντουροΜαρία.
Βεβαίως χωρίς σπίτι, χωρίς υπάρχοντα που τα είχαν πυρπολήσει οι Γερμανοί φασίστες. Έχει το τιμόνι της οικογένειας, παίρνει αποφάσεις, τεράστια η ευθύνη ανατροφής των παιδιών.
Αυτός ο πολυδιάστατος ρόλος θα διαρκέσει αρκετά χρόνια. Μόνο να το αναλογιστεί κανείς, τρομάζει. Αρκετές φορές καταριέται τον φονιά, άλλες φορές φωνάζει καλύτερα να είχα κι εγώ σκοτωθεί, πολλές φορές μοιρολογάται, αλλά αμέσως το Μητρικό ένστικτο υπερισχύει και με δάκρυα στα μάτια δίδεται πάλι στον αγώνα για να μεγαλώσει σωστά τα παιδιά της.
Με αυτοσεβασμό και πίστη στις δυνάμεις της μεγάλωσε τα τρία της παιδιά. Ψάχνω να βρω λόγια να υμνήσω αυτήν την Γυναίκα αυτό το σύμβολο του Σεπτέμβρη του 43.
Συγκλονίζομαι και αναριγώ μπροστά της. Γιγάντια η προσφορά της μέσα στον όλεθρο.
Μόνο με τα μάτια της ψυχής θα νοιώσουμε τον παλμό αυτής της Γυναίκας. Βαρύ φορτίο σήκωσε στους ώμους της.
Τις περισσότερες μέρες έμενε νηστικιά για να φάνε τα παιδιά της. Πολλές φορές την ρωτούσα σαν παιδί μίλησε μου Γιαγιά για τον Παππού και αμέσως ένα δάκρυ έφευγε από τα μάτια της και κοίταζε ψηλά για να το κρύψει.
Αγιασμένη και ελαφρά η αγκαλιά της Κεφαλοβρυσανής γης που την σκέπασε.
Σου πρέπει τιμή και δόξα σε σένα και όλες τις ανώνυμες Γυναίκες της επαρχίας Βιάννου που κράτησαν γερά και η ζωή συνεχίστηκε.
