Το να μπορεί κάποιος/α στην τελευταία φάση της ζωής του να απολαύσει τους καρπούς των κόπων του και να επιλέξει το πως θα τη ζήσει, είναι ζήτημα ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Συναναστρέφομαι με συνταξιούχους Γερμανούς, Αυστριακούς κτλ που περνάνε χρόνο στη Νότια Κρήτη και λέω, "ρε φίλε, έτσι υπέροχη πρέπει να είναι η ζωή μετά τα 60"
Πίσω στην Κολομβία της Ευρώπης, σ'αυτόν τον βυζαντινοβαλκανικό αχταρμά που λέγεται Ελλάδα, άνθρωποι πριν τα 70 παίρνουν μισή σύνταξη και είναι μέσα σε κάτι, σαν λίστα αναμονής, για τα δεδουλευμένα τους.
Ναι, σε λίστα αναμονής πριν τα 70 για τη ζωή τους!
Ζουν με 500 ευρώ και το ρεύμα έρχεται 450. Κάνουν ηλεκτρονικές αιτήσεις για κουπόνια φτώχειας που τα λέμε voucher γιατί χτυπάει άσχημα. Βλέπουν τις πόλεις τους να τους ξερνάνε σαν απόβλητα, γιατί τα νοίκια εξαρτώνται από το πόσοι τουρίστες έρχονται.
Κι αν δεν έρθουν, αλοίμονό μας.
Ανεχόμαστε στο έτος 2022 ένα κράτος, τα κόμματά του και τους επαγγελματίες πολιτικούς του, οι οποίοι αντιμετωπίζουν έτσι αισχρά τους ανθρώπους που μπαίνουν στην 3η ηλικία.
Και θεωρούμαστε πολιτισμένοι και θεωρούμαστε "προορισμός".
Η Ελλάδα είναι τοπ προορισμός.
Πόσο αστείο ακούγεται όταν ζεις στον προορισμό.
Σημ:
Το στιγμιότυπο είναι από την ταινία "Lucky" με τον Harry Dean Stanton. Μια ταινία για τα υπαρξιακά ενός παράξενου 90χρονου, τις σκέψεις του για τη ζωή αλλά και κυρίως τις σκέψεις του για την κοινή μας μοίρα, τον θάνατο
