Γιατί οι γιατροί παραιτούνται «προδίδοντας» αυτά που αγαπούν

Μαθαίνεις ότι και άλλοι συνάδελφοι παραιτήθηκαν, 4 μέσα σε ένα έτος στο ίδιο Τμήμα.

Τους έχεις απέναντι και προσπαθείς να καταλάβεις τι έχει συμβεί, αν και ξέρεις.

Τα μάτια δείχνουν λύπη. Υπάρχει όμως και ένα αδιόρατο χαμόγελο και μια ηρεμία στο πρόσωπο και στο λόγο τους, που αμέσως γεννά τη σκέψη ότι η απόφαση είναι πλέον ειλημμένη και ότι αυτό το χαμόγελο κρύβει την προσδοκία της λύτρωσης.

Μήπως υπήρχε πρόβλημα κακών σχέσεων στο χώρο τους, που τους οδήγησε στην απόφαση να παραιτηθούν; Πάντα σε ένα εργασιακό περιβάλλον απαιτητικό, όπου ακόμη και η ζωή ενός ανθρώπου κρίνεται από τις αποφάσεις και τις πράξεις μιας ομάδας δημιουργούνται εντάσεις.

Όχι, δεν κατηγορούν κανέναν, απλά εκφράζουν το παράπονο ότι πολλές φορές οι συνεργάτες δεν καταλαβαίνουν την πίεση που υφίστανται, δεν μπορούν να πιστέψουν ότι αυτοί που μέχρι τώρα ήταν διαθέσιμοι, είναι και αυτοί άνθρωποι με αντοχές και όχι μηχανές- ακόμη και οι τελευταίες έχουν από τον κατασκευαστή τους προδιαγραφές.

Μήπως τα χρήματα δεν είναι αρκετά, μήπως οι «σειρήνες» από τον ιδιωτικό τομέα έφθασαν στα αυτιά τους; Σίγουρα το αίσθημα της αδικίας είναι ότι πιο διαβρωτικό σε μία κοινωνία. Όταν η αμοιβή άλλων στον ίδιο μάλιστα χώρο, με την ίδια ευθύνη και την ίδια παραγωγή, είναι μεγαλύτερη της δικής σου, νιώθεις ακυρωμένος.

Όχι, δεν ήταν η βασική αιτία για την παραίτηση. Έτσι και αλλιώς διαλέγοντας το Δημόσιο Τομέα ήξεραν ότι οι αμοιβές πιθανότατα θα ήταν μικρότερες, αλλά υπήρχε η αίσθηση της επιστημονικής εξέλιξης, της εργασίας σε ένα συνεργατικό περιβάλλον ομάδας. Δεν ήξεραν βέβαια ότι αυτό θα ήταν τελικά μία φενάκη. Τα τελευταία 10 έτη δεν υπήρξε χρόνος για μετεκπαίδευση ή για εκπαιδευτικό πρόγραμμα, ο χρόνος αφορούσε μόνο τις εφημερίες και το τακτικό πρόγραμμα.

Μήπως δεν το εννοούν και θέλουν να πιέσουν τους αρμόδιους, ώστε να δοθεί μια κάποια ανακουφιστική λύση στο πρόβλημα; Έχει συμβεί και στο παρελθόν και είναι θεμιτό όταν δεν εισακούγεται κάποιος, να αναγκάζει στους προϊσταμένους να εξετάσουν το ζήτημα θέτοντας το «επί τάπητος».

Όχι, γιατί αυτό είχε συμβεί ήδη, όταν ανέφεραν σε κάθε τόνο ότι δεν θα αντέξουν και κανείς δεν το πίστευε. Το πρόγραμμα αν και γινόταν ολοένα και πιο κουραστικό, πάντα εκπληρωνόταν, με αποτέλεσμα όλοι να πιστεύουν ότι πάντα θα βρίσκεται η λύση. Το φιλότιμο, η αγάπη για τη δουλειά, η αγωνία να μην κλείσει το Τμήμα, η αγωνία να μη φανούν ριψάσπιδες, ήταν οι απαντήσεις σε κάθε δυσκολία.
Γιατί λοιπόν;

Μα γιατί όταν η ψυχική και σωματική κόπωση αθροίζεται, όταν φθάνεις στο σημείο να μην μπορείς να ανταποκριθείς στις υποχρεώσεις σου όχι μόνο στην εργασία, αλλά στα παιδιά σου και στην οικογένεια σου, όταν σε αυτή την επαγγελματική εξουθένωση δεν βλέπεις προοπτική βελτίωσης, έρχεται η ώρα των αποφάσεων.

Οι αποφάσεις αυτές γίνονται ευκολότερες, ακόμη και αν «προδίδεις» κάτι που αγαπάς, όταν υπάρχουν οι εναλλακτικές λύσεις με καλύτερα οργανωμένες συνθήκες εργασίας και απολαβές.
Σίγουρα τα προβλήματα και τα κίνητρα δεν είναι ίδια για όλους, όμως το συγκεκριμένο μοτίβο στις παραιτήσεις συναδέλφων, αρχίζει και επαναλαμβάνεται ολοένα και περισσότερο.

Μανώλης Φουκαράκης
Καρδιολόγος Διευθυντής ΕΣΥ

*Πρόκειται για κείμενο του συνδημότη μας- καρδιολόγου Διευθυντή ΕΣΥ και Διευθυντή στην Καρδιολογική Κλινική του Βενιζέλειου Νοσοκομείου Ηρακλείου στο patris.gr, μέσα απ'το οποίο μοιράζεται τις σκέψεις του, για την απόφαση πολλών συναδέλφων του να υποβάλλουν τις παραιτήσεις τους και να εγκαταλείψουν το Δημόσιο Σύστημα Υγείας.