Έφυγε στα 73 του χρόνια ο καθηγητής Μαθηματικών Μιχάλης Παπαματθαιάκης με καταγωγή από την Άνω Βιάννο
Γιος του δασκάλου Δημήτρη Παπαματθαιάκη και της Μαρίκας (το γένος Καπετανάκη), φοίτησε στο Γυμνάσιο Βιάννου, ολοκλήρωσε τη φοίτησή του στο Καπετανάκειο Ηρακλείου και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Υπηρέτησε ως έφεδρος αξιωματικός ενώ παράλληλα εργαζόταν ως καθηγητής στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια έζησε και εργάστηκε στους Μολάους και τη Μονεμβασιά. Στην Κρήτη εργάστηκε για πολλά χρόνια στο Γυμνάσιο Βενεράτου, στο 4ο Λύκειο και στο 6ο Γυμνάσιο, από όπου συνταξιοδοτήθηκε ως υποδιευθυντής. Ήταν παντρεμένος με τη νηπιαγωγό Μαριάνθη Ατσαλή και απέκτησε δύο παιδιά, την Ιφιγένεια και τον Δημήτρη, εξαίρετοι επιστήμονες σήμερα και οι δύο.
Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός σε όλους, προσηνής, ευγενής, χαρακτήρας χαμηλών τόνων, συνεργατικός, ουσιαστικός, αλληλέγγυος και διαπνεόταν από υψηλές ηθικές αρχές και αξίες, με τις οποίες γαλουχήθηκε από την οικογένειά του. Πολλοί μαθητές του διέπρεψαν στις επιστήμες και μιλούν με τα καλύτερα λόγια για την οξύνοιά του και κυρίως την ικανότητά του να τους εμπνέει εμφυσώντας τους την αγάπη για τη γνώση, τη μόρφωση και την παιδεία. Ήταν ένας ιδιαίτερα χαρισματικός εκπαιδευτικός, που με την ηπιότητα του χαρακτήρα του κέρδιζε αμέσως την εμπιστοσύνη των μαθητών του και κατόρθωνε με παιδαγωγικό τρόπο να τους καλλιεργήσει τη μαθηματική σκέψη.
Ένα ιδιαίτερο γνώρισμά του που δεν περνούσε από κανέναν απαρατήρητο ήταν η δίψα του για ζωή και κοινωνική επαφή. Ανήκε σε μια γενιά Βιαννιτών που πολύ νωρίς έφευγαν από τον τόπο τους για να αναζητήσουν καλύτερες συνθήκες ζωής, μα που πάντα ξαναγυρνούσαν σ’ αυτόν για να ανατροφοδοτηθούν και να αντλήσουν δύναμη από την ομορφιά και τον πολιτισμό του. Αγαπούσε τη Βιάννο και τον Κερατόκαμπο, τα καλοκαίρια του τα περνούσε εκεί κοντά στη θάλασσα που τόσο αγάπησε και στήριζε πάντα με θέρμη και ενθουσιασμό όποια προσπάθεια ανάπτυξης γινόταν στον τόπο του.
Οι μεγάλες περιπέτειες της υγείας του εδώ και χρόνια φανέρωσαν την τεράστια ψυχική δύναμη που διέθετε, καθώς, πάντα με τη βοήθεια, αμέριστη συμπαράσταση και διαρκή φροντίδα της άξιας συντρόφου του, κατόρθωνε να τις ξεπερνά και να συνεχίζει να ονειρεύεται και να ελπίζει. Θα μείνει φωτεινό ανεξίτηλο παράδειγμα για όλους μας ο δυνατός δεσμός αυτών των δύο ανθρώπων που ο ένας στήριξε τον άλλο με αυτοθυσία και άδολη αγάπη.
Ποτέ δεν έλειψε το τραγούδι από τα χείλη του, ποτέ δεν καταβλήθηκε από τις δυσκολίες, συνέχιζε με αισιοδοξία και θάρρος να προχωρά μεταδίδοντας και στους γύρω του την ακλόνητη πεποίθηση πως όλα ξεπερνιούνται. Αυτή η σιγουριά του και το ατρόμητο θάρρος του μπροστά στον θάνατο μάς έκανε κι αυτή τη φορά να πιστέψουμε πως θα βγει νικητής, αλλά ο αόρατος εχθρός της εποχής μας αποδείχτηκε και σ’ αυτή την περίπτωση δυνατότερος. Δεν θα κατορθώσει όμως να νικήσει τη θύμηση από την ισχυρή προσωπικότητά του, το οξύ πνεύμα του, το χιούμορ του, το ήθος του, το ψυχικό σθένος του, στοιχεία που θα μας συντροφεύουν για πάντα ως διδάγματα ενός υψηλόφρονα Δασκάλου. Οι παρέες των αρμυρικιών στον Κερατόκαμπο, όσο κι αν λιγοστεύουν, θα συνεχίσουν να σιγοτραγουδούν τις λύπες και τις χαρές, μα κυρίως να θυμούνται εκείνους που έφυγαν κι αγαπήθηκαν.
Τον αποχαιρετούμε με οδύνη, συλλυπούμαστε τους οικείους του, συμπαραστεκόμαστε στο βαρύ πένθος τους, ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον δεχτεί. Θα τον θυμόμαστε με σεβασμό και αγάπη.
