Πάνε κάπου 15 χρόνια, που η καλή μας φίλη, η κ. Βίκυ Πνευματικάκη-Τουπή, που κατάγεται και διαμένει στο Βαχό της Βιάννου, είχε μια εξαιρετική ιδέα: Να αναβιώσει το παλιό καφενείο του Ζερβογιώργη, που βρίσκεται πάνω στον κεντρικό δρόμο του χωριού, ώστε οι λιγοστοί εναπομείναντες κάτοικοι του όμορφου χωριού να μπορούν να συνευρίσκονται σ’ ένα οικείο τους χώρο.
Και το έκαμε τόσο μα τόσο όμορφα! Δυστυχώς, η προσπάθεια αυτή είχε βραχεία διάρκεια. Όμως όσοι «μεταλάβαμε» από τα ωραία μεζεδάκια, το όμορφο-καθαρό περιβάλλον και την όμορφη μουσική, θυμόμαστε με πολύ νοσταλγία αυτό το ζεστό και φιλόξενο στέκι.
Αφορμή των ενθυμημάτων μας στάθηκε η φωτογραφία που σας παραθέτουμε, που δείχνει μια γωνιά του καφενείου. Στο βάθος, πίσω από το τεζιάκι η κ. Βίκυ Πνευματικάκη-Τουπή και στο γραφικό τραπεζάκι από αριστερά ο κ. Γρηγόρης Χρηστάκης, ο αιδεσιμότατος παπά Βασίλης Χαλκιαδάκης και ο Σταύρος Αλεξάκης.
Με αφορμή όμως την αναφορά αυτή, αξίζει να θυμηθούμε τι συνέβαινε πριν από κάποιες δεκαετίες, τότε που ο Βαχός έσφυζε από ζωή. Εκτός λοιπόν από το καφενείο του Ζερβογιώργη, λίγο πιο κάτω ήταν το καφενείο του Δημήτρη Χαλκιαδάκη (Φεύγος) και λίγα μέτρα πιο κάτω το καφενείο του Μανώλη Αντ. Χαλκιαδάκη. Δίπλα ήταν το καφενείο του Μενέλαου Σταυρακάκη, εκεί όπου αργότερα στεγάστηκε το οπλουργείο-σιδηρουργείο του Νικολάου Σταυρακάκη, γνωστότερου και ως Νικολή του Μενέλη, σπουδαίου οπλουργού, ο οποίος χρημάτισε και κοινοτάρχης Βαχού.
Προς τη μέση του χωριού ήταν το καφενείο του Γιάννη Μαθιουδάκη και την «καφενειακή δύναμη» συμπλήρωνε το καφενείο του Μανώλη Κατωγιαννάκη. Όλα τα παραπάνω δείχνουν με τρόπο ευανάγνωστο τη δύναμη που είχαν τα χωριά μας, μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του ’70… Ύστερα μας ήρθε το θεριό της αστυφιλίας που τα ερήμωσε… Είναι θλιβερό που ένα χωριό όπως ο Βαχός, που γέννησε τόσα μυαλά, τόσους δυνατούς επιστήμονες… ένα χωριό με το απαράμιλλο κλίμα και την εξαιρετική θέα… φθίνει και χάνεται…
