Το δέντρο (αλμυρίκι) της αγάπης

Τις νύχτες τις ολόφωτες

κάτω απ’ τ’ αλμυρίκια

μελτέμι η ανάσα σου

και ευωδιά από φύκια,

τον Ποσειδώνα πρόσμενες,

στην αγκαλιά σου να'ρθει...

.

Τ’ άγριο κύμα του γιαλού

κι οι δυνατοί βοριάδες

το δέντρο που φωτίζανε

τις νύχτες οι Πλειάδες

σ’ αγριεμένη θάλασσα

το πήγαν ταξιδιώτη

.

Θάλασσα, δε λυπήθηκες

ένα δεντρί τσ’ αγάπης;

Στον ίσκιο του ξαπόσταινε

ο ξένος, ο διαβάτης

κι η φυλλωσιά του σκέπαζε

το δίκαιο έρωτά μας

.

Εγώ ’μαι αφέντρα του γιαλού

και τσοι καιρούς ορίζω

Μισώ την καταφρόνηση

του κόσμου που αντικρύζω

Και η οργή μου ξέσπασε

σ’ ένα δεντρί τσ’ αγάπης

.

(2018)

Γιάννης Γ. Παπαματθαιάκης

Φωτογραφία: Λευτέρης Σπανάκης