Στην Αικατερίνη Γελασάκη-Στιβακτάκη (1924-2021)
Την ύπαρξη κάθε ανθρώπου, μάλιστα δε του χριστιανού, οριοθετούν τρεις βασικοί παράγοντες, που εκφράζονται με τις λέξεις ζωή, θάνατος και αθανασία.
Η ζωή είναι η αρχή, η ανατολή του ανθρώπινου βίου. Ζωή σημαίνει αρμονική συνύπαρξη, συμφυΐα, δύο στοιχείων, ενός υλικού και ενός πνευματικού. Υλικό είναι το σώμα. Πνευματικό είναι η ψυχή. Και τα δύο είναι αδιάσπαστα, σφικτά δεμένα, όσο ζει ο άνθρωπος.
Έτσι τα δημιούργησε ο άγιος Θεός, για να συγκροτούν τον ψυχοσωματικό άνθρωπο. Είμαστε ψυχοσωματικές υπάρξεις και με τη μορφή αυτή ζούμε επί ολίγα ή επί πολλά έτη εδώ στη γη. Αυτή είναι η γήινη παρουσία μας. Έρχεται όμως και η ώρα της διάσπασης, του χωρισμού της ολότητας αυτής. Τότε, ο ψυχοσωματικός άνθρωπος χωρίζεται στα δύο, σε σώμα και σε ψυχή, σε ύλη και σε πνεύμα. Και το μεν σώμα επανέρχεται στη γη, εξ ης ελήφθη, οπότε, ως σύνθετο που είναι, διαλύεται στα συστατικά του, το δε πνεύμα, ως απλό που είναι, παραμένει πάντα έτσι, επανερχόμενο στην ουράνια πατρίδα του, απ’ όπου προήλθε.
Αυτά συμβαίνουν με τον θάνατο, για να ακολουθήσει έπειτα το τρίτο στάδιο της πορείας μας, η αθανασία, δηλαδή η αυθύπαρκτη και ενσυνείδητη ζωή μας στον κόσμο των αθανάτων ψυχών. Δεν είναι επομένως ο θάνατος το τέρμα της όλης ζωής μας, αλλά το τέρμα του βιολογικού κύκλου της ύπαρξής μας. Συγχρόνως όμως είναι και η αρχή της αιώνιας ζωής μας, εκείνης που δεν έχει τέλος. Και όπως δεν έχομε δικαίωμα να στερήσουμε από τον άνθρωπο τη γήινη παρουσία του, έτσι δεν έχομε δικαίωμα να εμποδίσουμε και την είσοδό του στην αθανασία με μέσα που φαινομενικά μπορούν να θεωρηθούν ευεργετικά.
Και από τα τρία αυτά στάδια διήλθε η μακαριστή Αικατερίνη Γελασάκη-Στιβακτάκη. Έζησε εδώ ως ψυχοσωματικός άνθρωπος επί 97 έτη, πέθανε προ ημερών και πέρασε στην αθανασία, για να συνεχίσει να ζει την όντως ζωή.
Αναπολώντας σήμερα τη ζωή της, δεν μπορούμε παρά να την αξιολογήσουμε θετικά. Υπήρξε δασκάλα και παιδαγωγός επί έτη πολλά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, φωτίζοντας ανθρώπους και σμιλεύοντας παιδικές ψυχές. Ακτινοβόλησε με τη λαμπρή παρουσία της μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας, προσφέροντας στους μαθητές της ως ζωντανό παράδειγμα για μίμηση τον εαυτό της. Η ολοκληρωμένη προσωπικότητά της άφησε ανεξίτηλα ίχνη στις αγνές ψυχές των παιδιών, που της εμπιστεύθηκε η Πολιτεία. Πολλά θα μπορούσαν να ιστορήσουν σήμερα όλοι οι μαθητές της, τα μικρά τότε παιδιά και σήμερα ενήλικοι, για όσα πνευματικά αγαθά τούς πρόσφερε. Πολλά θα μάς έλεγαν για το παιδαγωγικό της ήθος. Θα ομιλούσαν για ένα πρόσωπο ενάρετο, σοβαρό, δημιουργικό, υπεύθυνο, κοινωνικό και αξιαγάπητο. Για μια δασκάλα με υψηλού βαθμού ικανότητες και πλούσια ψυχοπαιδαγωγική κατάρτιση. Η αείμνηστη Αικατερίνη ήταν μια γνήσια Ελληνίδα παιδαγωγός.
Σπουδαία αναδείχθηκε και στον οικογενειακό της βίο. Υπήρξε καλή σύζυγος και υποδειγματική μητέρα. Μύριες οι θυσίες της, αμέτρητες οι προσφορές της, απερίγραπτοι ο κόποι της! Ήταν το σθεναρό στήριγμα του άνδρα της, Εμμανουήλ, με τον οποίο έζησε βίο αρμονικό. Ευκλεής καρπός της συζυγίας τους υπήρξε η ανατροφή των τριών παιδιών τους και η ανάδειξή τους σε άξιους κοινωνικούς εργάτες.
Όμως, μέχρι εδώ ήταν όλα αυτά. Η επίγεια παρουσία της έκλεισε. Το νήμα της ζωής της κόπηκε, «Ο καιρός της αναλύσεώς της εφέστηκε», και η μετάθεσή της από τα γήινα προς τα ουράνια έγινε. Έφυγε για τον κόσμο των αθανάτων ψυχών, από τον οποίο λείπει κάθε πόνος, θλίψη και στεναγμός.
Αν πρότεινε κανείς να σταματήσουν τα δάκρυα και να περιορισθεί η λύπη, θα τον θεωρούσαμε σκληρό και αδιάφορο. Αν όμως πρότεινε τη θέση τους να πάρουν οι θερμές προσευχές όλων μας στον Κύριο της ζωής και τον νικητή του θανάτου, ασφαλώς θα τον θεωρούσαμε λογικότερο.
Ο Μέγας Βασίλειος, θρηνώντας τον θάνατο της μητέρας του, έγραψε: «Νυν δε και ην μόνην είχον του βίου παραμυθίαν, την Μητέρα, και ταύτην αφῃρέθην».
Αυτό ισχύει και για εσάς, αγαπητοί μου, Αντώνη, Μαριάνθη και Ασπασία, πεφιλημένα τέκνα της μακαριστής μητέρας σας, Αικατερίνης. Θα την αναζητήσετε. Το κενό θα μένει απλήρωτο. Θα περάσει το πένθος, αλλά θα μείνει η αγάπη. Και η Αικατερίνη, από εκεί υψηλά, θα σάς ενισχύει με τις προσευχές της. Θα αμείβει εσάς και τις οικογένειές σας για όσα της προσφέρατε. Αιωνία μνήμη της!
*Ο Γεώργιος Ε. Κρασανάκης είναι ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Πατρίς"