Ξεκίνησε η αιμοδοσία στο Αναγνωστήριο της Ιατρικής Σχολής Αθηνών στη μνήμη της Ιατρού Τιτίκας Μανδαλάκη.
Η Κατωβιαννίτισσα Τιτίκα Μανδαλάκη (1929-2020) αφιέρωσε την ζωή της στην υπόθεση «Εθελοντική Αιμοδοσία». Ήδη από την εποχή που βρισκόταν για μετεκπαίδευση στο Παρίσι (1961-62), με δικές της ενέργειες, η Γαλλία δώρισε στην Ελλάδα το πρώτο κινητό συνεργείο αιμοληψίας με το οποίο, το Κέντρο Αιμοδοσίας του Ιπποκρατείου Νοσοκομείου ξεκίνησε τις εξορμήσεις για συλλογή αίματος αποκλειστικά από εθελοντές αιμοδότες. Η δράση της δεν σταμάτησε εκεί.
Η Τιτίκα Μανδαλάκη υπήρξε υπέρμαχος της εθελοντικής αιμοδοσίας και συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάπτυξη των Κέντρων Αιμοδοσίας στην Ελλάδα, στην κατάργηση των ιδιωτικών τραπεζών αίματος και την εξάλειψη της αμειβόμενης αιμοδοσίας, στην υιοθέτηση του κανονιστικού πλαισίου περί Αιμοδοσίας και την συμπόρευση της Ελλάδος στα θέματα αυτά με τις προηγμένες Ευρωπαϊκές χώρες. Διετέλεσε, επί σειρά ετών, εκπρόσωπος της Ελλάδος στις ειδικές Επιτροπές Αιμοδοσίας του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ το επιστημονικό-ερευνητικό της έργο, και στον τομέα αυτό, υπήρξε πρωτοπόρο για την εποχή του και αναγνωρίσθηκε διεθνώς.
Στη μνήμη της, διοργανώθηκε και βρίσκεται σε εξέλιξη εθελοντική αιμοδοσία, από τη Ν.Υ. Αιμοδοσίας του Γενικού Νοσοκομείου Αθηνών «Λαϊκό», στην αίθουσα της Βιβλιοθήκης της Ιατρικής Σχολής Αθηνών, την Κυριακή 11 Απριλίου 2021 από 10:00-15:00.
"Να την τιμαμε πάντα με χαμόγελο και προσφορά, όπως υπήρξε όλη η ζωή της!"
Όπως γράφει σε κείμενο της για τη σημερινή "αιμοδοσία μνήμης", η γιατρός, κα Μαρία Μυλωνά η Τιτίκα Μανδαλάκη υπήρξε πρότυπο Γιατρού και ανθρώπου.
Το κείμενο της κας Μυλωνά:
Την αρχή στη σημερινή αιμοδοσία, έκανε η κα Άννα Κουραμπά, η κόρη κα Έμυ Γιαννιτσιώτη και οι εγγονές της με τη συνδρομή του νοσηλευτή του Κέντρου Αιμορροφιλικών κου Λευτέρη Κελαϊδη.
Μαζί μας ο Γιώργος και η Άννα Γιαννιτσιώτη, η κα Κατσαρού, η κα Τραυλού, ο κος Κωνσταντόπουλος, ο κος Βαϊόπουλος, η κα Γιαλεράκη, οι αγαπημένες Γραμματείς της Λίτσα και Εύη! «Κυρά μου, καλωσήλθες!» Η πρώτη κουβέντα μαζί με το πρώτο χαμόγελο και τη διάγνωση, που με υποδέχθηκαν σε ένα δωματιάκι του Λαϊκού το 1988, μετά από την πρώτη περιπέτεια. Δεν χρειάστηκα περισσότερα, για να σου εμπιστευθώ τη ζωή μου αγαπημένη Τιτίκα Μανδαλάκη. Δεν χρειάστηκα περισσότερα, για να σε ακολουθήσω στον επίπονο αλλά και υπέροχο συνάμα κόσμο της Ιατρικής, που τόσο αγέρωχα υπηρέτησες τιμώντας αριστοτεχνικά τον όρκο του Ιπποκράτη δίπλα σε όλους και στον καθένα και την καθεμιά ξεχωριστά, ακούγοντας τον σωματικό πόνο και ακουμπώντας την ψυχή.
Κόρη δυο σπουδαίων ιατρών υπήρξες για όλους μα και για μένα προσωπικά πολύτιμη, πνευματώδης, ευγενής, δοτική, ξεχωριστή, ακούραστη, πρότυπο Γιατρού και ανθρώπου, δασκάλου και μαχήτριας, όταν ξετύλιγες τόσο ζωντανά σε κάθε συνάντησή μας την ιστορία της Ιατρικής Αθήνας, καθώς έβαζες και συ τα λιθαράκια σου τόσο στα δρώμενα όσο και στην έρευνα, για να τη χτίσεις...
Και δεν έμεινες εκεί...
‘Εδωσες υπόσταση στη σπανιότητα της νόσου μας, εμπνεύστηκες και προώθησες τη δημιουργία του Συλλόγου Αιμορροφιλικών, τον στήριξες, μας στήριξες και εκεί κι όχι μόνο τους/τις πάσχοντες/πάσχουσες αλλά και τις μητέρες, τις κόρες, τις οικογένειες... Απροσποίητη, παθιασμένα διεκδικητική και αυστηροδίκαιη συμπαραστάτρια σε αγώνες με την πολιτεία για την αναγνώριση του αυτονόητου, την καταπολέμηση του στίγματος και συνάμα τόσο στοργική μητέρα σε όλα όσα μας πόνεσαν και πλήγωσαν... Ήσουν ταυτόχρονα η γυναίκα, που θαύμασα, που δεν έμεινε μόνο στην επιστήμη, η μητέρα δύο υπέροχων παιδιών, που ίσως τα στερήθηκες για χάρη μας κάποιες στιγμές, που λαχταρούσε να πιάνει το χέρι του συζύγου της μετά από δεκαετίες κοινής ζωής και να ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο, ακόμα εφικτό... Ήσουν η αγκαλιά και ταυτόχρονα το χτύπημα του χεριού στο τραπέζι, το γαργάλημα στα πέλματα, για να πάμε πιο μακριά από αυτό που εμπόδισε το σώμα. Προσυπογράφω τα λόγια του Μανώλη Σπανάκη, του αγαπημένου σου Εκδότη της Ηχούς της Βιάννου, όταν σημείωνε την ημέρα του φευγιού σου: « "Κοιμήθηκε" το σώμα της. Γιατί όλα τα υπόλοιπα (ψυχή, συναισθήματα και αρετές) είναι (και θα είναι) εδώ, παρόντα. Άλλωστε πάντα ήταν ένας διαρκής ενεστώτας: δίνω, δωρίζω, γιατρεύω, φιλανθρωπώ, χαμογελώ, κρίνω, αγαπώ και εκατοντάδες ακόμη ρήματα ουσίας και προσφοράς». Το ευχαριστώ όλων μας μοιάζει πια πολύ λίγο...
Θα είσαι πάντα μέλος της οικογένειάς μας, το φυλαχτό μας και η φωνή να προχωρήσουμε κι ας πονάμε κι ας μας πολεμά ένα σώμα, που δεν διαλέξαμε... Είμαστε περήφανοι και πλούσιοι που υπήρξες στις ζωές μας και τις φώτισες τόσο απλόχερα! Η Έμυ, ο Γιώργος και οι εγγονές σου ας βρουν στη σκέψη μας παρηγοριά... Καλό ταξίδι κόρη της Κρήτης, η Βιάννος μπορεί να σε έχασε σήμερα αλλά σε κερδίζει ο ουρανός... Καλό Παράδεισο έστω και από δω, ανάβουμε νοερά φλόγα στο κερί και σκεφτόμαστε πως Ίσως την ώρα που σκέφτεσαι πως όλα τελειώσαν, ν΄ αρχίζουν πάλι, γύρω από τη φωτιά, που σιγόκαιγε παρά τη βροχή, παρά τα μη, που έβαζε το σώμα. Γυρίζοντας σελίδα, μια σκηνή αποκαλύπτεται’ της θυσίας, που πόνεσε’ της ιστορίας, που βαφτίστηκε παρελθόν’ του παρόντος, που άφησε τα γκέμια στο όνειρο. Ίσως την ώρα που σκέφτεσαι πως όλα τελειώσαν, να αρχίζουν πάλι».
