Την ημέρα εορτής του Αγίου Δημητρίου, πολιούχου της γειτονιάς της, της Πλάκας στην Άνω Βιάννο, εγκατέλειψε στα 87 τη χρόνια τα εγκόσμια, η Κατερίνα Ραπτάκη-Δαμουλάκη
Επρόκειτο για μια πολυτάλαντη-πολλαπλά προικισμένη γυναίκα η οποία άφησε στο πέρασμά της ανεξίτηλο το στίγμα της. Παιδί πολυμελούς και φτωχής οικογένειας, κλήθηκε από παιδάκι να υποκαταστήσει την εργαζόμενη μάνα της, αναλαμβάνοντας την επιμέλεια και τη διατροφή των υπόλοιπων οκτώ αδερφών και αδερφάδων της! Πατέρας ήταν μια ηρωική μορφή του αντιστασιακού αγώνα, ο Μιχάλης Ραπτάκης ή Κυνηγομιχάλης, όπως ήταν γνωστότερος.
Η Κατερίνα Ραπτάκη ήταν παντρεμένη με τον Μαθιό Δαμουλάκη από το Βαχό και απέκτησαν δύο παιδιά: Τον Γιάννη και τον Χαραλάμπη. Άνθρωπος με τσαγανό και φιλότιμο, η εκλιπούσα δεν ορρώδησε σε καμιά από τις πολλές δυσκολίες που αντιμετώπισε στη ζωή της, αλλά αντίθετα, τις αντιμετώπιζε με αισιοδοξία, χαμόγελο και τραγούδι! Πάλεψε σαν άντρας δίπλα στον σύζυγό της, τις αντιξοότητες της σκληρής αγροτικής ζωής, στα συμμισακά και στις πρώιμες καλλιέργειες στην αγροτική περιοχή «Κέντρα», προκειμένου να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.
Όμως η Κατερίνα, όπως ήδη ελέχθη είναι μέσα της πολύ δύναμη και πολλά ταλέντα. Πάμπολλα τα στιχουργήματά της που δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες «Βιαννίτικα Νέα» και «Ηχώ της Βιάννου», όπως πάμπολλα ήταν και τα δημοσιευμένα της άρθρα για την κοινωνική, πολιτική, επαγγελματική και πνευματική ζωή των περασμένων χρόνων. Ήταν μια ταλαντούχα λαϊκή στιχουργός, που τα δίστιχά της ομόρφαινε τις χαρές και τις λύπες των αγαπημένων της. Αν και οι γραμματικές της γνώσεις δεν ήταν επαρκείς, περιέγραφε με εξαιρετική πιτηδειοσύνη και γλαφυρότητα τα κοινωνικά δρώμενα ανακαλώντας στη μνήμη μας ανθρώπους και επαγγέλματα περασμένων χρόνων. Ο μεγάλος της καημός ήταν να μπορέσει να διασώσει ακόμη περισσότερους από τους θησαυρούς της λαϊκής μας παράδοσης και της κοινωνικής ζωής.
Σπάνιο είδος γυναίκας του χωριού που δεν αρκέστηκε στα τετριμμένα αλλά αναζητούσε συνεχώς πνευματικά ενδιαφέροντα. Διάβαζε συνεχώς βιβλία σχετικά με την αντίσταση, τα ήθη και τις παραδόσεις μας ενώ ήταν τρισευτυχισμένη κάθε φορά που έπιανε στα χέρια της την «Ηχώ της Βιάννου»! Η αποκορύφωση της πνευματικής της δραστηριότητας ήταν η πολύχρονη και πολυέξοδη συλλογή στοιχείων για να καταγράψει τα μέλη των οικογενειών των Ράφτηδων, ένα ιδιαίτερα επίπονο εγχείρημα καθώς πρόκειται για πολυπληθέστατη κοινωνική ομάδα που είναι διασκορπισμένη στα πέρατα της οικουμένης.
Ευτύχησε το 2015 να δει τυπωμένο το βιβλίο της με τίτλο «Ο Μίτος του χρόνου-Αναζητώντας τις ρίζες μου»…. Είχε τη διάθεση και το υλικό για να προχωρήσει στην έκδοση ενός ακόμη βιβλίου με λαογραφικό περιεχόμενο, την οποία, δυστυχώς, ανέστειλε η πανδημία… Η κοινωνία μας καθίσταται φτωχότερη από την απώλεια ανθρώπων με το ταλέντο και τις αρετές της Κατερίνας Ραπτάκη.
Εμείς αποχαιρετούμε έναν άνθρωπο που τα γραφτά του, η αγάπη, η εκτίμηση και το φως του θα μας λείψουν…
Η Διεύθυνση και η Συντακτική Ομάδα του Viannitika.gr εκφράζουμε στα παιδιά, στα αδέλφια της και τα εγγόνια της θερμά και ειλικρινή συλλυπητήρια.
Η εξόδιος ακολουθία θα τελεστεί αύριο Πέμπτη 27 Οκτωβρίου στις 12:00 το μεσημέρι από τον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Πλάκας, στην Άνω Βιάννο.
Το "αντίο" της οικογένειας του γιου της, Μπάμπη Δαμουλάκη
Συχνά η απώλεια ενός κοντινού μας ανθρώπου μας φέρνει αντιμέτωπους με μία σειρά αρνητικών συναισθημάτων μέχρι να το αποδεχτούμε και πολλές φορές ο μόνος τρόπος να νιώσουμε καλύτερα είναι η πάροδος του χρόνου. Η αφορμή αυτού του κειμένου είναι ο χαμός ενός μοναδικού ανθρώπου της Κατερίνα Ραπτάκη – Δαμουλάκη, την οποία πολλοί θα είχατε την τύχη να γνωρίσετε. Θα ξεκινήσω από μία συζήτηση που είχαμε κάποτε στην πλατεία του χωριού με τον Μανώλη Σπανάκη κατά την οποία ακούστηκε η εξής φράση:
«Ο άνθρωπος πεθαίνει όταν σταματήσουμε να τον θυμόμαστε και να μιλάμε για αυτόν.»
Δεν σας κρύβω ότι πολλά χρόνια σκέφτομαι αυτή τη φράση και με έχει βοηθήσει να αποδεχτώ την ιδέα του θανάτου. Ο σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να μοιρολογήσουμε ή να κλάψουμε παρότι ο χαμός ενός ανθρώπου σαν και της Κατερίνας, μας προκαλεί τέτοια συναισθήματα, αλλά να προσπαθήσουμε να την περιγράψουμε και να την κρατήσουμε κοντά μας με αυτό τον τρόπο, αν και το εύρος των λέξεων που χρησιμοποιώ μπορεί να είναι φτωχό για έναν τέτοιο άνθρωπο.
Πρόκειται για ένα άνθρωπο με πολλαπλά χαρίσματα τα οποία βοήθησαν στη μόρφωση και στη διαπαιδαγώγηση όλης της οικογένειάς μας. Πάντα είχε την ευαισθησία και την εξυπνάδα να αφουγκράζεται κάθε γενιά και κάθε εποχή και να μπορεί να συμμετέχει και να συνομιλεί μαζί τους. Κάθε διάλογος μαζί της σου έδινε τόσα πολλά πράγματα που ενώ η διάρκεια του διαλόγου μπορεί να ήταν λίγα λεπτά εσύ ένιωθες τόσο γεμάτος που νόμιζες ότι μιλάγατε για ώρες. Τέτοιοι άνθρωποι, με πηγαία μόρφωση, με μόρφωση που δεν είναι τυπωμένοι σε χαρτιά, αλλά είναι μόρφωσή που προέρχεται από την ίδια τη ζωή τους είναι πλέον σπάνιοι και ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν η Κατερίνα. Άνθρωπος με την αίσθηση του χιούμορ ιδιαίτερα ανεπτυγμένη, χαρακτηριστικό των έξυπνων ανθρώπων, με τον οποίο γελάς παρέα. Μπορεί να ακούγεται συνηθισμένο αλλά δεν είναι ασήμαντο. Το να βρίσκεσαι με ένα τέτοιο άνθρωπο είναι πολύτιμο δώρο, καθώς μαζί του μπορούν να γίνουν υποφερτές πολύ δύσκολες καταστάσεις.
Πολλά από αυτά τα χαρίσματα, προσπαθούμε όλοι στην οικογένεια να εκμεταλλευτούμε και να γίνουμε και εμείς σοφότεροι, για αυτό και νιώθουμε χαρούμενοι και ευγνώμονες που υπήρξε δίπλα μας. Θα μπορούσα να γράφω ώρες, μέρες για αυτόν τον άνθρωπο αλλά θα προσπαθήσω να μείνω στο νόημα που λαμβάνω από την φράση που ανέφερα παραπάνω και κάθε χρόνο να γράφω μία ιστορία από την αγαπημένη μας ώστε να μένει κοντά μας.
Δεν σε αποχαιρετούμε αλλά προσπαθούμε με αυτόν τον τρόπο να συνεχίζεις να είσαι κοντά μας.
Οικογένεια Δαμουλάκη Χαράλαμπου,
Μπάμπης, Μαρία, Μάνθος, Γιώργος, Κατερίνα
