Βαδίζουμε σε έναν δρόμο αβέβαιο και σίγουρα πολύ σκοτεινό.
Σε κάθε μας βήμα ενώ νομίζουμε πως έχει μείνει λίγο ακόμα, ξεκινάμε από την αρχή, από το μηδέν. Και ανέβαζε ο Σίσυφος την πέτρα με μόχθο και υπομονή, και μόλις έφτανε στο πλήρωμα του σκοπού του, πάλι όλα από την αρχή σαν να μην είχε μοχθήσει ποτέ.
Έτσι και σήμερα οι άνθρωποι παλεύουμε με την υπομονή μας και τους δαίμονες μας, και λέμε στον εαυτό μας να αντέξει λίγο ακόμα, αλλά όπως είναι λογικό η υπομονή μας εξαντλείται. Και να, το τραγικό του πράγματος: βλέπουμε τη ζωή μας να περνάει μπροστά από τα μάτια μας, και εμείς σαν να είμαστε ξένοι, μένουμε πίσω και τα πόδια μας είναι κολλημένα στην γη, μη μπορώντας να κουνηθούν. Όμως δεν την βλέπουμε να τελειώνει.
Μπροστά στην απώλεια, το θάνατο, καμία δικαιολογία δεν είναι αρκετή. Ακόμα κι αν χάνουμε στιγμές με φίλους, συμφοιτητές, γονείς, παιδιά, εγγόνια, έχουμε ακόμα τη ζωή μας. Έχουμε ακόμα ο ένας τον άλλον, πράγματα που θεωρούνται δεδομένα, όσο γύρω μας χάνονται καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι. Μα, θα μου πεις χιλιάδες άνθρωποι έχαναν την ζωή τους και πριν τον Covid, και εγώ θα συμφωνήσω. Αλλά χάνονταν με δική σου ευθύνη;
Όλα γυρνάνε σε εμάς, και εδώ μπαίνει και το θέμα της ενσυναίσθησης και κοινωνικής συνείδησης. Έμμεσα και άμεσα ευθυνόμαστε όλοι και είναι πλέον χρέος μας να πάψουμε να αναζητάμε αποδιοπομπαίους τράγους όπως κάνουμε πάντα και να στρέψουμε το δάχτυλο στον καθρέφτη. Εσύ, αποφάσισες να σπάσεις την καραντίνα ενώ έχεις έρθει σε επαφή με επιβεβαιωμένο κρούσμα, αποφάσισες να πας σε αυτό το πάρτι, αποφάσισες να απαρνηθείς την μάσκα και να πάψεις να πιστεύεις, και παίρνεις στον λαιμό σου όλη την γειτονιά, την πόλη, την χώρα, τον κόσμο. Είμαστε κουρασμένοι, εξαντλημένοι, στο όριο της τρέλας και θέλουμε την ζωή μας πίσω. Εμείς, αργά ή γρήγορα θα την έχουμε πίσω. Άλλοι όμως όχι.
Φαντάζομαι πόσο τραγικό είναι που δεν μπορείς να πας σε κλάμπ, στο θέατρο ή στην καφετέρια, από το να χάνεις την ζωή σου ή των δικών σου ανθρώπων. Όταν ο άνθρωπος αποκτήσει κοινωνική συνείδηση και ευθύνη, τούτος ο κόσμος θα γίνει πολύ καλύτερος. Άραγε, τι άνθρωποι θα είμαστε μετά από όλα αυτά; Θα εκτιμάμε περισσότερο τον ήλιο, τη βόλτα, τη θάλασσα, τους ανθρώπους μας, τη δουλειά μας, το σχολείο και τη σχολή μας, τη ζωή μας την ίδια; Φοβάμαι πως όχι. Έχουμε μάθει να τα θεωρούμε όλα δεδομένα, λες και μας ανήκουν.
Εύχομαι, αυτή η κατάσταση να μας μάθει και κάτι. Να μας κάνει, έστω και λίγο καλύτερους, ευτυχισμένους με τα απλά και λίγα. Μαζί με τη μάσκα, να πετάξουμε και το προσωπείο. Να βγούμε έξω περισσότερο άνθρωποι.
