Με αφορμή την πρόσφατη φωτιά και την απίστευτη παραφιλολογία που ακολούθησε, θα ήθελα να εκφράσω το τι νιώθω ως άνθρωπος που φέρομαι στο "χώρο" τα τελευταία 15 χρόνια.
Ο χώρος πάνω από την παραλία, το τεράστιο αυτό χωράφι που είναι περιφραγμένο, είναι ιδιωτικός . Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, είναι ιδιωτικός. Με χαρτιά, με σφραγίδες, με τα πάντα όλα. Ανήκει σε κάποιους ανθρώπους. Πολύ ωραία θα ήταν να ανήκε στο όλον, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς είναι ιδιωτικός. Οπότε όλοι οι κατασκηνωτές που περνάνε, που κάνουν την ανάγκη τους εκεί, που θεωρούν ότι ο χώρος τους ανήκει επειδή απλά τυχαίνει να βρίσκεται κοντά στην υπέροχη παραλία, θα πρέπει να αναθεωρήσουν.
Παρ' ότι λοιπόν ο χώρος είναι ιδιωτικός, οι ιδιοκτήτες ουδέποτε εξέφρασαν δυσφορία. Εν αντιθέσει,καλοδέχτηκαν και βοήθησαν τους επισκέπτες. Όλα αυτά τα χρόνια, σιωπηρά και αγόγγυστα, βοηθούν, μαζεύουν σκουπίδια άλλων, κάνουν τα "στραβά μάτια", δεν μιλάνε. Ε είναι το λιγότερο ντροπή, για εμάς που τουλάχιστον γνωρίζουμε, να εκφέρουμε την παραμικρή κατηγορία. Η φωτιά είναι γεγονός. Το ότι κάποιοι έψηναν εκείνο το βράδυ, είναι επίσης γεγονός. Το από πού ξεκίνησε η φωτιά και το ποιός τελικά έφταιγε δεν ξέρουμε. Εικασίες κάνουμε.
Όπως και να χει, ακόμη κι αν δεν έφταιγαν οι μπριζόλες που έψηναν οι παρέες, που απόλυτα τις καταλαβαίνω, κάποιος έφταιξε. Λίγο να έχουμε το νου μας. Να... Πάντα συμβαίνει να είναι αυτός ο ένας στους δέκα που θα χαλάσει το γλυκό. Που θα τους πάρει η μπάλα όλους και με το δίκιο τους θα εξεγερθούν. Όμως ας μείνουμε στην ουσία κι ας μην το παίρνουμε προσωπικά. Το ότι "εγώ" προσέχω, δεν αγιοποιεί όλους τους κατασκηνωτές. Το ότι εγώ κάνω κάμπινγκ 15 χρόνια και είμαι " κύριος", δεν αποτελεί γενίκευση για όλους όσοι κάνουν κάμπινγκ. Νομίζω ένα είναι αδιαμφισβήτητο τελικά, από ντόπιους και "ξένους": Θέλουμε να απολαμβάνουμε το περιβάλλον και τις ομορφιές του!
