Με αφορμή τις θετικότατες εξελίξεις που αφορούν στην αποκατάσταση της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου στην Άνω Βιάννο, γυρίζουμε στον Μάιο του 2008, και θυμόμαστε την πρωτοβουλία κάποιων Βιαννιτιών, για τους οποίους η αυλή του Αγίου Γεωργίου υπήρξε όταν ήταν παιδιά, η δική τους "αυλή των θαυμάτων"
Η αυλή του Αγίου Γεωργίου στην Άνω Βιάννο είχε για πολλά χρόνια φιλοξενήσει τα όνειρα των παιδιών.
Εκεί έμαθαν για πρώτη φορά πώς παίζονται οι μπίλιες (βώλοι), τι είναι τα ματέλια και οι Αμερικάνες, οι ροζέτες και οι τόφαλοι. Εκεί έμαθαν τη μπροστιά, την ασκέλα και την κολιά, εκεί το τόπ-λόπι- τσιντζιλόπι. Εκεί έμαθαν το μπιζ και το τοιχάκι. Εν τέλει εκεί κοινωνικοποιήθηκαν.
Ύστερα ήρθε η αστυφιλία. Τα παιδιά λιγόστεψαν και όσα απέμειναν αιχμαλωτίστηκαν από τη νέα τάξη πραγμάτων, θύματα κι αυτά του Playstation και των... smartphones.
Αυτή η αυλή των «θαυμάτων» γέμισε ξανά φωνές εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό.
Οι μπίλιες κύλησαν απαλά, κι ο μότζος εκσφενδονίστηκε προς την αυλή του Περτσουλή! Η εκπληκτική ιδέα, που ανήκε στον δικηγόρο, Μιχάλη Μπριντάκη, ο οποίος κατάφερε να συγκεντρώσει τους παιδικούς του φίλους και να θυμηθούν τα παλιά χρόνια αποδείχτηκε λυτρωτική!
Ο Δικηγόρος Μιχάλης Μπριντάκης, ο δημοσιογράφος Μανώλης Σπανάκης, ο καθηγητής Γιώργος Κόμης, ο Μιχάλης Αγαπάκης, ο Σπύρος Αθουσάκης, οι Γιώργος, Αιμίλιος και Μπάμπης Κοντονασάκης γύρισαν τα ρολόγια τριάντα τόσα χρόνια πίσω και θυμήθηκαν τα όμορφα, γεμάτα αγωνία και ευγενή άμιλλα παιδικά παιγνίδια.
Χαρές είχε και ο Άγιος Γεώργιος που λειτουργήθηκε για χάρη τους ενώ ο πατήρ Γεώργιος ευλόγησε τους άρτους. Η εκπληκτική ιδέα, ίσως έπρεπε γίνει θεσμός, διότι παράδοση, είναι τελικά και ότι επιστρέφει ξεχασμένα όμορφα συναισθήματα.
Σημείωση: Αφιερώνεται στη Μνήμη του δικηγόρου Μιχάλη Μπριντάκη, του ανθρώπου που είχε την ωραία αυτή ιδέα και που συμπληρώθηκαν πέντε μήνες από την αποδημία του.
