Στο κλασσικό πλέον, καλτ ρεπορτάζ για τα ρέιβ πάρτι των νέων τη δεκαετία του 90', η δήλωση ενός εξ’ αυτών, ότι «βλέπει κύκλους», προφανώς μετά τη χρήση ουσιών και κατά τη διάρκεια της ηλεκτρονικής μουσικής, μυθοποιήθηκε από τις σατυρικές σελίδες στα ελληνικά social media.
Αυτή την ατάκα σκέφτομαι κι εγώ, όταν διαβάζω ρεπορτάζ που αφορούν κοινωνικά προβλήματα, τα οποία, ναι μεν μας απασχολούν και μας θλίβουν, αλλά δεν λύνονται ποτέ και επανέρχονται με κάποιο, τραγικό συνήθως, τρόπο στην επικαιρότητα.
Ένα από αυτά είναι φυσικά και η οπλοκατοχή στην Κρήτη.
Τα «καλό παράδεισο», «κρίμα νέο παιδί να έχει τέτοιο τέλος» και «κουράγιο στη χήρα και το ορφανό», δίνουν και παίρνουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κάθε φορά, όπως την τελευταία. Όταν τώρα οι ίδιοι άνθρωποι, δουν τον φαινομενικά ήσυχο (ή και όχι) γείτονα ή τον συγγενή τους να βγάζει το όπλο σε κάποιο κοινωνικό γεγονός, όλοι αποδέχονται την κατάσταση και κανείς δεν προβληματίζεται για το πού βρήκαν και με τι μέσα αυτά τα όπλα οι συγκεκριμένοι άνθρωποι.
Το τι μπορούν να κάνουν με το όπλο στην τσέπη εν βρασμώ, είναι μια σκέψη που θα μας απασχολήσει κατόπιν εορτής, για λίγο. Τότε θα φοβηθούμε τα όπλα για κάποιο διάστημα, ενώ πιο πριν, η εικόνα 8χρονων αγοριών να μαζεύουν τους κάλυκες σαν τρόπαιο από το έδαφος, δεν θα μας συγκινούσε καν. Για να μην αναφερθώ στους ανήλικους που οπλοφορούν έτσι κι αλλιώς εδώ και αρκετά χρόνια στην Κρήτη, εν γνώσει και της αστυνομίας.
Αλήθεια, πώς το επιτρέπουμε αυτό;
«Θε μου πόσο παράξενοι, είναι οι δικοί μας τόποι», σκέφτομαι.
Ας μη κρυβόμαστε όμως. Οι κοινωνικές ευθύνες είναι σοβαρές, όμως για το ζήτημα υπήρχαν και υπάρχουν τεράστιες πολιτικές ευθύνες. Για ποιο λόγο η πολιτεία δεν παρεμβαίνει προκειμένου να πάρει τα όπλα από τους πολίτες;
Δεν μπορεί ή δεν θέλει;
Και γιατί δεν μπορεί ή δεν θέλει;
Ποιοι κερδίζουν από το τεράστιο εμπόριο όπλων στην Κρήτη;
Και γιατί δεν τους αγγίζουμε;
Ίσως όταν τελειώσουμε με τους αυστηρούς αστυνομικούς ελέγχους στη Βιάννο για το παράνομο παρκάρισμα και το κάπνισμα εντός καταστήματος, να ασχοληθούμε και μ’ αυτό. Όλα με τη σειρά.
Μέχρι τότε, η κοινωνία μας, θα συνεχίσει να «βλέπει κύκλους» υπνωτισμένη, θα εξακολουθεί να παρακολουθεί κάποιο σήριαλ με θέμα τις βεντέτες στην Κρήτη επειδή, «έτσι είναι η Κρήτη, τι να κάνουμε», θα παλαμοκροτά στη βάφτιση όταν ο σύντεκνος βγάλει το όπλο και θα είναι συνεπής στην υποχρέωσή της να ευχηθεί «καλό παράδεισο» όταν ξαναέρθει η ώρα να το κάνει.
