Δεν υπάρχει βαθύτερο συναίσθημα από εκείνο του γονιού προς τα παιδιά του. Αυτή την εξαιρετική διαπίστωση έρχεται με τρόπο εντυπωσιακά ανεπιτήδευτο, πλην ποιητικά άψογο, να επιβεβαιώσει ένας καλός φίλος από την ιστορική και γραφική Εθιά, ο Μιχάλης Λουλάκης, ο οποίος, εκφράζει τις ευχές του στην θυγατέρα του για τα γενέθλιά της, παράλληλα όμως τηνέ καλοστρατίζει, αφού ταυτόχρονα ενηλικιώθηκε. Ο ευαίσθητος γονέας εύχεται στο παιδί του με τους παρακάτω συγκινητικότατους στίχους:
«Ήθελα να ’μαστε μαζί σήμερο που γιορτάζεις
και κλείνεις τα δέκα οκτώ και ποξεκοπελίζεις,
μα βάζει ο νους μου πράματα που δεν τα λογαριάζεις
για δεν εγίνηκες γονιός φως μου να τα γνωρίζεις…
///////////////
Σαν τα θεριά παλεύγουνε τα συναισθήματά μου
από την μια γιατί θωρώ πως γίνηκες μεγάλη,
κι’ από την άλλη αισθάνομαι, πως φεύγεις ’πο κοντά μου
σαν το πουλί που απ' τη φωλιά μακραίνει αγάλι-αγάλι
///////////////
Και τυπικά από σήμερο δεν έχεις κηδεμόνες
αφού ’κλεισες τα δεκοκτώ κι’ ετσά προστάζει ο νόμος,
