Ένα ζευγάρι συμπαθέστατων ανθρώπων ήρθε στο επαγγελματικό μου χώρο. Συνοδεύονταν από την υπερήλικη μητέρα του άνδρα με καταγωγή από χωριό του δυτικού Δήμου Βιάννου.
Γνωστή-συμπαθέστατη φυσιογνωμία η υπερήλικη, έκανε τις απαραίτητες συστάσεις.
Καίτοι αγρότισσα χειριζόταν άψογα την ελληνική γλώσσα. Λόγος ορθός και βαθύτατα στοχαστικός, με την κάθε κουβέντα να είναι ένα καλοπελεκημένο αγκωνάρι.
Κάποια στιγμή, το λόγο πήρε ο γιος της και ακολούθησε η νύφη της. Ο μεν γιος, συνταξιούχος του δημοσίου και η νύφη δικηγόρος με καταγωγή από νησί του Ιονίου.
Άνθρωποι με πολύ «ψύχα», χαιρόσουν να τους ακούς να ξεδιπλώνουν τα πνευματικά τους ενδιαφέροντα.
«Υπάρχει κάποιο βιβλίο για το Ολοκαύτωμα της Βιάννου;» με ρώτησε η κυρία.
Με εντυπωσίασε το ενδιαφέρον της και όταν μπήκαμε στο… «ψητό» της υπόθεσης έπαθα την πλάκα μου από τις γνώσεις τους για τα παθήματα και τα μαρτύρια των χωριών της Βιάννου.
Ο κτηνοτρόφος, παππούς του ανδρός της, ήταν μέγιστος τροφοδότης των ανταρτών και όταν ο αείμνηστος Γεώργιος Παπαμαστοράκης (Γερουλάνος) τού διεμήνυσε «να κάμει τα χαρτιά του για την αντιστασιακή σύνταξη», ο αξιοπρεπής γέροντας απάντησε πως, «εγώ βοήθησα για να απελευθερωθεί η πατρίδα μας από τους ναζί κι όχι για να πάρω σύνταξη»!!!
Η συνέχεια της κουβέντας μας ήταν εξίσου ενδιαφέρουσα καθώς η νομικός αναφέρθηκε ενθουσιωδώς στους πνευματώδεις Βιαννίτες και, μάλιστα, εις επίρρωση του ισχυρισμού της, αναφέρθηκε στον μεγάλο Βιαννίτη λογοτέχνη και δημοσιογράφο Ιωάννη Κονδυλάκη, όπως και στην σπουδαία- πολυβραβευμένη και πολυμεταφρασμένη, επίσης Βιαννίτισσα, λογοτέχνιδα, την κ. Ρέα Γαλανάκη.
Αναφερόταν με λεπτομέρειες κι αυτό ήταν αδιάσειστη στοιχείο για το πόσο σοβαρά είχε μελετήσει το έργο της Ρέας Γαλανάκη.
Ειλικρινά καμάρωνα τους συνομιλητές μου και θα ήμουν ευτυχής αν ο χρόνος τους δεν ήταν περιορισμένος, έτσι ώστε, να κουβεντιάζαμε επί ώρες!
Δεν πέρασαν πολλές ημέρες, από τότε, όταν συμπτωματικά γνωρίστηκα με δυο νέους. Κουβεντιάζοντας απολαμβάναμε το καφεδάκι μας κάτω απ’ το Μεγάλο Πλάτανο. Μεταπτυχιακή φοιτήτρια της φιλοσοφικής ήταν η κοπέλα που είχε καταγωγή από χωριό της Κρήτης.
«Ποιος είναι στην προτομή», με ρώτησε η κοπέλα. «Είναι ο συγγραφέας του Πατούχα», απάντησα με καμάρι!
«Συγχωρέστε με, αλλά ούτε τον Πατούχα ξέρω ούτε βέβαια και ποιος ήταν ο συγγραφέας του»… είπε με κάποια αμηχανία η κοπελιά…
Είπαμε… μεταπτυχιακή φοιτήτρια της φιλοσοφικής!
Μελαγχόλησα και θύμωσα…
Αναρωτήθηκα σιωπηλά: Μα καλά, 6 χρόνια στο Δημοτικό, άλλα 6 σε Γυμνάσιο και Λύκειο κι ακόμα 6 σε Πανεπιστήμιο και Μεταπτυχιακά, και δεν βρέθηκε ένας!!! δάσκαλος να της πει ότι ο Ιωάννης Κονδυλάκης είναι ο Πατέρας του χρονογραφήματος;
Εντάξει κοπέλα μου, αφού κατάφερες να μάθεις τον Dior, τον Yves Saint Laurent και τον Pierre Cardin βαδίζουμε στο σωστό δρόμο…
