Φτώχεια σαν και της εποχής μας είχε ένα αντρόγυνο και, όπως τόσοι άλλοι, ο άντρας του σπιτιού, επήρε το δρόμο της ξενιτιάς.
Στον αποχωρισμό, εδώσανε όρκο αιώνιας πίστης.
Ο ξενιτεμένος εγύρισε μετά από πέντε χρόνια, με αρκετά χρήματα και η ζωή τους άλλαξε προς το καλύτερο. Μια μέρα που κουβεδιάζανε, εθυμηθήκανε τον… όρκο! «Εβρήκα μια κουκλάρα Γερμανίδα, η οποία με πήγαινε με χίλια! Απάνω όμως που ήμουνε έτοιμος να τηνέ… καταστέσω, εθυμήθηκα τον όρκο…και ξεπεζεύγω στο άψε- σβήσε», λέει εκείνος με υπερηφάνεια.
Τότε λέει κι η γυναίκα:«Εθυμήθηκά τονε κι εγώ μια φορά, αλλά έλα σου που ήμουνε από κάτω και δεν εμπόρουνα να φύγω…»!
